ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΟΛΛΕΫ

Εχουμε πόλεμο

Αρθο του Κώστα Ασημακόπουλου στο gazzetta.gr

Μεγάλη Παρασκευή. Βαριά μέρα. Δεν μου κολλάει ύπνος. Σκέφτομαι πολλά και θέλω
να γράψω χιλιάδες πράγματα για τις εικόνες που είδα σήμερα. Βαριές σκέψεις για το
 παρόν και το μέλλον. Μπερδεμένα πράγματα, άσχημες καταστάσεις. Αισθάνομαι
αδύναμος να συλλάβω και να καταγράψω το μέγεθος της καταστροφής που φέρνει
 η καταραμένη οικονομική κρίση και που δυστυχώς μόλις ξεκίνησε. Μου θυμίζει τις
 εικόνες από το τσουνάμι στην Ιαπωνία. Πρώτα ο σεισμός κι όποιος γλιτώσει, μένει
για να ζήσει το μαρτύριο του τσουνάμι που τα σαρώνει όλα.

Το αδιανόητο αίσθημα του αποκλεισμού που «μυρίζει» συμφορά και αποπνέει τρόμο
 και εξαθλίωση. Κι αν ακόμα υπάρχουν επιζήσαντες υπάρχει και η ραδιενέργεια.
 Ο απόλυτος τρόμος, ο αργός θάνατος. Τι να διαλέξεις, πως να ζήσεις;
Πως να αντισταθείς και από που να πιαστείς; Ποιος να σε βοηθήσει και ποιον να
σώσεις;
 Παρακολουθούσα τον αγώνα της Εθνικής Παίδων με την Βουλγαρία και καθυστέρησα
 να πάω στο «Μελίνα Μερκούρη» όπου ήταν η συνέντευξη των παικτών του Ολυμπιακού.
 Βιαστικός καθώς ήμουν μπήκα γρήγορα στο γήπεδο χωρίς να πολυσκεφτώ για πιο
λόγο γίνεται η συνέντευξη. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου πέρασαν από μπροστά
μου τα πρόσωπα των αθλητών. Στο φόρτε της καριέρας τους, πάνω στη χαρά τους και
μου έμοιαζαν να είναι βετεράνοι. Κατεβασμένα κεφάλια, αξύριστα πρόσωπα και το
απόλυτο κενό. Από που να πιαστείς και τι να περιμένεις;  Ο καλύτερος είναι απλήρωτος
 οκτώ μήνες.
Με τον πλέον αξιοπρεπέστατο τρόπο, προσεκτικό και συνάμα αυθόρμητο έκαναν
κατάθεση ψυχής και έκκληση ζωής.
Μήπως διαβάσατε την επιστολή των αθλητών του Ολυμπιακού; Συγκλονιστική,
απλή ειλικρινής. Εγραψε ιστορία πλάι στα λάβαρα με τους τίτλους που έχουν μείνει
σκονισμένα στο «Μελίνα Μερκούρη» χωρίς να έχουν γραφτεί οι τίτλοι του 2009 και
 του 2010. Ο χρόνος έχει σταματήσει στον Ολυμπιακό εδώ και καιρό.

Το πιο συγκλονιστικό όλων είναι το εξής σημείο:
«Η σκληρή πραγματικότητα μας αποσυντονίζει και μας αποσπά την προσοχή.
Όταν τίθεται θέμα επιβίωσης δικής μας και της οικογένειάς μας, είναι αδύνατον
 να συγκεντρωθούμε στις προπονήσεις καθώς μοιάζουν να είναι δευτερεύον ζήτημα.
 Ως επαγγελματίες αθλητές, δεν μπορούμε να το δεχτούμε αυτό, όταν η μοναδική
πηγή εισοδήματός μας έχει κυριολεκτικά στερέψει».

Είναι ασύλληπτο το μεγαλείο του δράματος. Μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα,
μπροστά στο ενδεχόμενο να μην έχουμε να φάμε το βόλεϊ μοιάζει δευτερεύον ζήτημα.
 Αυτό είναι παιδιά. Αρχίζουμε και το συζητάμε. Ποιο βόλεϊ;

Δυστυχώς μπροστά σε αυτά που θα ζήσουμε το να παίζει κανείς βόλεϊ θα είναι
πλέον πολυτέλεια κι αυτό είναι που φοβίζει και τρελένει τους αθλητές του
Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και γενικά όλους τους βολεϊμπολίστες.
Οταν ο Τζούριτς και ο Φράγκος που είναι το Νο1 και το Νο2 για άθλημα
βρίσκονται σε αυτή την άθλια ψυχολογική και οικονομική κατάσταση τι να
περιμένουν οι υπόλοιποι;

Το ίδιο και στον Παναθηναϊκό, απλά κάποιοι παράγοντες δεν το έχουν καταλάβει
ακόμα. Ξέρουν πως κερδίζουν χρόνο μοιράζοντας υποσχέσεις.

Αυτή η επιστολή είναι ο Επιτάφιος του Ολυμπιακού, του ελληνικού βόλεϊ και του
λεγόμενου ημιεπαγγελματικού και ερασιτεχνικού αθλητισμού. Πρέπει να κρατηθε
ί ως σημείο αναφοράς. Όποτε με το καλό ξεπεραστεί αυτός ο εφιάλτης θα πρέπει
να θυμόμαστε που φτάσαμε. Αν έρθουν τα χειρότερα θα πρέπει να θυμόμαστε πως
μόνο ενωμένοι μπορούμε να γλιτώσουμε.

Κι επειδή η μεγαλύτερη αλήθεια λέγεται με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις, την
 μεγαλύτερη ατάκα την είπε ο Σπύρος Μπλέτσας όταν τον ρώτησαν σε ποια
εκκλησία θα κάνει Επιτάφιο και με σκυμμένο το κεφάλι έδειξε το γήπεδο.
«Εδώ θα κάνω Επιταφιο», είπε και χτύπησε την πόρτα πίσω του.
Το «Μελίνα Μερκούρη» είναι η εκκλησία για τον Σπύρο.
Το ιερό του είναι τα αποδυτήρια. Τα εξαπτέρυγα είναι οι στυλοβάτες και
Ευαγγέλιο τα φύλλα αγώνος. Που να πάει; Νιώθει πως στοιχειώνει. Παλεύει
με τα κύματα να φέρει βόλτα όλο το γυμναστήριο και για να ξεχαστεί. Καθαρίζει,
σκουπίζει, φτιάχνει τα νερά των αθλητών, κυνηγάει τις μπάλες, φροντίζει να τα
 έχει όλα στην εντέλεια. Όταν μένει μόνος του, του έρχεται τρέλα. Κοιτάει τα λάβαρα,
τις άδειες εξέδρες και ζει με τις αναμνήσεις. Δεν αντέχει να βλέπει την κατάρρευση.
Προσπαθεί να αντισταθεί και να στηρίξει τους παίκτες.

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας.
Χρωστάνε τόσα πολλά που που δεν μαζεύονται ακόμα και να ξεπουληθούν.

Το περίφημο «hair cut» (στην ωρολογία των χρηματιστών του «κούρεμα» σε μισθούς
 και σε αμοιβή σε κάθε μορφή εργασίας) έχει αρχίσει εδώ και καιρό.

Πρώτα κάναμε χωρίστρα, μετά τα πήραμε και στο πλάι, κόπηκε η φαβορίτα,
ξυρίστηκε ο σβέρκος και τώρα έρχεται και η... ψιλή.

Στο τέλος απλά θα γίνει και το ξύρισμα για να γίνουμε γλόμποι. Δεν έχει σημασία
 σε ποιο στάδιο είναι ο καθένας σήμερα. Κάποιοι είναι στην φάση της ψιλής και
 πάνε για το ξύρισμα, κάποιοι είναι ακόμα στην χωρίστρα. Πάντως κανείς δεν
βάζει πλέον τζελ και κανείς δεν τα κάνει κότσο. Η ουσία είναι πως όλοι θα
περάσουν από τον μπαρμπέρη αργά ή, γρήγορα.

Άλλο σημείο που ξεχώρισα από την ανακοίνωση: Δεν είναι τραγικό επαγγελματίας
 να μην μπορεί να ζήσει την οικογένεια του και να δανείζεται ξανά και ξανά;
Είναι σαφές. Τίθεται θέμα επιβίωσης, καθώς δεν έχουμε χρήματα (ειδικότερα οι
μεγαλύτεροι της ομάδας) για να συντηρήσουμε τις οικογένειές μας».

Και επειδή κάποιοι θα τρέξουν να πανηγυρίσουν και να φωτογραφηθούν πλάι
 στους αθλητές κρατήστε κι αυτό το κομμάτι από την ανακοίνωση τους:
«Έχουμε επανειλημμένως κάνειεκκλήσεις προς όλη την ολυμπιακή οικογένεια και
ζητήσαμε από επιχειρηματίες και επιφανείς ανθρώπους να συμβάλουν στην
 προσπάθειά μας. Ωστόσο, κανένας από όλους αυτούς που πανηγυρίζουν μαζί μας
στις κούπες που κατακτούμε, δεν βοήθησε ουσιαστικά».

Το τραγικό βέβαια είναι να ζητάς βοήθεια και να μην ανταποκρίνεται κανείς.
 Εμφύλιος στον Ερασιτέχνη, οι οπαδοί ζουν το δράμα στα σπίτια τους και μέσα
στην ανεργία τους σκέφτονται τον Ολυμπιακό. Ένας Μαρινάκης δεν φτάνει
να ταϊσει όλη την Ελλάδα και οι υπόλοιποι πήραν τα βουνά. Κι όταν λέμε βουνά,
δεν μιλάμε για το Κορακοβούνι, μιλάμε για τις Άλπεις.

 «Και τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε από το να παίζουμε μουσική», που έλεγε
και ο μαέστρος της ορχήστρας του τιτανικού.

 Σας μαύρισα το ξέρω, αλλά κι εγώ δεν είμαι στα καλά μου. Δεν αντέχονται εύκολα
 αυτές οι καταστάσεις. Δεν μπορώ να βλεπω τους αθλητές έτσι. Αναρρωτήθηκα τι
 μπορώ να τους προσφέρω. Να φωνάζω και το λέω όπου σταθώ και όπου βρεθώ.
 Έτσι πρέπει. Αυτή η ανακοίνωση δεν αφορά μόνο τους παίκτες του Ολυμπιακού,
αλλά όλους τους βολεϊμπολίστες.

«Εχουμε πόλεμο» λένε και οι τραπεζίτες. Μόνο που εμείς δεν έχουμε όχι όπλο,
ούτε και κατσαρόλα να βάλουμε για κράνος.

Κι επειδή μετά την Μεγάλη Παρασκευή έρχεται η Ανάσταση πρέπει να σηκωθούμε
ψυχικά. Να πάρουμε δύναμη απ΄ όπου μπορούμε και να πάμε στην ανατροπή για
το... τάι μπρέικ. Δεν πρέπει να χάσουμε την τακτική και την ελπίδα, την πίστη για
 την ζωή και την δημιουργία. Πράγματι είναι πόλεμος. Οι Γερμανοί ξανάρθαν.
Κάποιοι χτίζουν τις λίρες και βουτάνε το ράδιο στο πηγάδι.
 Η πολυτέλεια δεν έχει σημασία.
Τα βασικά αγαθά για την συντήρηση του σώματος και κυρίως της ψυχής.

Έτσι κι εγώ, γυρίζω κουμπί στο ράδιο και πιάνω ΕΟΠΕ εφ εμ μήπως ακούσω κάτι
αισιόδοξο. Κάτι... παράσιτα ακούω, κάτι ανακοινώσεις, κάποιους δημοσιογράφους
 κυνηγάνε, άλλους τους κάνουν ροτέισον. Τι να είναι το ροτέισον;
Λες να τους σουβλίζουν; Κακά πράγματα μυρίζομαι.
Πρέπει να έχει γίνει κατάληψη από τους Γερμανούς και να τζιτζιρίζουν όσουν έμειναν.
Βασανιστήρια στο υπόγειο και μετά πέταγμα στην πισίνα. Είναι και βαθιά.
Δεν γλυτώνεις με τίποτα.

Γυρίζω πάλι το κουμπί, πιάνω βραχέα, ακούω κάτι αμανέδες...
Πολύ παράσιτο κι εδώ, αλλά να, να, να πιάσαμε Άγκυρα...
Ακούω Μάκη Δημητριάδη να δίνει ρέστα με τους πιτσιρικάδες.
Αντε παλικάρια, χάσαμε την 4αδα αλλά πάμε για την 6αδα που οδηγεί στο
Παγκόσμιο της Αργεντινής. Αλλάζω σταθμό, πάμε Μπουένος Άιρες και Όλε εφ εμ.
Να και τα τανγκό...

Γκαντέμηδες πρέπει να είναι οι πιτσιρικάδες της Παίδων. Από την Ελλάδα που
 βουλιάζει στα χρέη θα πάνε στην Αργεντινή που βούλιαξε από το 2002.
Μπράβο ρε παλικαράκια. Μαγκιά σας που φτάσατε και μέχρι εκεί. 
Με τις σφεντόνες νίκησαν την Γερμανία, την Πολωνία και την Σερβία.
Μπράβο και στον Δημητριάδη και σε όσους έχτισαν αυτή την ομάδα.
Κρατήστε την συνταγή μήπως και φτιάξουμε κανένα νέο πιάτο.

Μην στεναχωριέστε για την 4αδα. Αφού το παλέψατε κι αφού το πιστέψατε,
 εμάς μας φτάνει.
Παίξτε για πάρτι σας με το Βέλγιο και για το ταξιδάκι αναψυχής στην Αργεντινή.
Μην σκέφτεστε βαριά πράγματα, στόχους και παράγοντες. Ακούτε μόνο τον
προπονητή σας και θα είστε κερδισμένοι.

 Σσσσσσ. Κλείστο. Γρήγορα στο πηγάδι. Έρχονται...

 Καλή Ανάσταση