Του ΑΝΔΡΕΑ ΜΠΕΤΣΗ
Ο Εβρος αγαπάει το βόλεϊ! Λες και μια αόρατη δύναμη αποφάσισε να δημιουργήσει πάνω στο φυσικό όριο του ποταμού, που χωρίζει Ελλάδα και Τουρκία, φυτώρια και κυψέλες αθλητών, που εργάζονται για να ενισχύουν με στελέχη τις εθνικές ομάδες.
Πάνω, η ομάδα του Εθνικού, με καπετάνιο τον Μουστακίδη, ονειρεύεται τίτλους. Η παράδοση κρατάει χρόνια σε μια ευαίσθητη περιοχή, όπου το ποδόσφαιρο απουσιάζει παντελώς και το μπάσκετ ποτέ δεν κατάφερε να ξεφύγει από το ρόλο κομπάρσου. Ο εκπληκτικός φέτος Εθνικός Αλεξανδρούπολης, πρώτος και αήττητος στην Α1 ανδρών, με το απόλυτο νικών (επτά σε ισάριθμους αγώνες) επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Εως πού μπορεί να φθάσει; Δείχνει προς το παρόν σφριγηλός και ακμαίος, αλλά θα αντέξει μέχρι το τέλος;
«Ο Εβρος είναι διαχρονικά ο νομός του βόλεϊ. Οχι μόνο η Αλεξανδρούπολη, αλλά και η Ορεστιάδα, το Σουφλί, έχουν τεράστια προσφορά στο άθλημα», επισήμανε στην «Κ.Ε.» ο υφυπουργός Εξωτερικών Ακης Γεροντόπουλος. «Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ακόμα οι αγώνες διεξάγονταν στο ανοιχτό γήπεδο που βρίσκεται μέσα στο εθνικό στάδιο της πόλης, δίπλα σε αυτό του ποδοσφαίρου, να γίνεται χαμός από την παρουσία του κόσμου στις εξέδρες. Στη συνέχεια, το κλειστό γήπεδο να είναι κατάμεστο, όχι μόνο στα παιχνίδια με τις μεγάλες ομάδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά σε όλους τους αγώνες. Φέρνω στο μυαλό μου σημαντικούς αθλητές και παράγοντες του Εθνικού, όπως για παράδειγμα τον αείμνηστο Μιχάλη Παρασκευόπουλο, οι οποίοι καθιέρωσαν την ομάδα της πόλης μας με τη σκληρή δουλειά, το ταλέντο και τον προγραμματισμό τους στη συνείδηση όλων των Ελλήνων φιλάθλων».
Ηρθε μήπως η ώρα για τον Εθνικό να κάνει την υπέρβαση, κτυπώντας στα ίσα τον τίτλο;
Μιλώντας με το συναίσθημα, ως φίλαθλος, ο κ. Γεροντόπουλος θεωρεί πως αν συμβεί κάτι τέτοιο, «θα είναι η δικαίωση των κόπων και προσπαθειών όχι μόνο του προπονητή, των αθλητών και της διοίκησης, αλλά και του κόσμου της Αλεξανδρούπολης που στηρίζει αυτή την προσπάθεια, επίσης όλων εκείνων που δεκαετίες τώρα έδωσαν την ψυχή τους για το σύλλογο».
Στον αντίποδα, ο Θανάσης Μουστακίδης παραμένει συγκρατημένος: «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε την κατάκτηση του τίτλου. Δεν έχουμε συνηθίσει την ιδέα του πρωταθλητισμού, δεν είμαστε έτοιμοι. Θα έπρεπε τα προηγούμενα χρόνια να είχαμε παρουσίες δύο, τρεις, τέσσερις φορές στην τετράδα, να είχαμε πλησιάσει στην πηγή, ώστε κάποια στιγμή οι εμπειρίες από μια τέτοια διαδρομή να μας βοηθήσουν να διεκδικήσουμε την κορυφή».
Καλά τα λέει ο κόουτς, αλλά στον αθλητισμό, πέραν της λογικής και της ικανότητας, υπάρχει και το απρόοπτο...
Ο Εβρος αγαπάει το βόλεϊ! Λες και μια αόρατη δύναμη αποφάσισε να δημιουργήσει πάνω στο φυσικό όριο του ποταμού, που χωρίζει Ελλάδα και Τουρκία, φυτώρια και κυψέλες αθλητών, που εργάζονται για να ενισχύουν με στελέχη τις εθνικές ομάδες.
Πάνω, η ομάδα του Εθνικού, με καπετάνιο τον Μουστακίδη, ονειρεύεται τίτλους. Η παράδοση κρατάει χρόνια σε μια ευαίσθητη περιοχή, όπου το ποδόσφαιρο απουσιάζει παντελώς και το μπάσκετ ποτέ δεν κατάφερε να ξεφύγει από το ρόλο κομπάρσου. Ο εκπληκτικός φέτος Εθνικός Αλεξανδρούπολης, πρώτος και αήττητος στην Α1 ανδρών, με το απόλυτο νικών (επτά σε ισάριθμους αγώνες) επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Εως πού μπορεί να φθάσει; Δείχνει προς το παρόν σφριγηλός και ακμαίος, αλλά θα αντέξει μέχρι το τέλος;
Ο καθοδηγητής του, Σάκης Μουστακίδης, ο ευφυέστατος πασαδόρος της καλύτερης εθνικής ομάδας όλων των εποχών, που ήρθε τρίτη στην Ευρώπη το 1987 στις Βρυξέλλες, κάνει μεγάλη προσπάθεια, τώρα που έχουν στραφεί τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στο δημιούργημά του, να διατηρήσει χαμηλούς τόνους.
«Δεν μ' αρέσει να σκέφτομαι έτσι, να μιλάμε τώρα για πρωτάθλημα και να κάνουμε όνειρα. Εκείνο που θέλω και λέω στους παίκτες μου είναι να γευτούμε τις χαρές κάθε παιχνιδιού και στο φινάλε, όταν έρθει η ώρα, θα κάνουμε ταμείο», ανέφερε στην «Κ.Ε.».
Η μέχρι τώρα πορεία πάντως του πρωτοπόρου Εθνικού μόνο τυχαία δεν χαρακτηρίζεται. «Είμαστε ο ίδιος κορμός με πέρσι, υπάρχει εξαιρετική χημεία στην ομάδα, οι ξένοι μας, ο διαγώνιος Ράιτ και ο Σέρβος Μιχαΐλοβιτς δίνουν ποιότητα, του Ανδρεάδη, ενός παίκτη που ξεκίνησε από το σύλλογο, η αξία είναι γνωστή. Πάνω σ' αυτούς έχουν κολλήσει νέοι και φιλόδοξοι παίκτες, κι ακόμη οι Γραμματικάκης, Σιδηρόπουλος, Παπάζογλου», εξήγησε τεχνοκρατικά ο προπονητής που έχει σπουδάσει το βόλεϊ θεωρητικά και στην πράξη, ενώ ξέχωρα από την προπονητική του ιδιότητα, το διδάσκει στην κυριολεξία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο στους φοιτητές του τμήματος Φυσικής Αγωγής.
Ευπατρίδης
«Είναι ένας από τους πιο έξυπνους και ταλαντούχους βολεϊμπολίστες που γνώρισα κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής μου με τα διοικητικά, σαν προπονητής θα κάνει, πιστεύω, μεγάλη καριέρα», ισχυρίστηκε πλέκοντας το εγκώμιο του παλιού διεθνούς άσου ο Θανάσης Μπελιγράτης, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Βόλεϊ, την οποία υπηρέτησε σχεδόν σαράντα χρόνια. Την πρωτοκαθεδρία του βόλεϊ, σε σύγκριση με άλλα σπορ, ομαδικά και μη, στον Εβρο, ωστόσο απέδωσε σ' έναν ευπατρίδη του αθλητισμού που έχει αφήσει βαθιά τα αποτυπώματά του: τον Μιχάλη Παρασκευόπουλο.
Στις 4 Νοεμβρίου, πριν τον αγώνα πρωταθλήματος Εθνικός Αλεξανδρούπολης-ΑΕΚ, έγινε η τελετή ονοματοδοσίας του γηπέδου Αλεξανδρούπολης, σε «Κλειστό Γυμναστήριο Μιχάλης Παρασκευόπουλος».
«Συνάντησα πρώτη φορά τον Μιχάλη το 1963, όταν εγώ ήμουν νεαρός διαιτητής κι εκείνος νεαρός πρόεδρος του Εθνικού», θυμάται ο κ. Μπελιγράτης. «Οι αγώνες διεξάγονταν σε ανοικτό γήπεδο. Ηταν πέντε-έξι χρόνια μεγαλύτερός μου. Το 1977 εκλέχτηκε στο δ.σ. της Ομοσπονδίας Βόλεϊ και δεν ξαναβγήκε. Διετέλεσε επί πολλά χρόνια αντιπρόεδρος. Από το πόστο του προώθησε αμέτρητα παιδιά στις εθνικές ομάδες. Καλλιέργησε με συνέπεια τη φιλοσοφία αθλητισμός, αλλά παράλληλα και σπουδές. Γι' αυτό, όλοι σχεδόν όσοι διακρίθηκαν στους αγωνιστικούς χώρους είναι σήμερα εξαίρετοι επιστήμονες».
Μια άλλη σημαντική παράμετρος, που φανερώνει την προνοητικότητα της εμβληματικής αυτής μορφής του θρακιώτικου αθλητισμού, αποτελεί, σύμφωνα με τον κ. Μπελιγράτη, η ίδρυση θυγατρικών σωματείων. «Επειδή κάποια στιγμή τα παιδιά που εντάσσονταν στις ακαδημίες του Εθνικού ήταν πάρα πολλά, δημιούργησε τη Γυμναστική Εταιρεία Αλεξανδρούπολης, καθώς επίσης τη Νίκη Αλεξανδρούπολης. Οι σύλλογοι αυτοί μετείχαν στα πρωταθλήματα υποδομών και όποιοι αθλητές προόδευαν, στελέχωναν τον Εθνικό».
Πράγματι, η λίστα των γνωστών ονομάτων, που άφησαν παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενιές, είναι μακρά. Από την Αλεξανδρούπολη, ο Μάκης Δημητριάδης, μέλος της εμπνευσμένης παρέας του '87, ο Μάριος Γκιούρδας, οι Θανάσης Κασαμπαλής, Λευτέρης Τερζάκης, Θόδωρος Σιγλίδης, Τάκης Τσακμάκης, ο Θόδωρος Μπάεφ, που ανδρώθηκε στον Εθνικό. Από το Σουφλί, εκτός φυσικά του Μουστακίδη, οι Καλούδης Αλεξούδης, Νίκος Μούχλιας, από την Ορεστιάδα ο αξέχαστος «αετός» του βόλεϊ Νίκος Σαμαράς, οι Αντώνης Τσακιρόπουλος, Δημήτρης Βαλσαμίδης, Θόδωρος Μποζίδης, ο Δημήτρης Τζούριτς, επίσης οι Μαρία Καρδαμανίδου, Ελένη Μεμετζή.
Νομός του βόλεϊ
Ηρθε μήπως η ώρα για τον Εθνικό να κάνει την υπέρβαση, κτυπώντας στα ίσα τον τίτλο;
Μιλώντας με το συναίσθημα, ως φίλαθλος, ο κ. Γεροντόπουλος θεωρεί πως αν συμβεί κάτι τέτοιο, «θα είναι η δικαίωση των κόπων και προσπαθειών όχι μόνο του προπονητή, των αθλητών και της διοίκησης, αλλά και του κόσμου της Αλεξανδρούπολης που στηρίζει αυτή την προσπάθεια, επίσης όλων εκείνων που δεκαετίες τώρα έδωσαν την ψυχή τους για το σύλλογο».
Στον αντίποδα, ο Θανάσης Μουστακίδης παραμένει συγκρατημένος: «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε την κατάκτηση του τίτλου. Δεν έχουμε συνηθίσει την ιδέα του πρωταθλητισμού, δεν είμαστε έτοιμοι. Θα έπρεπε τα προηγούμενα χρόνια να είχαμε παρουσίες δύο, τρεις, τέσσερις φορές στην τετράδα, να είχαμε πλησιάσει στην πηγή, ώστε κάποια στιγμή οι εμπειρίες από μια τέτοια διαδρομή να μας βοηθήσουν να διεκδικήσουμε την κορυφή».
Καλά τα λέει ο κόουτς, αλλά στον αθλητισμό, πέραν της λογικής και της ικανότητας, υπάρχει και το απρόοπτο...
"Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία"
πηγη anti-typos.blogspot.gr
