O Κώστας Ασημακόπουλος γράφει για την επιστροφή της ιστορικής Ορεστιάδας στα... σαλόνια της Volleyleague, μετά από πολλές δοκιμασίες που πέρασε ο σύλλογος.
Kάθε φίλος του βόλεϊ που σέβεται τον εαυτό του και το άθλημα που υπηρετεί αισθάνεται πως η σημερινή βραδιά είναι ξεχωριστή. Όσο πιο ψηλά κοιτάξεις στον χάρτη της ελληνικής επικράτειας τόσο πιο ψηλά θα δεις το φιλέ. Εκεί που συναντιούνται τα σύνορα με την Τουρκία και την Βουλγαρία, εκεί που το βόλεϊ είναι εθνικό σπορ, εκεί απόψε γιορτάζουν.
Κι όταν μιλάμε για χαρά και για γιορτή εννοούμε για την γνησιότητα της έκφρασης και του αυθορμητισμού μιας Ελλάδας που ελπίζει, αντιστέκεται και προσδοκά. Έτσι και η Ορεστιάδα στο χώρο του βόλεϊ.
Η κωμόπολη από τη χώρα του... πουθενά στην εσχατιά των ελληνικών και ευρωπαϊκών συνόρων, εκεί που σμίγει το παράπονο με την αλήθεια, εκεί που ταυτίζεται η γνησιότητα με τον ρομαντισμό, εκεί είναι και πάλι το κέντρο του ελληνικού βόλεϊ.
Μετά από επτά δύσκολα χρόνια η Ορεστιάδα πήρε την άνοδο για την Volleyleague. Υποβιβάστηκε δύο φορές, έφτασε στον πάτο της Β΄ Εθνικής, αλλά δεν έσβησε από τον χάρτη.
Η ομάδα που αγαπήθηκε όσο ελάχιστες από το σύνολο των Ελλήνων φιλάθλων, η ομάδα που έκανε θρύλους του ευρωπαϊκού βόλεϊ να υποκληθούν είναι και πάλι ανάμεσα στις κορυφαίες του ελληνικού βόλεϊ. Κι αυτή τη φορά επέστρεψε για να... μείνει. Αυτός είναι ο νέος στόχος.
Οι παλιότεροι θυμούνται. Οι νέοι θα μάθουν.
Η ομάδα με έδρα την... πινέζα που στερεώνει τον χάρτη της Ελλάδας απογείωσε στα ύψη τον ανταγωνισμό κι έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα που αγωνίστηκε σε τελικό Κυπέλλου Ευρώπης (1995 στο Κύπελλο Συνομοσπονδίας). Αμφισβήτησε ευθέως την κυριαρχία του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού και μπήκε σφήνα ανάμεσα τους.
Το παράδοξο είναι πως η Ορεστιάδα δεν έχει πάρει τίτλο στο ελληνικό βόλεϊ, αλλά η παράδοση της είναι τόσο μεγάλη που πλέον αγγίζει τα όρια του μύθου. Ακόμα και τώρα που ανέβηκε από την Α2 ανέβηκε ως δευτεραθλήτρια αλλά η λάμψη της είναι πιο δυνατή ακόμα και από την πρωταθλήτρια ΜΕΝΤ που επίσης ανέβηκε άξια και δίκαια αλλά το σημείο αναφοράς ήταν και θα είναι η Ορεστιάδα.
Ο σύλλογος Αθλητικός Όμιλος Ορεστιάδας ιδρύθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1970 αλλά νομική υπόσταση απέκτησε μερικούς μήνες αργότερα, στις 23 Ιανουαρίου 1971 οπότε ιδρύθηκε και το τμήμα βόλεϊ. Σκοπός του συλλόγου σύμφωνα με το καταστατικό: «Η σύμμετρος και αρμονική ανάπτυξης των σωματικών και ψυχικών δυνάμεων και δεξιοτήτων των μελών και η δημιουργία ισχυρών και ηθικών χαρακτήρων δια της χρησιμοποιήσεως της Γυμναστικής, της Αγωνιστικής και λοιπών ασκήσεων, εν συνδυασμό προς την εφαρμογή προπονητικού προγράμματος επί των αθλουμένων».
Τη σεζόν 1984-85 η Ορεστιάδα πήρε την άνοδο για την Α΄Εθνική μέσα από τα μπαράζ ανόδου που είχαν γίνει στην Πάτρα. Την περίοδο 1985-86 η ομάδα της Ορεστιάδας αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Α΄Εθνική, μετέπειτα Α1 και σήμερα Volleyleague. Η πρώτη ομάδα αποτελούνταν από τους Ντεβεντούδη, Καλογιαννίδη, Κυλίτση, Χασλαμαϊδη, Κυριαζίδη, Πασαλίδη, Τουντζιαράκη, Σταματόπουλο, Μοσχοφίδη, Κωνσταντινίδη, Γκουτσίδη. Προπονητής εκείνης της ομάδας ήταν ο Γιώργος Καμπερίδης ο οποίος ανακάλυψε και ανέδειξε δύο αθλητές ορόσημο για τον Α.Ο. Ορεστιάδας. Τον Αντώνη Τσακιρόπουλο και τον Νίκο Σαμαρά. Ο πρώτος ήταν στην εξέδρα και δάκρυσε την ώρα των πανηγυρισμών και ο δεύτερος κοιτούσε από... ψηλά τα... παιδιά του.
Η Ορεστιάδα αγωνίστηκε σε τέσσερα ευρωπαϊκά φάιναλ-4 (1994, 1995, 1996, 2000) και σε έναν τελικό Κυπέλλου Ευρώπης. H παρουσία της στον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας και η ανατροπή του ημιτελικού με τη Μιζούρα Μιλάνο ενώ έχανε 2-0 σετ, έγινε αιτία για να διακοπεί ακόμα και το κυβερνητικό συμβούλιο της εποχής και άπαντες να συζητούν για την Ορεστιάδα. Αυτό είχε αποκαλύψει λίγες ημέρες αργότερα ο τότε Υπουργός Εξωτερικών, σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και παλιός διεθνής βολεϊμπολίστας Κάρολος Παπούλιας. Μάλιστα προς τιμήν της ακριτικής ομάδας είχε ανοίξει τις πύλες του ΥΠΕΞ για να δεξιωθεί το Νίκο Σαμαρά και τα άλλα παιδιά της Ορεστιάδας που είχαν γράψει ιστορία στο ευρωπαϊκό βόλεϊ. Η Ορεστιάδα ήταν η ομάδα όλων των Ελλήνων σε μία ταραγμένη περίοδο που το ζήτημα με τα Σκόπια και τα Εθνικά θέματα ήταν στην πρώτη γραμμή,
Τρεις φορές έφτασε η Ορεστιάδα μέχρι τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος. Τρεις φορές έφτασε κοντά στη βρύση αλλά ήταν γραφτό να μην πάρει τίτλο. Ίσως και να μην τον χρειάζονταν. Την ιστορία της την είχε γράψει.
Αρχικά τη σεζόν 1992-93 ανατρέποντας όλα τα δεδομένα και σπάζοντας το μονοπώλιο Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Έχασε τότε το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, τη σεζόν 1996-97 αγωνίστηκε με αντίπαλο τον Άρη στους τελικούς και απώλεσε τον τίτλο στον τρίτο τελικό. Την επόμενη σεζόν που έφτασε πιο κοντά από ποτέ στον τίτλο έχασε από τον Ολυμπιακό 3-1 μέσα στο σπίτι της στον 5ο και τελευταίο τελικό. Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Μαΐου 1998. Δεξαέξι χρόνια και πέντε ημέρες αργότερα επέστρεψε και πάλι στη μεγάλη κατηγορία.
Αυτά τα 16 χρόνια ο σύλλογος δοκίμασε τα πάντα. Την άνοδο και την κάθοδο. Πέρασε δοκιμασίες, είχε απώλειες, δέχτηκε χτυπήματα.
Άλλες φορές ανταποκρίθηκε και άλλες φορές «καταδικάστηκε». Ο υποβιβασμός στην Α2 μετά το τέλος της σεζόν 2006-07 και η νέα πτώση στην Β΄ Εθνική τρία χρόνια αργότερα τσαλάκωσαν το ηθικό παραγόντων και αθλητών. Βεβαιώθηκαν χρέη που δεν ήταν διαχειρίσιμα ενώ η κρίση σάρωνε ήδη την τοπική κοινωνία. Άνοιξαν πληγές που ακόμα και σήμερα είναι ανοικτές.
Τέτοιες ώρες δεν νοιάζεται κανείς. Είναι γλυκό το μεθύσι της ανόδου, ειδικά για μία νέα γενιά παραγόντων που εδώ και χρόνια πασχίζουν να αναγεννήσουν τον σύλλογο και να γράψουν την δική τους ιστορία.
Δυστυχώς για την Ορεστιάδα αλλά και για όλους εμάς οι εποχές έχουν αλλάξει. Ο ηγέτης Σαμαράς δεν υπάρχει πια και η φουρνιά των αθλητών που έφεραν τον σύλλογο στην κορυφή έβγαλαν άσπρα μαλλιά. Μόνο ο Στέλιος Κεμανετζής έχει απομείνει από τη μεγάλη ομάδα αλλά και αυτός το έκανε το χρέος του. Στα 41 του χρόνια αγωνίστηκε για να εκπληρώσει τη μεγάλη υπόσχεση. Να επιστρέψει την ομάδα εκεί που ανήκει. Στην Α1.
Ξεχωριστή φιγούρα και ο συνομήλικος του Θεόδωρος Μποζίδης. Πανηγύρισε διπλή άνοδο στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Ως πασαδόρος της ΜΕΝΤ πήρε την τίτλο και την παρθενική άνοδο με την ομάδα της Τούμπας και την ίδια ώρα ζούσε το πανηγύρι της Ορεστιάδας. Ποτέ ένας αθλητής δεν έχει πανηγυρίσει τόσο πολύ για δύο ομάδες την ίδια στιγμή.
Στιγμές δυνατές. Στιγμές ξεχωριστές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου χαρίσει.
Όλη η Ορεστιάδα γιορτάζει απόψε. Ξενυχτάει με την ελπίδα να αναγνωριστεί και πάλι ως μητρόπολη του βόλεϊ. Προσδοκά να δημιουργήσει μία νέα γενιά σαμαράδων και τσακιρόπουλων που θα κρατήσουν ψηλά τη σημαία του συλλόγου αλλά και της Volleyleague στο εντυπωσιακό γυμναστήριο της Ορεστιάδας.
Το παλιό «κλουβί» που έζησε και τις ιστορικές στιγμές της μεγαλειώδους πορείας γιορτάζει και αυτό. Σαν τους ναούς το βράδυ της Ανάστασης.
Η Ορεστιάδα γύρισε στην Volleyleague. Μαζί της γυρίζουν οι μνήμες αλλά και η ιστορία ενός ολόκληρου αθλήματος που πέρασε πολλά και αξίζει περισσότερα.
Όταν ξημερώσει και όλοι ξυπνήσουν για τη νέα μέρα θα πρέπει να κάνουν και σωστά κουμάντα. Η επιστροφή της ακριτικής ομάδας στη μεγάλη κατηγορία είναι ευχή και κατάρα για όσους την υπηρετήσουν. Τίποτα δεν θα είναι εύκολο, τίποτα δεν θα είναι ίδιο με το παρελθόν. Η ιστορία δυστυχώς δεν τρώγεται. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο η Ελλάδα θα ήταν η πιο πλούσια χώρα του πλανήτη. Το ίδιο και η Ορεστιάδα στο ελληνικό βόλεϊ.
Η στήριξη της τοπικής κοινωνίας είναι δεδομένη. Το ζήσαμε και το είδαμε και απόψε, αλλά όπως έχει αποδειχτεί δεν φτάνει. Ο Α.Ο.Ορεστιάδας θα χρειαστεί βοήθειες και μεγάλη συμπαράσταση από τους έχοντες και κατέχοντες. Θα χρειαστεί στήριξη από νέους αθλητές αλλά και την παλιά φρουρά παράγοντες που οι συγκυρίες «στοίχειωσαν» τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Στη νέα αρχή όλοι πρέπει να είναι μαζί. Το χρωστούν στους εαυτούς τους, σε αυτούς που «έχασαν» άδικα και πρόωρα, στο σύλλογο και την ιστορία του.
