Δέκα χρόνια μετά το οικονομικό και κοινωνικό κραχ του 2002, η Αργεντινή προσπαθεί να βρει και πάλι το δρόμο της. Η ομοσπονδία βόλεϊ της χώρας σχεδόν διαλύθηκε αφού παράλληλα ταλανίστηκε και από σειρά οικονομικών σκανδάλων, τα πρωταθλήματα της χώρας σταμάτησαν τη σεζόν 2002-03 και 2003-04 και η επαγγελματική λίγκα διαλύθηκε και έφυγαν όλοι οι ξένοι αλλά και οι καλοί ντόπιοι. Σας θυμίζει κάτι η ιστορία;
Κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινά, αλλά ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι στην Ελλάδα τα αγνοούν. Εάν θέλουν οι παράγοντες του βόλεϊ να δουν μπροστά στο μέλλον, δεν έχουν παρά να καλέσουν για μια συνάντηση τους παράγοντες, τους προπονητές και τους αθλητές της Αργεντινής και να τους μιλήσουν για το πώς το πάλεψαν μέσα στην κρίση και πώς προσπαθούν ακόμα να βγουν μέσα από τη δίνη της.
Βέβαια, στην Ελλάδα ο φόβος αρχίζει και γίνεται πανικός για κάποιους που αφήνουν πίσω τους ό,τι έχει απομείνει και ετοιμάζονται να το βάλουν στα πόδια. Λίγοι ασχολούνται πλέον με τον αθλητισμό και λιγότεροι με το βόλεϊ. Κι όμως πρέπει να υπάρξουν αντοχές και αντιστάσεις, έστω κι αν πρέπει να μηδενίσει το κοντέρ σε αμοιβές και υπηρεσίες.
Τις τελευταίες μέρες έγινε κουβέντα για τον Δημήτρη Τζούριτς και σύντομα θα ειπωθούν ακόμα περισσότερα για το μέλλον του στην Ιταλία και την Τρεντίνο. Μακάρι να εξελιχθούν όλα καλά και το παλικάρι να φύγει και να λυτρωθεί. Η συμφωνία με τον κορυφαίο ιταλικό σύλλογο του ευρωπαϊκού και παγκοσμίου βόλεϊ είναι κλεισμένη κι αυτό είναι ευεργέτημα για τον αθλητή αλλά και σημαία του ελληνικού βόλεϊ.
Εκτός από το οικονομικό είναι τιμή για τον αθλητή, τον Ολυμπιακό αλλά και για ολόκληρο το ελληνικό βόλεϊ που ο Τζούριτς θα αγωνιστεί στην Τρεντίνο. Επάνω του μια ολόκληρη γενιά ποντάρει πολλά. Ο Τζούριτς θα πρέπει να πείσει τη διεθνή αγορά πως και στην Ελλάδα παίζουν βόλεϊ και υπάρχουν καλοί αθλητές.
Όλα αυτά τα χρόνια το προφίλ του Έλληνα βολεϊμπολίστα χτίστηκε χωρίς αρχιτέκτονα και με φθηνά υλικά. Είναι ο αθλητής με τα χαρακτηριστικά του δημοσίου υπαλλήλου, με περιορισμένη τεχνική κατάρτιση, ο φυγόπονος, γκρινιάρης, θύμα και θύτης. Δυστυχώς αυτά δεν τα λέμε εμείς, δεν τα λένε όσοι «πολεμούν» τους Έλληνες βολεϊμπολίστες, αλλά τα λέει όλη η παγκόσμια αγορά και κυρίως όσοι πέρασαν από την Ελλάδα και είχαν προσωπική άποψη είτε ως αθλητές είτε ως προπονητές.
Ελάχιστοι ήταν και οι Έλληνες που πέρασαν από την Ιταλία και κατάφεραν να αντέξουν τον ανταγωνισμό. Εκτός του Γκιούρδα, κανείς άλλος δεν γύρισε καλύτερος απ' ό,τι πήγε και κυρίως κανείς –συμπεριλαμβανομένου και του Γκιούρδα– δεν κατάφερε να ριζώσει και να αντεπεξέλθει στις δύσκολες και επίπονες δοκιμασίες. Τα ίδια και οι προπονητές. Κανείς δεν τόλμησε, κανείς δεν ρίσκαρε να φύγει στο εξωτερικό, αφού το βόλεϊ ήταν πάντα η δεύτερη απασχόληση.
Οι Έλληνες βολεϊμπολίστες δεν είχαν ποτέ στόχο να ξενιτευτούν, διότι ζούσαν πολύ καλά με τους Σταθοκωστόπουλους και τους Μαρινάκηδες και τους υπόλοιπους παράγοντες που έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν στο άθλημα. Οι νόμοι που υπάρχουν στην Ελλάδα για τον Έλληνα βολεϊμπολίστα, δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο αλλά σπάνια τηρούνται.
Φυσικά και δεν φταίνε οι αθλητές για όλα αυτά. Αυτά βρήκαν, αυτά έμαθαν, αυτά ζητάνε. Φταίνε οι ίδιοι οι παράγοντες, οι προπονητές τους και κυρίως οι δημοσιογράφοι που για να μη χαλάσουν τις σχέσεις τους με τις «πηγές» τους και τους «κολλητούς» τους, δεν χάλαγαν χατίρι κανενός. Το πλήρωμα του χρόνου και η ώρα της κρίσης έφτασε για όλους. Ο καθένας θα πληρώσει θέλοντας και μη τα λάθη του. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος και κανείς τσαμπατζής. Όλοι θα πληρώσουν και με ακριβό τίμημα.
Ο Τζούριτς, λοιπόν και ίσως και η Ευαγγελία Χαντάβα στις γυναίκες (που έχει πρόταση από τις Κάννες της Γαλλίας) είναι από τους αθλητές που μπορούν και πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό, να φωνάξουν σε όλους πως στο ελληνικό βόλεϊ υπάρχει μια νέα γενιά που αξίζει προσοχή. Είναι μια νέα γενιά που μεγαλώνει με λιγότερες ανέσεις, έχει πιο ώριμη σκέψη, μπορεί με λιγότερα και προσφέρει περισσότερα. Αυτή η γενιά χρειάζεται και άξιους πρεσβευτές.
Η ανεκτίμητη ζημιά για το ελληνικό βόλεϊ είναι πως έχει χάσει σε χρόνο-μηδέν όλη του την αξιοπιστία. Ό,τι χτιζόταν για δύο δεκαετίες κατέρρευσε και τώρα κάθονται όλοι σοκαρισμένοι και παρακολουθούν αμήχανοι και ανήμποροι να σωθούν.
Πλησιάζουμε τέλος Μαΐου και κανείς δεν συζητά για την επόμενη σεζόν. Ούτε παράγοντες των σωματείων δεν υπάρχουν για να στελεχώσουν τις διοικήσεις των ομάδων. Η ΕΟΠΕ είναι στα πρόθυρα του λουκέτου. Η διοίκησή της προσπαθεί με αλχημείες να γλιτώσει από τη λαίλαπα των κατασχέσεων από τα Ολυμπιακά Έργα και ο Αχιλλέας Μαυρομάτης συνεχίζει να βλέπει φαντάσματα όπως και οι προκάτοχοί του. Δυστυχώς. Ένα κατασχετήριο αφάνισε το βόλεϊ.
Οι Εθνικές ομάδες είναι σε οριακό σημείο, τα λειτουργικά τους έξοδα μόλις που καλύπτονται, όλοι οι υπάλληλοι της ΕΟΠΕ είναι απλήρωτοι. Το πρόβλημα των κατασχέσεων είναι ένα πρόβλημα που αποτελεί ζήτημα της ελληνικής Πολιτείας, της αθλητικής ηγεσίας αλλά και των διοικήσεων της ΕΟΠΕ. Αντίθετα, από κάποιους ανίκανους και επικίνδυνους και ανίκανους παράγοντες έγινε ζήτημα επιβίωσης για το άθλημα αλλά και όσους το υπηρετούν. Ανίκανοι είναι όλοι τους και φέρουν τεράστιες ευθύνες για το κατάντημα της ομοσπονδίας. Και φανταστείτε πως η οικονομική κρίση δεν έχει καμία σχέση με το ζήτημα των κατασχέσεων. Θα το διέλυαν το... μαγαζί και σε ημέρες ευημερίας. Αντί να ανοίγουν τους ορίζοντές τους, αντί να τείνουν χείρα φιλίας και συνεργασίας, σκάβουν μεγαλύτερα χαρακώματα. Κόβουν κάθε χρόνο και από ένα εθνικό πρωτάθλημα, οι αποφάσεις δεν έχουν αρχή και τέλος, η μία αναιρεί την άλλη, διώχνουν τους χορηγούς και δηλώνουν υποτέλεια στον κάθε γγΑ.
Να γιατί δεν φταίει μόνο ένας που το βόλεϊ βρίσκεται τόσο χαμηλά. Να γιατί έχουν μεγάλες ευθύνες οι παράγοντες των σωματείων όλης της Ελλάδας. Να γιατί οι παλιότεροι αθλητές είναι θυμωμένοι με τα λάθη των παραγόντων και την απαξίωσή τους. Να γιατί δεν μας δίνει κανείς σημασία και δεν έχουμε πλέον ταυτότητα.
Ακόμα και τώρα, όμως, θα το πολεμήσουμε, όχι ενάντια στους ανίκανους και ανόητους, αλλά απέναντι στα πραγματικά προβλήματα. Ανάπτυξη από το μηδέν, ακόμα κι από τον δρόμο αν χρειαστεί, με ανθρώπους που έχουν δύναμη να σταθούν στα πόδια τους και να αντισταθούν. Θα είναι δύσκολα και θα μας πάρει χρόνο. Θα χρειαστούμε βοήθειες και πρεσβευτές όπως ο Τζούριτς, η Χαντάβα, ο Φράγκος και τα παιδιά που ακολουθούν. Χάνουμε 0-2 σετ, αλλά μπορούμε να το... γυρίσουμε.
πηγή www.gazzetta.gr