ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΛΕΜΟΝΙΔΗ
Είναι ίσως γνωστό ότι με τον Αλέκο Παρασκευόπουλο μας συνδέει κοινή καταγωγή (Θράκη )αλλά και φιλία πολλών ετών...
Είναι ίσως γνωστό ότι με τον Αλέκο Παρασκευόπουλο μας συνδέει κοινή καταγωγή (Θράκη) αλλά και φιλία πολλών ετών αλλά αυτό δεν θα μας εμποδίσει ελπίζουμε να κάνουμε μία ψύχραιμη καταγραφή της κατάστασης που διαμορφώνει η αποχώρηση του από την ΕΟΠΕ.
Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο αείμνηστος Μιχάλης Μαστρανδρέας ως πρόεδρος της Ευρωπαικής Ομοσπονδίας αλλά και ο Θανάσης Μπελιγράτης ως ισχυρός άνδρας του ελληνικού βόλεϊ θέλησαν να προωθήσουν νέους ανθρώπους στα διεθνή όργανα, ο Αλέκος ήταν μία ιδανική επιλογή. Τότε ακόμη το μπιτς βόλεϊ ξεκινούσε τα πρώτα βήματα του ως Ολυμπιακό άθλημα και στην Ελλάδα είχαν ξεκινήσει τα πρώτα τουρνουά από την ΕΣΠΕΔΑ και την VPA στη συνέχεια.
Αργότερα , τα ελληνικό beach volley ακολούθησε από πολύ κοντά την διεθνή άνοδο και χάρη κυρίως στις Καραντάσσιου-Σφυρη, έγινε από τα αγαπημένα αθλήματα των φιλάθλων. Η διοίκηση του Θανάση Μπελιγράτη, παρά την καχυποψία πολλών για την προώθηση του γιού του Παύλου στις εθνικές ομάδες, κατάφερε και δημιούργησε ένα ευέλικτο και σταθερό πλαίσιο για το beach volley, αντιγράφοντας τα διεθνή πρότυπα, με τεχνοκράτες, εξειδικευμένα στελέχη, και όσο γινόταν πιό κοντά στις απαιτήσεις των χορηγών. Έδωσε στον Παρασκευόπουλο την ελευθερία να επιλέξει τους αξιότερους συνεργάτες και να δουλέψουν χωρίς ωράριο, χωρίς δεσμεύσεις και κυρίως χωρίς εμπλοκή με την σάλα.
Η παντοδυναμία του Μπελιγράτη του επέτρεψε να πάρει γενναίες αποφάσεις, να συγκρουστεί με Βριλήσσια και Παναθηναϊκό για τις Καραντάσσιου και Σφυρή και να προφυλάξει το άθλημα από τις ορέξεις των «συντεχνιών» του βόλεϊ που πάντα ήθελαν να βάλουν πόδι και στο beach volley.
Σε όλα αυτά η προσωπικότητα του Παρασκευόπουλου, που συνδύασε τον τεχνοκρατισμό του μηχανικού με την «παραγοντική» εμπειρία (την οποία είχε από τα χρόνια της Αλεξανδρούπολης) ήταν καθοριστική για να υπάρχει ένα αποτέλεσμα που ακόμη και σήμερα κρατάει το beach volley σε υψηλό επίπεδο.
Ο Αχιλλέας Μαυρομάτης, νέος πρόεδρος και με καθολική στήριξη από τα σωματεία από ότι έδειξε η πρόσφατη Γενική Συνέλευση, έχει ένα άλλο όραμα για το άθλημα το οποίο εκφράζει σε κάθε ευκαιρία. Ο χαρακτηρισμός του «κλειστού» που αποδίδει στο beach volley δεν αφορά την εξάπλωση του αθλήματος αλλά τον ρόλο των σωματείων, θεωρώντας ότι δεν είναι επαρκώς ενημερωμένα για τα θέματα του beach volley. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που σε κάθε συνέλευση υπάρχουν κάποιοι που αναφέρονται αρνητικά στο beach volley και στα λεφτά που ξοδεύει (στην πρόσφατη συνέλευση κάποιος συνέκρινε τα λεφτά του beach volley για το 2010 -380.000 με αυτά της Α1 γυναικών 130.000 – δεν ξέρουμε ποια είναι τα σωστά νούμερα αλλά η σύγκριση θα ήταν πιο λογική με τα υπόλοιπα 3.520.000 του βόλεϊ). Λογικό είναι οι παράγοντες να τα λένε αυτά αφού το άθλημα τους είναι το βόλεϊ, όχι το beach volley και στους περισσότερους δεν αρέσει που δίνονται τα όποια λεφτά εκεί. O νέος Πρόεδρος θεωρεί πως η λύση είναι να «ανοίξει» το beach volley προς τα σωματεία (που είναι και οι ψηφοφόροι του, το beach volley δεν ψηφίζει), και να φτιάξει και την υπόλοιπη δομή του στα πρότυπα της σάλας. Και εδώ είναι που υπάρχει το τεράστιο ζήτημα. Διότι αν αφαιρέσουμε το ατυχές περιστατικό με τις συμβάσεις Παρασκευόπουλου- Γκάγκαλη (και ας δεχτούμε ότι πράγματι δεν ήθελαν να τους θίξουν), η όλη κριτική για το «κλειστό» άθλημα που θα άνοιγε ήταν πραγματικά κουραστική για τα δύο στελέχη. Και στόχευε ακριβώς στο μήνυμα αυτό για την αλλαγή πολιτικής στο beach volley, που για να μπορέσει να εφαρμοστεί έπρεπε πρώτα να απαξιωθεί η προηγούμενη.
Ο Παρασκευόπουλος (επαναλαμβάνουμε έμπειρος στα διοικητικά από τον πατέρα του Μιχάλη και με σεβασμό στους παράγοντες) θεωρεί πάνω από όλα ότι ο Μαυρομάτης έχει κάθε δικαίωμα να εφαρμόσει τις ιδέες του και να κριθεί για αυτές. Πέρα λοιπόν από την προσωπική μας άποψη για την αλλαγή σελίδας στο άθλημα και το πόσο απαραίτητος ήταν ο Παρασκευόπουλος, θεωρούμε ότι την στιγμή αυτή πρέπει να κυριαρχήσουν οι ψύχραιμες και σοβαρές φωνές (και ο Αλέκος είναι μία από αυτές) και να αφήσουμε την ιστορία να κρίνει τις εξελίξεις.
ΠΗΓΗ: VOLLEYTIME
Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο αείμνηστος Μιχάλης Μαστρανδρέας ως πρόεδρος της Ευρωπαικής Ομοσπονδίας αλλά και ο Θανάσης Μπελιγράτης ως ισχυρός άνδρας του ελληνικού βόλεϊ θέλησαν να προωθήσουν νέους ανθρώπους στα διεθνή όργανα, ο Αλέκος ήταν μία ιδανική επιλογή. Τότε ακόμη το μπιτς βόλεϊ ξεκινούσε τα πρώτα βήματα του ως Ολυμπιακό άθλημα και στην Ελλάδα είχαν ξεκινήσει τα πρώτα τουρνουά από την ΕΣΠΕΔΑ και την VPA στη συνέχεια.
Αργότερα , τα ελληνικό beach volley ακολούθησε από πολύ κοντά την διεθνή άνοδο και χάρη κυρίως στις Καραντάσσιου-Σφυρη, έγινε από τα αγαπημένα αθλήματα των φιλάθλων. Η διοίκηση του Θανάση Μπελιγράτη, παρά την καχυποψία πολλών για την προώθηση του γιού του Παύλου στις εθνικές ομάδες, κατάφερε και δημιούργησε ένα ευέλικτο και σταθερό πλαίσιο για το beach volley, αντιγράφοντας τα διεθνή πρότυπα, με τεχνοκράτες, εξειδικευμένα στελέχη, και όσο γινόταν πιό κοντά στις απαιτήσεις των χορηγών. Έδωσε στον Παρασκευόπουλο την ελευθερία να επιλέξει τους αξιότερους συνεργάτες και να δουλέψουν χωρίς ωράριο, χωρίς δεσμεύσεις και κυρίως χωρίς εμπλοκή με την σάλα.
Η παντοδυναμία του Μπελιγράτη του επέτρεψε να πάρει γενναίες αποφάσεις, να συγκρουστεί με Βριλήσσια και Παναθηναϊκό για τις Καραντάσσιου και Σφυρή και να προφυλάξει το άθλημα από τις ορέξεις των «συντεχνιών» του βόλεϊ που πάντα ήθελαν να βάλουν πόδι και στο beach volley.
Σε όλα αυτά η προσωπικότητα του Παρασκευόπουλου, που συνδύασε τον τεχνοκρατισμό του μηχανικού με την «παραγοντική» εμπειρία (την οποία είχε από τα χρόνια της Αλεξανδρούπολης) ήταν καθοριστική για να υπάρχει ένα αποτέλεσμα που ακόμη και σήμερα κρατάει το beach volley σε υψηλό επίπεδο.
Ο Αχιλλέας Μαυρομάτης, νέος πρόεδρος και με καθολική στήριξη από τα σωματεία από ότι έδειξε η πρόσφατη Γενική Συνέλευση, έχει ένα άλλο όραμα για το άθλημα το οποίο εκφράζει σε κάθε ευκαιρία. Ο χαρακτηρισμός του «κλειστού» που αποδίδει στο beach volley δεν αφορά την εξάπλωση του αθλήματος αλλά τον ρόλο των σωματείων, θεωρώντας ότι δεν είναι επαρκώς ενημερωμένα για τα θέματα του beach volley. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που σε κάθε συνέλευση υπάρχουν κάποιοι που αναφέρονται αρνητικά στο beach volley και στα λεφτά που ξοδεύει (στην πρόσφατη συνέλευση κάποιος συνέκρινε τα λεφτά του beach volley για το 2010 -380.000 με αυτά της Α1 γυναικών 130.000 – δεν ξέρουμε ποια είναι τα σωστά νούμερα αλλά η σύγκριση θα ήταν πιο λογική με τα υπόλοιπα 3.520.000 του βόλεϊ). Λογικό είναι οι παράγοντες να τα λένε αυτά αφού το άθλημα τους είναι το βόλεϊ, όχι το beach volley και στους περισσότερους δεν αρέσει που δίνονται τα όποια λεφτά εκεί. O νέος Πρόεδρος θεωρεί πως η λύση είναι να «ανοίξει» το beach volley προς τα σωματεία (που είναι και οι ψηφοφόροι του, το beach volley δεν ψηφίζει), και να φτιάξει και την υπόλοιπη δομή του στα πρότυπα της σάλας. Και εδώ είναι που υπάρχει το τεράστιο ζήτημα. Διότι αν αφαιρέσουμε το ατυχές περιστατικό με τις συμβάσεις Παρασκευόπουλου- Γκάγκαλη (και ας δεχτούμε ότι πράγματι δεν ήθελαν να τους θίξουν), η όλη κριτική για το «κλειστό» άθλημα που θα άνοιγε ήταν πραγματικά κουραστική για τα δύο στελέχη. Και στόχευε ακριβώς στο μήνυμα αυτό για την αλλαγή πολιτικής στο beach volley, που για να μπορέσει να εφαρμοστεί έπρεπε πρώτα να απαξιωθεί η προηγούμενη.
Ο Παρασκευόπουλος (επαναλαμβάνουμε έμπειρος στα διοικητικά από τον πατέρα του Μιχάλη και με σεβασμό στους παράγοντες) θεωρεί πάνω από όλα ότι ο Μαυρομάτης έχει κάθε δικαίωμα να εφαρμόσει τις ιδέες του και να κριθεί για αυτές. Πέρα λοιπόν από την προσωπική μας άποψη για την αλλαγή σελίδας στο άθλημα και το πόσο απαραίτητος ήταν ο Παρασκευόπουλος, θεωρούμε ότι την στιγμή αυτή πρέπει να κυριαρχήσουν οι ψύχραιμες και σοβαρές φωνές (και ο Αλέκος είναι μία από αυτές) και να αφήσουμε την ιστορία να κρίνει τις εξελίξεις.
ΠΗΓΗ: VOLLEYTIME
