Σε λυπάμαι προεδρούλη

Από τον Κώστα Ασημακόπουλο στο www.gazzetta.gr

Ο μικρός Στράτος δεν πρόλαβε να γνωρίσει το μπαμπά του. Δεν ήταν γραμμένο. Πονάω πολύ για αυτό. Είμαι, όμως, σίγουρος πως πλάι στην Έλενα θα μεγαλώσει σωστά. Θα θυμάμαι για πάντα τα λόγια της στο τελευταίο «αντίο» στον αγαπημένο της Νικόλα. Λόγια αγάπης, με πόνο και θρήνο για τον άνθρωπο που ερωτεύτηκε, πίστεψε, λάτρεψε και έχασε. Με τον Στράτο στο πλευρό της και το Νικόλα για παρέα θα βρει δύναμη. Δεν θα είναι μόνη της. Δεν πρέπει να την αφήσουμε μόνη της...«Συγγνώμη αν τον πήρα από κοντά σας, αλλά τον ήθελα πλάι μου εδώ στη Λήμνο για να μας κρατάει συντροφιά» μας «απολογήθηκε» μέσα στη συμφορά της. Εκεί σκέφτηκα πως δεν την επέλεξε τυχαία ο «Σαμ» για αιώνιο σύντροφο του.Στο επόμενο... σετ θα έχει μεγάλο βάρος να σηκώσει. Οι αντίπαλοι είναι «μεγαθήρια». Θέλει υποστήριξη για να μπει στο... πρωτάθλημα. Και η Έλενα και οι ομάδες της, τα κορίτσια και τα αγόρια που γέμισαν τον αθλητικό σύλλογο που ίδρυσε ο Νικόλας πριν από δύο χρόνια στη Λήμνο. Τα νέα παιδιά ενός ακριτικού νησιού είδαν τον «θεό» και «σωτήρα» τους να «χάνεται». Δεν πρέπει να νιώσουν μόνα τους ούτε μια στιγμή. Πρέπει να γίνουμε όλοι...μέλη.

Λυπάμαι για τον «Σαμ» που δεν χάρηκε τα καλύτερα του, τα χρόνια της... ξεκούρασης. Λυπάμαι για τον μικρό Στράτο που δεν πρόλαβε να ζήσει τον μπαμπά του πάνω στο βάθρο.

Λυπάμαι για τους μικρούς Στράτους που μεγαλώνουν χωρίς να μαθαίνουν λεπτομέρειες για τους ήρωες αυτού του τόπου. Λυπάμαι αυτούς που δεν έζησαν την εποχή του Νίκου Σαμαρά. Λυπάμαι αυτούς που δεν γνωρίζουν από που ξεκίνησε και που έφτασε ο Νίκος Σαμαράς. Λυπάμαι που δεν γνωρίζουν για το τι συμβολίζει ο Νίκος Σαμαράς. Τον αιώνιο μοναχικό ακρίτα, το σύμβολο του Έλληνα αθλητή και βολεϊμπολίστα.

Θέλω να γράψω πολλά για να διαβάζει ο Στράτος τα έργα του μπαμπά του. Θέλω να γράψω πολλά για τους προέδρους των προέδρων του ελληνικού αθλητισμού που ζουν στο μαύρο σκοτάδι. Δεν ξέρουν για τα έργα του Σαμαρά και των μεγάλων της γενιάς του. Στην Σούπερ Λιγκ ζήτησαν οι ποδοσφαιριστές να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή και απάντησαν πως δεν το προβλέπει η... προκήρυξη.

Μικρέ και ανύπαρκτε προεδρούλη ποια προκήρυξη να γράψει για τον θάνατο του «Σαμ»; Ποια προκήρυξη να προβλέψει το χαμό ενός παλικαριού στα 42 του χρόνια; Έχεις πάει ποτέ στον Έβρο και στη Θράκη;

Τα ίδια και χειρότερα στο ίδιο το βόλεϊ. Ηταν καθολική απαίτηση να αναβληθούν οι αγώνες την επομένη του θανάτου του, την ημέρα της κηδείας του. Τα ίδια κι εκεί. Άγνοια και σκοτάδι. Κάτι για οδοιπορικά, μεταδόσεις, συμβόλαια ψέλιζαν...

Αγώνας χωρίς μπάλα γίνεται προεδρούλη; Αγώνας βόλεϊ χωρίς φιλέ και στυλοβάτες γίνεται προεδρούλη; Αγώνας μπάσκετ χωρίς μπασκέτα γίνεται προεδρούλη; Αγώνας ποδοσφαίρου χωρίς τέρμα γίνεται προεδρούλη; Αγώνας πόλο χωρίς νερό στην πισίνα γίνεται προεδρούλη; Ε, πως θα γίνει αγώνας βόλεϊ χωρίς Σαμαρά;

Δεν υπάρχουν προκηρύξεις για να χωρέσουν το σοκ και το θρήνο προεδρούλη. Τέτοιες ώρες μιλάνε οι άνθρωποι, η καρδιά και το συναίσθημα. Τέτοιες ώρες μιλάνε και κλαίνε οι αθλητές προεδρούλη. Δεν υπάρχουν οδοιπορικά για τον «άλλο κόσμο» προεδρούλη. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, βαθμοί, πρωταθλήματα και υποβιβασμοί. Το μόνο που υπάρχει δυστυχώς είναι άγνοια και σκοτάδι. Φρόντησε να φωτίσεις προεδρούλη όσο πιο πολύ μπορείς μήπως δούμε άσπρη μέρα.

Και πρώτος απ΄ όλους φταίω εγώ. Εγώ που στα γράφω αυτά μαζί το σινάφι μου. Εμείς έχουμε τις μεγαλύτερε ευθύνες. Μετά οι προεδρούληδες. Εικοσιπέντε χρόνια τι γράφεις ρε κακομοίρη Ασημακόπουλε για βόλεϊ; Κανείς δεν σε διαβάζει. Οι συγγενείς και οι φίλοι κι αυτοί ζήτημα είναι.

Κανείς δεν ασχολείται. Τι κάθεσαι και μας συζητάς; Έφυγε ο Σαμαράς μέσα από τα μάτια σου και δεν πήρες χαμπάρι κι εσύ και οι όμοιοι σου. Άντε στο σπίτι σου αγόρι μου. Κι αν μένεις να κάνεις το δημοσιογράφο είναι από ανάγκη. Είναι γιατί πήγες 45 χρονών και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Σε μάθαμε και εσένα κύριε...

Έφυγε ολόκληρος «Σαμ», βγήκε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και δεν έγινε πρώτο θέμα στα Αθλητικά Δελτία. Ούτε ένα πρωτοσέλιδο. Άρα, τι κάθεσαι ρε Ασημακόπουλε στο βόλεϊ; Ούτε το βιογραφικό δεν βγάλατε σωστό. Απέτυχες κύριε. Τσάμπα καίει η λάμπα. Κι αν γράφετε σήμερα για βόλεϊ και ζείτε από αυτό, αν παίζουν βόλεϊ τα παιδιά μας και αν οι προεδρούληδες βλέπουν το μούτρο τους στον καθρέφτη, το οφείλετε στον Σαμαρά και την... παρέα του.

Κάνατε Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν αφήσατε τίποτα πίσω. Ούτε ένα βιβλίο, ούτε ένα μάθημα στα σχολεία για τα Ολυμπιακά Αθλήματα, για το Πάνθεον των μεγάλων.

Το ακούτε προεδρούληδες; Είναι καλό να είσαι πρόεδρος αλλά κακό να είσαι αγράμματος και χειρότερο να μην ζητάς συγγνώμη.

Φταίμε για αυτό το κενό κύριοι πρόεδροι από την ΕΟΕ μέχρι του τελευταίου ελληνικού σωματείου. Πολλά δεν κάναμε καλά. Μεγάλωσε μια γενιά στον αθλητισμό με ντόπες, στοιχήματα, καφρίλα και οπαδιλίκι. Χάθηκαν οι ήρωες. Χάθηκαν τα λόγια, χάθηκε η γνώση, η αξία και ο σεβασμός.

Από την Αθήνα μέχρι τη Λήμνο και σε κάθε γωνιά της γης ο Έλληνας δεν αλλάζει. Είναι ο ίδιος. Ο τρόπος και οι ρυθμοί ζωής αλλάζουν. Μετά θάνατον έρχεται η αναγνώριση. Όσο ζεις βιώνεις αμφισβήτηση και καχυποψία. Το ίδιο και ο «Σαμ».

Δέχονταν πόλεμο κύριοι ο Σαμαράς στη Λήμνο. Απίστευτο κι όμως, αληθινό και άκρως ελληνικό. Τον έβλεπαν με καχυποψία. Πλήρωνε από την τσέπη του τα λειτουργικά έξοδα και πίστευε πως κάποια στιγμή θα δικαιωθεί. Είχε υπομονή. Ήξερε πως δεν υπήρχε κακία στους ντόπιους, αλλά άγνοια.

Τι ήρθε να κάνει στο νησί μας; Γιατί καίνε όλο το βράδυ τα φώτα στο γυμναστήριο και πληρώνουμε την ΔΕΗ; Τι κάνουν τα παιδιά μας όταν φεύγουν μακριά από το νησί για να δώσουν αγώνες; Τι χασομέρια είναι αυτά; Μην τυχόν και βοηθήσετε.  Θα βαρεθεί και θα θα φύγει...

Αυτά κι άλλα πολλά άκρως ελληνικά...

Η διαφορά είναι πως οι λημνιοί έχουν πολλά άλλοθι και κυρίως έχουν την ειλικρίνεια και το θάρρος να παραδεχτούν το λάθος τους δίνοντας υπόσχεση ότι θα επανορθώσουν. Τώρα κατάλαβαν το μέγεθος του Σαμαρά. Τώρα που τον έχασαν...

Κάποιοι λένε πως τώρα πια είναι αργά. Εμείς λέμε πως είναι η ευκαιρία για μια νέα αρχή. Είναι η ευκαιρία να βγουν μπροστά οι νέοι του νησιού, όχι μόνο ως αθλητές αλλά και ως παράγοντες.

Είναι αδιανόητο ένα ολόκληρο νησί 17.000 κατοίκων με 3.000 νέα παιδιά να μην έχει καμία ομάδα εκτός του ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχει ούτε καν ομάδα μπάσκετ. Καμία ομάδα γυναικών σε κανένα άθλημα. Γιατί;

Το όνειρο του Νικόλα πρέπει να συνεχιστεί όχι μόνο στο βόλεϊ αλλά και στο μπιτς βόλεϊ όπου η Λήμνος μπορεί να φιλοξενήσει στις πανέμορφες και παρθένες αμμουδερές παραλίες της. Ο μοναδικός σύλλογος σε αυτόν τον ευλογημένο και πανέμορφο τόπο της ελληνικής επικράτειας μας χρειάζεται όλους.

Χρειάζεται όλο το ελληνικό βόλεϊ, χρειάζεται λόγια συμπαράστασης και έργα υποστήριξης. Η διατήρηση και ανάπτυξη του συλλόγου που ίδρυσε ο Νικόλας θα είναι η μεγαλύτερη τιμή στη μνήμη του.

Κι όσοι δεν εκτίμησαν σωστά το μέγεθος του Σαμαρά μπορούν να επανορθώσουν. Κανείς αλάνθαστος.

Υ.Γ. Οσο για τον αγώνα Μίλωνας - Παμβοχαϊκός πρέπει να οριστεί εκ νέου χωρίς καν να πάει η υπόθεση στον αθλητικό δικαστή. Κατά παράβαση της προκύρηξης. Μια φορά πεθαίνει ο Σαμαράς. Οπως ο Αχιλλέας Μαυρομάτης παραδέχτηκε - προς τιμήν του - πως ήταν λάθος της ΕΟΠΕ που έγιναν αγώνες το Σάββατο, έτσι και ο Παντελής Ταρνατόρος έχει την ευκαιρία να επανορθώσει στην ΕΣΑΠ. Το φύλλο αγώνα δεν έκλεισε. Θα μείνει για πάντα ανοικτό να μας θυμίζει το αυθόρμητο «αντίο» στον μεγάλο «Σαμ».

*H φωτογραφία είναι από το limnosnea.gr όπου ο Νίκος Σαμαράς κάθεται πλάι στα κορίτσια της ομάδα Νεανίδων του συλλόγου Λήμνος Sports Club που είχε ιδρύσει ο ίδιος το 2010.