ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΡΠΕΡΙΔΗΣ στο www.volleynews.gr
Μπορεί απο τους ''Rolling Stones'' (τους βράχους που στο πέρασμα τους σάρωναν κάθετι ''παλιακό'' , κάθε σαπισμένη ιδέα, κάθε κατεστημένο) να έχουμε μεταβεί χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι στο ''Rolling in the deep'' (στο οποίο η Adele παθητικά τραγουδάει...
σκεπτόμενη πως τα είχαμε σχεδόν όλα, αλλά τώρα κάνουμε βουτιά στον πάτο) , όμως εγώ είμαι απο τους ανθρώπους που (για έναν περίεργο λόγο) εξακολουθώ να πιστεύω στα θαύματα.
Είμαι βέβαιος ότι κάποιος θα αναστήσει το ''Λάζαρο'' που λέγεται ''βόλεϊ''. Κάποιος θα πολλαπλασιάσει ψάρια και άρτο , θα τα στείλει στου Ρέντη, στην Γλυφάδα, στην Μίκρα, στην Καλαμαριά, στην Πυλαία, στα Βασιλικά, στην Κυψέλη, στην Κηφισιά, στη Λαμία, στην Πάτρα και θα ''λαδώσει το αντεράκι'' των πεινασμένων που για την ώρα επαιτούν με αξιοπρέπεια.
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο ανάπηρος θα περπατήσει, ο τυφλός θα δει, οι δαιμονισμένοι θα θεραπευτούν. Επίσης μου αρέσουν οι παραβολές. Στο βόλεϊ ο άσωτος χρηματοδότης θα επιστρέψει, ο καλός Σαμαρείτης θα κάνει μεγαλοπρεπή εμφάνιση και οι αμαρτίες των εν πολλές αμαρτίες συνεχώς περιπίπτοντων παραγόντων θα συγχωρεθούν χωρίς να εκτοξευθεί πέτρα.
Το πιο σημαντικό είναι ότι οι νεαροί αθλητές ήδη περπατούν στην θάλασσα. Αν δεν είναι θαύμα αυτό που κάνουν οι πιτσιρικάδες της ελληνικής πετοσφαίρισης , πείτε μου τί είναι. Πήραν τις σφεντόνες τους , πήγαν στην Τουρκία και όχι μόνο το διασκέδασαν παίζοντας ωραίο βόλεϊ , όχι μόνο άγγιξαν την τετράδα, αλλά έκλεισαν και εισιτήρια για την Αργεντινή, όπου θα φιλοξενηθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα παίδων.Και ποιός θα τα πληρώσει; Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Αυτοί τα έκλεισαν και τα σφράγισαν. Και θα πάνε! Πού;
Στην Αργεντινή...8 χρόνια μετά το ''κραχ'' , που τελικώς σε βάθος χρόνου λύτρωσε την χώρα, έστω κι αν χρειάστηκε να χυθούν λίτρα αίματος. Ο Λιόντας, ο Κουμεντάκης, ο Κοκκινάκης, ο Στίγκας, ο Δαλακούρας, ο Πρωτοψάλτης, ο Χριστόφας, ο Κωνσταντινίδης, ο Μαδούρας, ο Ζήσης, ο Τζιουμάκας υπο την μπαγκέτα του Δημητριάδη μας κάνουν να πιστεύουμε και στην Ανάσταση. Υπερβολές; Όχι δα... Ποιοί είμαστε εμείς (ως ελληνικό βόλεϊ) που έχουμε την πολυτέλεια να περνάμε στο ντούκου νίκες επί σχολών όπως η Σερβία ή η Πολωνία, επί οργανωμένων ομάδων όπως η Γερμανία; Δεν θα γράψω για μικρούς ήρωες , για θριάμβους και λοιπές δημοσιογραφικές αηδίες. Μικρός ήρωας ήταν μόνο ο Γιώργος Θαλάσσης...
Μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση...
«Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ, είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει. Κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές , θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει». Δεν είναι υπερβολές. Σε πόλεμο είμαστε , έχει δίκιο ο Ασημακόπουλος, κι οι μικροί μας (που δεν είναι ήρωες... μικρός ήρωας ήταν μόνο ο Γιώργος Θαλάσσης) είναι πάντα εκεί , στο χρέος, για να ξεπεράσουν τα εμπόδια των κατακτητών. «Όπου κι αν είσαι πάντα δίπλα είμαι κι εγώ, μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω». Το μήνυμα είναι σαφές.
Πρέπει να σταθούμε δίπλα σε αυτά τα παιδιά με όλες μας τις δυνάμεις , να ζήσουμε και να πεθάνουμε μαζί τους. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Φαίνεται ότι αυτά τα πιτσιρίκια και ο Δημητριάδης έχουν καλή συνταγή. Μαγιά έχουν , μαγκιά έχουν , μαγεία έχουν. Γιατί όχι; Πάμε! Δηλώνω αισιόδοξος εκ πεποιθήσεως και επι της ουσίας. Εμείς που μεγαλώσαμε με τον «μικρό ήρωα» , με το παιδί φάντασμα, με τον Σπίθα , με την Κατερίνα ξέρουμε καλά ότι μέσα στη μαυρίλα μόνο η νεανική ορμή μπορεί να μας πάει παρακάτω.
Αυτά τα παιδάκια ,λοιπόν, θα κάνουν σχολή. Είτε θέλουμε είτε όχι, είτε τους βάλουμε εμπόδια ίσα με το μπόι τους , είτε τους στρώσουμε το δρόμο με ροδοπέταλα (αυτό βεβαίως δεν ξέρουμε πώς γίνεται. Τη μυστική συνταγή την πήρε μαζί του ο Μαστρανδρέας, κάπου την κρατάει φυλαγμένη και ο «Μπέλι», αλλά πούντη...).
Αυτό που χρειαζόμαστε -για να μην πολυλογούμε- είναι ο Λεώνης, ο Δρίκος, ο Δημητριάδης, η Μπαρζούκα να πάρουν χαρτί και μολύβι και να δημιουργήσουν τον σύγχρονο ''Μικρό 'Ηρωα'' , 53 χρόνια μετά τον Στέλιο Ανεμοδουρά. Δεν θα τον λένε Γιώργο Θαλάσση. Ίσως να τον πούμε Ανδρέα Φράγκο, ίσως Δημήτρη Τζούριτς, ίσως Ραφαήλ Κουμεντάκη (ή απλώς ''Ραφ'', είναι πιο ΄΄πιασάρικο''). Δεν θα μαλώσουμε στο όνομα. Το σύγχρονο παραμύθι είμαι βέβαιος ότι θα αρέσει και στη γενιά του Λάππα. Εμείς Λιάκο μου μεγαλώσαμε με τέτοιες εικόνες, με τέτοιες ιδέες, με τέτοια μυαλά. Πώς διάολο χαλάσαμε στο δρόμο δεν μπορώ να καταλάβω. Καταραμένα 30 (και βάλε...)!
Χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο όνομα, γιατί ξέρω ότι είναι απο τους λίγους της γενιάς μας που δεν έχει χάσει τη φλόγα. Κάπου στο βάθος υπάρχει. Λίγο οινοπνευματάκι χρειάζεται , η αγαπημένη μας... μαλαστούπα και φούντωσε! Δεν γουστάρω σκυμμένα κεφάλια, δεν μου αρέσει η απαισιοδοξία, δεν μπορώ να αναπολώ περασμένα μεγαλεία και κατεστραμμένες πόλεις. Θέλω να κοιτάξω πώς μπορώ να χτίσω. Γιαπί , πυλοφόρι, μυστρί, άνευ σπουδαίου αρχιτεκτονικού σχεδίου , αλλά με διάθεση και γνώση αντισεισμικών προδιαγραφών χτισίματος. Τί άλλο τσουνάμι μπορεί να μας βρει δηλαδή; Νομίζω ότι μπορούμε να προστατευθούμε απο τα πάντα πλέον.
Το νου σου στο παιδί...
Αυτά τα τυπάκια ,λοιπόν, μου αρέσουν. Δεν είναι στον κόσμο τους, αλλά διεκδικούν το όνειρό τους. Ό,τι κίνηση κάνουν την κάνουν με αξιοπρέπεια. Πάρτε για παράδειγμα την συνέντευξη τύπου των παικτών του Ολυμπιακού , την ανακοίνωση που εξέδωσαν και τις δηλώσεις που έκαναν για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Δεν απείλησαν, δεν φώναξαν, δεν προσέβαλαν, δεν έβγαλαν χαζοκραυγές της πλάκας, δεν κλάφτηκαν, δεν πούλησαν... ιστορία.
Εξέθεσαν τα προβλήματά τους με απόλυτη αξιοπρέπεια, γενικεύοντας το θέμα όχι μόνο στον ερασιτέχνη, αλλά σε ολόκληρο το αθλητικό κίνημα και τελικά σε ολόκληρη τη χώρα. Το κομμάτι που πέρασε στα ψιλά είναι το πιο σημαντικό (έτσι συμβαίνει συνήθως άλλωστε).
Στον επίλογο της ιστορικής ανακοίνωσης (και πάλι έχεις απόλυτο δίκιο Κώστα) μας είπαν «ελάτε δίπλα μας , σας χρειαζόμαστε και μας χρειάζεστε». Δυνατός αθλητής σημαίνει δυνατό άθλημα , άρα και δυνατός δημοσιογράφος, παράγοντας, φροντιστής, μάνατζερ και κάθε δορυφόρος των πρωταγωνιστών του αθλήματος. Απλό; Απλούστατο! Αληθές; Αληθέστατο! Ας σταματήσουμε ,λοιπον, να ασχολούμαστε με τελειωμένους, μίζερους και τελικώς παντελώς ανύπαρκτους που θεωρούν ότι αποκτούν υπόσταση και κύρος στον μικρόκοσμο μιας ομοσπονδίας, μιας ένωσης , ενός συνδέσμου κι ας ασχοληθούμε με τα παιδιά.
Ας είμαστε δίπλα τους συνέχεια. Όχι μόνο για να τους προβάλουμε. Δεν τους νοιάζει μια συνέντευξη ή μια φωτογράφιση. Άλλα τους καίνε. Ελάτε να τους βοηθήσουμε. Να ψάξουμε κι εμείς για χορηγούς, για λεφτάδες που θέλουν να επενδύσουν πάνω τους, για ανθρώπους που δεν θέλουν να πεθάνει ο αθλητισμός και να ζει το κλωτσοσκούφι μόνο.
Να αφουγγραζόμαστε τις ανησυχίες τους, να τους συμπαραστεκόμαστε , να τους δίνουμε κίνητρα. Αν τελειώσουν αυτά τα παιδιά , τελειώσαμε όλοι. Αυτά τα πιτσιρίκια αξίζουν τον κόπο. Αρθρώνουν λόγο πρωτοφανώς μεστό και ώριμο. Ο τρόπος με τον οποίο ανέπτυξαν την κατάσταση του ελληνικού βόλεϊ αποτελεί μνημείο. Δεν βρίσκεις εύκολα αθλητές να σκέφτονται έτσι, να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα τους σαν κομμάτι ενός πύργου που γκρεμίζεται και τελικώς να διατυπώνουν μια πρόταση ενότητας, να βγάζουν με απόλυτη αξιοπρέπεια μια κραυγή αγωνίας για όλους μας. Καθίστε εσείς να ασχολείστε με αποκλεισμούς, γραφεία Τύπου, βιλαέτια, αρχηγιλίκια, τσατσιλίκια, ρουφιανέματα, δημοσιεύματα, επιστολές, απαντήσεις και ταξιδάκια.
Χάρισμά σας όλα. Εμείς (και είμαι βέβαιος ότι εκφράζω όλο το site) έχουμε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε: Την μπάλα μας, το φιλέ μας και κυρίως τα πιτσιρίκια μας. Όλα αυτά που κάλεσαν ο Λεώνης, ο Δρίκος, ο Δημητιάδης, όλα αυτά που εντόπισε ο Μαργαρίτης , όλα αυτά που έρχονται. Πώς το έλεγε ο Σιδηρόπουλος;
«Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί ,αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα. Υπερασπίσου το παιδί...»! Έχουμε δουλειά. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που μια συνέντευξη τύπου ξυπνάει τόσες συνειδήσεις, αφυπνίζει κόσμο, κινητοποιεί ένα σύστημα. Τέλος το ''rolling in the deep''. Eπιστρέφουμε στους ''rolling stones''.
Είναι λίγο νωρίς, αλλά το έργο δεν θα έχει ανατροπές.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
