Μιά ενδιαφέρουσα άποψη απο το Liberovolley, για την κατάσταση της ανάπτυξης στο ανδρικό Βόλεϊ, με θετική αναφορά στην Αλεξανδρούπολη.Μήπως όμως η απουσία αθλητών απο την Αλεξανδρούπολη στην νέα Εθνική Παίδων, που αγωνίζεται στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα, θα πρέπει να λειτουργήσει σαν καμπανάκι για την δουλειά που γίνεται στα αναπτυξιακά τμήματα του Εθνικού;
ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ….την έντονη «ανησυχία» των παραγόντων της ΕΣΑΠ πως δεν υπάρχει διαδοχή ικανών αθλητών υψηλού επιπέδου στη χώρα.
Οι «επαγγελματίες» παράγοντες των επαγγελματικών σωματείων έκαναν μία «σπουδαία» ανακάλυψη.
Σήμερα βρήκαν την Αμερική !!!!!!
Σπουδαία είδηση.
Πριν φθάσουμε στο γιατί δεν πηγαίνουν τα αγόρια από 8-10 χρονών να μάθουν βόλεϊ θα πούμε το γιατί να πάνε ,καθώς μέχρι τώρα το ίδιο το άθλημα ήταν αυτό που αποθάρρυνε τα αγόρια να πάνε να παίξουν βόλεϊ.
1.Οι ομάδες εδώ και σαράντα χρόνια για να έχουν γρήγορα αποτελέσματα προτιμούσαν μεγάλους σε ηλικία –έμπειρους αθλητές μη δίνοντας την δυνατότητα στα νέα παιδιά να κερδίσουν θέση στην εξάδα.
2.Οι προπονητές δεν εμπιστευόντουσαν τους νεαρούς ,εκτός αν είχαν πολύ μεγάλη ανάγκη. Τα ταλέντα έβλεπαν τους αγώνες από τον πάγκο, και έφθαναν στα 25 χωρίς να έχουν πατήσει στο παρκέ και μετά έλεγαν πως ο τάδε ήταν ταλέντο αλλά δεν έπαιξε….
Πως να παίξει βρε παιδιά όταν ο προπονητής φοβόταν τη θέση του και δεν έπαιρνε το ρίσκο να βάλει μέσα τον μικρό;
3.Οσοι νεαροί αθλητές μπαίνουν στις ανδρικές ομάδες και κατά κανόνα δεν παίζουν ,αγωνιστικά πηγαίνουν πίσω, γιατί ο προπονητής ασχολείται μόνο με τους βασικούς και τον ενδιαφέρει μόνο το αποτέλεσμα του επόμενου αγώνα.
Κανένας δεν ασχολείται με τον μικρό που και στις προπονήσεις κάνει δευτερεύουσα προπόνηση (σερβίς-εικονικό μπλόκ κλπ ) και ουδείς ασχολείται ιδιαίτερα μαζί του .
4.Δεν υπάρχει πλέον ούτε το οικονομικό κίνητρο ,υπο μορφή χαρτζιλικιού. Κανείς δεν τηρεί ούτε τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις απέναντι στους νεαρούς αθλητές που κυριολεκτικά πεινάνε και περιμένουν το «τάπερ της μαμάς» για να επιβιώσουν.
5.Το τελευταίο ταλέντο που βγήκε ήταν ο Ανδρέας Φράγκος τον οποίο οι «παππούδες» του Πανελληνίου ενθάρρυναν και στήριξαν για να παίξει και μπράβο τους και ο αθλητής μετά την μεταγραφή του και την παραμονή του για ένα χρόνο στον Ολυμπιακό προτίμησε το εξωτερικό και καλά έκανε γιατί και αυτόν θα τον είχε «αλέσει» η κρεατομηχανή του υποβαθμισμένου ντόπιου βόλεϊ αν έκανε το σφάλμα και παρέμενε.
Όσο αφορά τώρα την μη προσέλευση μεγάλου αριθμού αγοριών στις ακαδημίες του βόλεϊ σε σχέση με τα άλλα αθλήματα υπάρχουν κάποια δεδομένα που δεν μπορούν να παραβλεφθούν αλλά φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
Στις εξαιρέσεις είναι η Αλεξανδρούπολη όπου το πρώτο άθλημα της πόλης είναι το βόλεϊ και έπονται τα υπόλοιπα. Εκεί υπάρχει παράδοση, διάθεση και κίνητρο για τα παιδιά, να πάνε να παίξουν βόλεϊ .
Στην υπόλοιπη Ελλάδα, σε όλα τα πολυτμηματικά σωματεία και μεταξύ των διαφόρων τμημάτων τους γίνεται «πόλεμος», ποιο τμήμα θα μαζέψει περισσότερους πιτσιρικάδες που θα φέρουν στο σωματείο για 5-7 χρόνια από 250-500 ευρώ τον χρόνο, χρήματα που αποτελούν τα «δίδακτρα» για την εκμάθηση του αθλήματος και για την επιβίωση του κάθε συλλόγου..
Δεν υπάρχει καμία συνεργασία μεταξύ των τμημάτων των συλλόγων και προτιμούν ακόμη και ένα παιδί που δεν μπορεί να παίξει πχ μπάσκετ, να μη το στέλνουν να δοκιμάσει στο βόλεϊ, αλλά να το κρατάνε, για «εισπρακτικούς» λόγους.
Ο βασικότερος όμως λόγος που ένα αγόρι θα προτιμήσει να πάει στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ είναι πως η φύση του αγωνίσματος του βόλεϊ είναι τέτοια που σε μικρή ηλικία δεν μπορεί να χαρεί το παιγνίδι, αφού τα πρώτα χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με την εκμάθηση της τεχνικής και το βασικότερο πως στο παιγνίδι δεν υπάρχει «μάχη».
Ο πιτσιρικάς θέλει την προσωπική κόντρα, την «μάχη» σώμα με σώμα με τον αντίπαλο και έτσι τον κερδίζουν τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, τα αθλήματα όπου μπορεί να εκτονωθεί.
Όλοι γνωρίζουμε πως το βόλεϊ είναι από τα πλέον δύσκολα αθλήματα ,γιατί η μπάλα πρέπει να μένει πάντα στον αέρα, οι ταχύτητες της είναι διαφορετικές, πρέπει να γίνει συγχρονισμός όλων των αθλητών μέσα σ΄ένα μικρό χώρο και σε γρήγορο χρόνο .
Τέλος έρχεται και το ίδιο το σωματείο που δεν έχει καμία διάθεση να επενδύσει πάνω σε μία ακαδημία αγοριών ,που θα έχει σαφώς λιγότερα παιδιά, άρα λιγότερα έσοδα, καθώς γνωρίζει πως εάν κάποιος μικρός έχει τα προσόντα θα τον χάσει ,χωρίς να πάρει χρήματα οπότε τσάμπα κόπος.
Μοιραία η δημιουργία νέων αθλητών είναι καθαρά προσωπικό θέμα των προπονητών. Φυσικά οι φτασμένοι προπονητές θεωρούν απαξιωτικό το να καθίσουν να ασχοληθούν με την ακαδημία μιας ομαδούλας γειτονιάς ,οπότε το βάρος πέφτει στους προπονητές που ψάχνουν την αναγνώριση στο χώρο ή καλύτερα έχουν την τρέλα να δουλεύουν ώρες ατελείωτες με τους μικρούς.
Επομένως η ΕΣΑΠ ας σταματήσει ακόμη και να δέχεται συμβουλές και οδηγίες από τους διάφορους «δάσκαλους» πλην όμως θεωρητικούς του χώρου και να ψάξει να βρει τους πραγματικούς εργάτες προπονητές που έχουν τις γνώσεις και το «ψώνιο» με το βόλεϊ και να τους αναθέσει το πρόγραμμα εάν υπάρχει, για να ετοιμάσουν την νέα γενεά παικτών.
Από φίρμες προπονητές είμαστε χορτάτοι καθώς κάθε μέρα βλέπουμε τα αποτελέσματα.
πηγη www.liberovolley11.blogspot.com
