Ο… καημός του αετού
Για τον Νίκο Σαμαρά
Ο Στέφανος Λεμονίδης θυμάται και γράφει στο sport24.gr για τον μεγάλο και τρανό, Νίκο Σαμαρά. Τον Νίκο Γκάλη του βόλεϊ, έναν από τους πιο ακριβοπληρωμένους Έλληνες παίκτες, τον άνθρωπο που περνούσε και σταματούσε η κυκλοφορία στην Ορεστιάδα. Διαβάστε όμορφες ιστορίες για έναν σπουδαίο αθλητή και άνθρωπο.
"Α, ρε Στέφανε, αυτά ήθελα να τα ζήσω με την Ορεστιάδα" ήταν τα πρώτα λόγια του Νίκου Σαμαρά, όταν πήγαμε να του πάρουμε δηλώσεις, μετά την κατάκτηση του κυπέλλου με τη φανέλα του Ηρακλή.
Ήταν ο πρώτος τίτλος του Ηρακλή, με νίκη 3-0 επί του Ολυμπιακού, στην Πάτρα, αλλά και ο πρώτος και μοναδικός τίτλος του σπουδαίου αθλητή, που έφυγε τόσο απρόσμενα από τη ζωή του σε ηλικία 42 ετών.
Τι να πρωτοθυμηθούμε για τον Νίκο Σαμαρά, αφού είναι πολλές οι αναμνήσεις; Όταν ξεκινούσαμε τη δημοσιογραφία, ξεκινούσε το βόλεϊ και τότε η Ορεστιάδα ήταν η μεγάλη δύναμη του αθλήματος. Ταξιδέψαμε πολλές φορές στην πόλη της Θράκης και την είδαμε από κοντά στο φάιναλ φορ της Γενεύης, της Πάρμα, του Παρισιού και τότε Ορεστιάδα σήμαινε Σαμαράς και Σαμαράς Ορεστιάδα.
Χιλιάδες παιδιά ασχολήθηκαν με το βόλεϊ χάρη στο Νίκο Σαμαρά, χιλιάδες φίλαθλοι πήγαιναν στα γήπεδα του βόλεϊ για να τον δουν όπως έκαναν στο μπάσκετ για τον Γκάλη. Μια πόλη, η Ορεστιάδα, τον είχε λαϊκό ήρωα. Περπατούσε ο Νικόλας στην Ορεστιάδα και σταματούσε η κυκλοφορία. Όλοι οι αγνοί έλληνες φίλαθλοι εκείνη την εποχή ήταν Ορεστιάδα και ήθελαν να στεφθεί πρωταθλήτρια, αλλά δεν ένιωσαν αυτή τη χαρά τόσο αυτοί, όσο και ο Νίκος Σαμαράς.
Μετρημένο παιδί, χωρίς δημόσιες σχέσεις, αλλά με πηγαίο χιούμορ που το απολάμβαναν μόνο αυτοί που ήταν στην παρέα του. Το τέλειο κορμί βολεϊμπολίστα, ήταν ένα θαύμα της φύσης με απίστευτη σωματοδομή, που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι δεν είχε κανένας άλλος βολεϊμπολίστας στον κόσμο. Άνοιγε τα τεράστια χέρια του και κάλυπτε όλο το φιλέ. Πηδούσε για σερβίς και έτρεμαν τα πόδια των αντίπαλων υποδοχέων. Με δικό του άσο εξάλλου η Εθνική κέρδισε 3-2 τη Ρωσία στο ΣΕΦ και πήρε την 6η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, στο Φάληρο.
Πηδούσε για μπλοκ και σκέπαζε τον ουρανό. Χτυπούσε τη μπάλα στην προθέρμανση και την έστελνε στο ταβάνι. Όταν άνοιγε τα χέρια του για να πανηγυρίσει, θύμιζε υπερήφανο αετό. Κι όμως αυτός ο αθλητής κέρδισε μόνο ένα κύπελλο στην καριέρα του, όπως ο τεράστιος Βασίλης Χατζηπαναγής. Κι αυτό όχι με τη μεγάλη του αγάπη την Ορεστιάδα. Γιατί μπορεί ο Νικόλας να φόρεσε τη φανέλα του Ηρακλή, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, αλλά ταυτίσθηκε με την Ορεστιάδα.
Και ο "Σαμ" δεν… μασούσε από μεγάλα ονόματα, τους έπαιζε στα ίσια και στη μνήμη μας θα μείνει το ματς Βραζιλία - Ελλάδα, στο "Μαρακαιζίνιο", τότε που ο μεγάλος Τάντε μπροστά σε 30.000 θεατές, θέλησε να λοιδορήσει τους παίκτες μας και έκανε σερβίς "μπανάνα", στέλνοντας τη μπάλα πολύ ψηλά στα 20 μέτρα και με τη βοήθεια των αεραγωγών έπαιρνε περίεργα φάλτσα. Την πρώτη φορά ο Νικόλας προσπάθησε να βγάλει την υποδοχή, αλλά δεν τα κατάφερε. Τη δεύτερη, έμεινε ακίνητος, δεν έκανε καν τη χαρακτηριστική κίνηση και την άφησε να σκάσει στο τερέν. Ε, την τρίτη φορά ο Τάντε δεν επιχείρησε το σερβίς-μπανάνα γιατί πήρε την απάντηση του στο ανφέρ σερβίς από τον Νικόλα…
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός προσπάθησαν να τον… αρπάξουν, αλλά δεν τόλμησαν να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις. Αν ο Σαμαράς έφευγε από την Ορεστιάδα, έπρεπε να μετακομίσει όλη η διοίκηση του ΑΟΟ σε άλλη χώρα, σε άλλο πλανήτη. Γι αυτό "μάτωσε" οικονομικά όλη η πόλη, αλλά και ο χορηγός Πάνος Ζερίτης της ΝΤΙΑΝΑ, για να τον κρατήσουν. Ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος Έλληνας παίκτης και από τους πιο ακριβοπληρωμένους του κόσμου. Ελάχιστοι έπαιρναν εκείνη την εποχή ποσά που αντιστοιχούσαν σε 75.000.000 δραχμές. Τον έδεσαν με τριετές συμβόλαιο, αλλά δεν πρόλαβε να μείνει και την τρίτη χρονιά…
Ήταν το 1998, όταν η Ορεστιάδα έφτασε στην κορύφωση της και έπαιξε στον τελικό των πλέι οφ, κόντρα στον Ολυμπιακό με πλεονέκτημα έδρας. Το σκορ ήταν 2-2 νίκες και ο τελευταίος τελικός στην Ορεστιάδα. Όλη η πόλη ήταν στον αέρα, αγόρασαν βεγγαλικά ενός εκατομμυρίου και δεκάδες αρνιά για να γιορτάσουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά ο Μοντάλι χάλασε τη φιέστα. Με προσαρμοσμένο μπλοκ στον Σαμαρά και στον Ζελιάσκοφ, ο Ολυμπιακός κέρδισε 3- 1 και η πόλη βυθίστηκε σε πένθος. Κανένας δεν μπόρεσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ και στα μπαρ το μόνο θέμα συζήτησης ήταν το πως χάθηκε το πρωτάθλημα. Ο Νικόλας δεν βρέθηκε σε καλή μέρα, τελείωσε το ματς με 1 πόντο και 16 αλλαγές, κι αυτό έμελλε να είναι το τελευταίο παιχνίδι του με τη φανέλα της Ορεστιάδας. Διερράγησαν οι δεσμοί του με την πόλη, διακόπηκε το συμβόλαιο του και μετακόμισε στην Ιταλία και στη Φαλκονάρα.
Ο Σαμαράς όμως έμεινε το σύμβολο της πόλης και το βράδυ της Παρασκευής δεκάδες φίλαθλοι πέρασαν από την ιστορική λέσχη του ΑΟΟ για να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του. Γιατί ακόμη Ορεστιάδα σημαίνει Σαμαράς, κι ας έγραφε το πανό στο ιστορικό γήπεδο "Ορεστιάδα σημαίνει καθήκον, πίστη, όνειρο και απέραντη αγάπη". Ο Νικόλας ήταν, είναι και θα είναι το σύμβολο της πόλης, το σύμβολο της χαμένης χίμαιρας, η λεβεντιά της πόλης, της Θράκης, του ελληνικού βόλεϊ.
Για τον Νίκο Σαμαρά
"Α, ρε Στέφανε, αυτά ήθελα να τα ζήσω με την Ορεστιάδα" ήταν τα πρώτα λόγια του Νίκου Σαμαρά, όταν πήγαμε να του πάρουμε δηλώσεις, μετά την κατάκτηση του κυπέλλου με τη φανέλα του Ηρακλή.
Ήταν ο πρώτος τίτλος του Ηρακλή, με νίκη 3-0 επί του Ολυμπιακού, στην Πάτρα, αλλά και ο πρώτος και μοναδικός τίτλος του σπουδαίου αθλητή, που έφυγε τόσο απρόσμενα από τη ζωή του σε ηλικία 42 ετών.
Τι να πρωτοθυμηθούμε για τον Νίκο Σαμαρά, αφού είναι πολλές οι αναμνήσεις; Όταν ξεκινούσαμε τη δημοσιογραφία, ξεκινούσε το βόλεϊ και τότε η Ορεστιάδα ήταν η μεγάλη δύναμη του αθλήματος. Ταξιδέψαμε πολλές φορές στην πόλη της Θράκης και την είδαμε από κοντά στο φάιναλ φορ της Γενεύης, της Πάρμα, του Παρισιού και τότε Ορεστιάδα σήμαινε Σαμαράς και Σαμαράς Ορεστιάδα.
Χιλιάδες παιδιά ασχολήθηκαν με το βόλεϊ χάρη στο Νίκο Σαμαρά, χιλιάδες φίλαθλοι πήγαιναν στα γήπεδα του βόλεϊ για να τον δουν όπως έκαναν στο μπάσκετ για τον Γκάλη. Μια πόλη, η Ορεστιάδα, τον είχε λαϊκό ήρωα. Περπατούσε ο Νικόλας στην Ορεστιάδα και σταματούσε η κυκλοφορία. Όλοι οι αγνοί έλληνες φίλαθλοι εκείνη την εποχή ήταν Ορεστιάδα και ήθελαν να στεφθεί πρωταθλήτρια, αλλά δεν ένιωσαν αυτή τη χαρά τόσο αυτοί, όσο και ο Νίκος Σαμαράς.
Μετρημένο παιδί, χωρίς δημόσιες σχέσεις, αλλά με πηγαίο χιούμορ που το απολάμβαναν μόνο αυτοί που ήταν στην παρέα του. Το τέλειο κορμί βολεϊμπολίστα, ήταν ένα θαύμα της φύσης με απίστευτη σωματοδομή, που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι δεν είχε κανένας άλλος βολεϊμπολίστας στον κόσμο. Άνοιγε τα τεράστια χέρια του και κάλυπτε όλο το φιλέ. Πηδούσε για σερβίς και έτρεμαν τα πόδια των αντίπαλων υποδοχέων. Με δικό του άσο εξάλλου η Εθνική κέρδισε 3-2 τη Ρωσία στο ΣΕΦ και πήρε την 6η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, στο Φάληρο.
Πηδούσε για μπλοκ και σκέπαζε τον ουρανό. Χτυπούσε τη μπάλα στην προθέρμανση και την έστελνε στο ταβάνι. Όταν άνοιγε τα χέρια του για να πανηγυρίσει, θύμιζε υπερήφανο αετό. Κι όμως αυτός ο αθλητής κέρδισε μόνο ένα κύπελλο στην καριέρα του, όπως ο τεράστιος Βασίλης Χατζηπαναγής. Κι αυτό όχι με τη μεγάλη του αγάπη την Ορεστιάδα. Γιατί μπορεί ο Νικόλας να φόρεσε τη φανέλα του Ηρακλή, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, αλλά ταυτίσθηκε με την Ορεστιάδα.
Και ο "Σαμ" δεν… μασούσε από μεγάλα ονόματα, τους έπαιζε στα ίσια και στη μνήμη μας θα μείνει το ματς Βραζιλία - Ελλάδα, στο "Μαρακαιζίνιο", τότε που ο μεγάλος Τάντε μπροστά σε 30.000 θεατές, θέλησε να λοιδορήσει τους παίκτες μας και έκανε σερβίς "μπανάνα", στέλνοντας τη μπάλα πολύ ψηλά στα 20 μέτρα και με τη βοήθεια των αεραγωγών έπαιρνε περίεργα φάλτσα. Την πρώτη φορά ο Νικόλας προσπάθησε να βγάλει την υποδοχή, αλλά δεν τα κατάφερε. Τη δεύτερη, έμεινε ακίνητος, δεν έκανε καν τη χαρακτηριστική κίνηση και την άφησε να σκάσει στο τερέν. Ε, την τρίτη φορά ο Τάντε δεν επιχείρησε το σερβίς-μπανάνα γιατί πήρε την απάντηση του στο ανφέρ σερβίς από τον Νικόλα…
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός προσπάθησαν να τον… αρπάξουν, αλλά δεν τόλμησαν να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις. Αν ο Σαμαράς έφευγε από την Ορεστιάδα, έπρεπε να μετακομίσει όλη η διοίκηση του ΑΟΟ σε άλλη χώρα, σε άλλο πλανήτη. Γι αυτό "μάτωσε" οικονομικά όλη η πόλη, αλλά και ο χορηγός Πάνος Ζερίτης της ΝΤΙΑΝΑ, για να τον κρατήσουν. Ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος Έλληνας παίκτης και από τους πιο ακριβοπληρωμένους του κόσμου. Ελάχιστοι έπαιρναν εκείνη την εποχή ποσά που αντιστοιχούσαν σε 75.000.000 δραχμές. Τον έδεσαν με τριετές συμβόλαιο, αλλά δεν πρόλαβε να μείνει και την τρίτη χρονιά…
Ήταν το 1998, όταν η Ορεστιάδα έφτασε στην κορύφωση της και έπαιξε στον τελικό των πλέι οφ, κόντρα στον Ολυμπιακό με πλεονέκτημα έδρας. Το σκορ ήταν 2-2 νίκες και ο τελευταίος τελικός στην Ορεστιάδα. Όλη η πόλη ήταν στον αέρα, αγόρασαν βεγγαλικά ενός εκατομμυρίου και δεκάδες αρνιά για να γιορτάσουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά ο Μοντάλι χάλασε τη φιέστα. Με προσαρμοσμένο μπλοκ στον Σαμαρά και στον Ζελιάσκοφ, ο Ολυμπιακός κέρδισε 3- 1 και η πόλη βυθίστηκε σε πένθος. Κανένας δεν μπόρεσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ και στα μπαρ το μόνο θέμα συζήτησης ήταν το πως χάθηκε το πρωτάθλημα. Ο Νικόλας δεν βρέθηκε σε καλή μέρα, τελείωσε το ματς με 1 πόντο και 16 αλλαγές, κι αυτό έμελλε να είναι το τελευταίο παιχνίδι του με τη φανέλα της Ορεστιάδας. Διερράγησαν οι δεσμοί του με την πόλη, διακόπηκε το συμβόλαιο του και μετακόμισε στην Ιταλία και στη Φαλκονάρα.
Ο Σαμαράς όμως έμεινε το σύμβολο της πόλης και το βράδυ της Παρασκευής δεκάδες φίλαθλοι πέρασαν από την ιστορική λέσχη του ΑΟΟ για να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του. Γιατί ακόμη Ορεστιάδα σημαίνει Σαμαράς, κι ας έγραφε το πανό στο ιστορικό γήπεδο "Ορεστιάδα σημαίνει καθήκον, πίστη, όνειρο και απέραντη αγάπη". Ο Νικόλας ήταν, είναι και θα είναι το σύμβολο της πόλης, το σύμβολο της χαμένης χίμαιρας, η λεβεντιά της πόλης, της Θράκης, του ελληνικού βόλεϊ.
