Ο Κώστας Ασημακόπουλος γράφει στο gazzetta
Αλλα και ο Καλμαζίδης θα θυμάται για πάντα αυτό το τετράμηνο. Όπως είπε «είναι προτιμότερο να σου βάζουν το πιστόλι στο κεφάλι για τον τίτλο πρωταθλήματος παρά για την σωτηρία». Κάπως έτσι το είχε διατυπώσει και πριν δύο χρόνια ο Δημήτρης Καζάζης όταν κάθονταν στον ίδιο πάγκο.
Το να χάσεις ένα πρωτάθλημα σε τελικό μπορεί να το αντιμετωπίσεις. Το να χάσεις την παραμονή μίας ιστορικής ομάδας όπως είναι ο Παναθηναϊκός, που δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ (μαζί με τον Ολυμπιακό) δεν αντέχεται με τίποτα.
Και το εντυπωσιακό είναι πως αυτό το συναίσθημα το έχουν βιώσει ο Γιάννης Καλμαζίδης που ήρθε πρωταθλητής από τον Ολυμπιακό και ο Δημήτρης Καζάζης που μετά τα πλέι άουτ της σεζόν 2011-12 πήγε στον Ολυμπιακό και κατέκτησε «τρεμπλ».
Η Παναχαϊκή μετά την ήττα της απόψε πολύ δύσκολα να καταφέρει να μείνει κατηγορία παρότι έχει στο σπίτι της δύο ακόμα αγώνες με Νίκη και Άρη. Είναι κρίμα διότι βολεϊκά η ομάδα της Πάτρας έχει ένα δυνατό σύνολο. Έγιναν, όμως, αρκετά λάθη. Δύο από αυτά ήταν πολύ μεγάλα. Πρώτον η ομάδα έπρεπε να έχει ενισχυθεί από το καλοκαίρι και όχι από τον Ιανουάριο και δεύτερον δεν έπρεπε να αφεθεί στο συναίσθημα και στις εξάρσεις ορισμένων παικτών της που τελικά της κόστισαν ακριβά.
Τα ίδια και στο Αιγίνιο. Δεν έγινε σωστή σωστή εκτίμηση των δεδομένων. Το κακό ξεκίνημα του Παναθηναϊκού σε συνδυασμό με τις πρώτες νίκες που έκανε η ομάδα της Πιερίας δημιούργησαν μία πλασματική εικόνα για τις δυνατότητες της ομάδας κι όταν όλοι μπήκαν στην τελική ευθεία και άρχισε η πίεση αποδείχτηκε πως η Νίκη δε μπορούσε να αντέξει το μεγάλο κυνήγι για την παραμονή στην κατηγορία. Παρόλα αυτά κέρδισε τις εντυπώσεις αν και η επιστροφή στην Α2 θα είναι οδυνηρή εμπειρία για παίκτες και διοίκηση.
Η ομάδα που έκανε το άλμα της χρονιάς είναι ο Παμβοχαϊκός. Δύο αγωνιστικές πριν από το τέλος της κανονικής περιόδου ήταν στην 10η θέση και έδινε μάχη για την παραμονή και βρέθηκε στην 5η θέση με έξοδο στην Ευρώπη αφήνοντας τον ΠΑΟΚ του Γιώργου Ανδρέου στην 6η θέση. «Καλό καλοκαίρι» ευχύθηκε στους παίκτες ο Ανδρέου και τους εγκατέλειψε αλλά ας αναλογιστεί και ο ίδιος πόσες αλλαγές έκανε εφέτος σε προπονητές και παίκτες και μετά ας σκεφτεί πως και η 6αδα είναι επιτυχία. Άλλωστε ο Παμβοχαϊκός δεν φαίνεται να δηλώσει συμμετοχή στην Ευρώπη οπότε ο δικέφαλος θα έχει την ευρωπαϊκή ευκαιρία του έτσι κι αλλιώς...
Όσο για την Τετάρτη που πέρασε, ήταν η μέρα του «νταμπλ» για τον Ολυμπιακό σε άνδρες και γυναίκες αλλά με έναν κοινό παρανομαστή. Και στις δύο περιπτώσεις έπαιξε ρόλο η εμπειρία και η φανέλα.
Στον πέμπτο ημιτελικό αντί να «κλατάρει» ο Ολυμπιακός και να «πετάει» ο Φοίνικας, «κλάταρε» ο Φοίνικας και «πετούσε» ο Ολυμπιακός. Η ομάδα του Πειραιά έχει παίκτες που δεν ξέρουν να χάνουν. Επίσης όσο κι αν έψαχναν δεν έβλεπαν από ποιον θα έχαναν στον πέμπτο αγώνα. Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο ποστ, ναι μεν νίκησε ο Φοίνικας δύο τελικούς αλλά έβγαλε και τα ματάκια του ο Ολυμπιακός. Οταν χάνεις από 14-12 στο τάι μπρέικ και από 2-0 σετ στον τέταρτο ημιτελικό είσαι κι εσύ υπεύθυνος. Αυτά δεν γίνονται κάθε μέρα. Μία του κλέφτη, δυο του κλέφτη τρεις και τον τσακώσανε. Ο Φοίνικας ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι μετά την κατάκτηση του 1ου σετ στον 5ο τελικό. Όπως είπε και ο κεντρικός του Γιάννης Τακουρίδης «δεν χρειάζεται να ρίξουμε κάπου το φταίξιμο». Αυτή ήταν η ομάδα του Φοίνικα. Μέχρι εδώ και πολύ ήταν. Δεν υπήρχε φιλοδοξία και δυναμική για τελικούς και ιστορικές υπερβάσεις. Αυτά με άλλους αθλητές στο μέλλον. Αυτή η ομάδα έφτασε στην οροφή της κι αν είχε έναν ηγέτη ίσως να μπορούσε να κάνει και το κάτι παραπάνω.
Αντίθετα, στον Ολυμπιακό από τότε που έχει πέσει ο Γιορντάνοφ το ρόλο του ηγέτη έχουν αναλάβει πολλοί και ειδικά ο Κώστας Χριστοφιδέλης που δείχνει πιο ώριμος από ποτέ για να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση του νταμπλ.
Δεν είναι εύκολη η πορεία του Ολυμπιακού. Έχει δώσει πέντε εξαντλητικούς ημιτελικούς ενώ ο Εθνικός είχε την πολυτέλεια και για μίνι προετοιμασία. Αυτό, όμως, που θα μετρήσει και στους τελικούς είναι η εμπειρία, το πάθος για την διάκριση και κυρίως το εάν ο Εθνικός είναι διατεθειμένος κι αν έχει το θάρρος και το θράσος να νικήσει εκτός έδρας τον Ολυμπιακό. Αλλιώς πρωτάθλημα δεν παίρνει.
Στις γυναίκες είχαμε πει πως ο Ολυμπιακός στα χειρότερα του άντε να χάσει τρία σετ στον πόντο. Η ΑΕΚ στα χειρότερα της καταρρέει. Τα ίδια η ΑΕΚ και με τον Απόστολο Οικονόμου, τα ίδια και με τον Μανώλη Ρουμελιώτη. Απομένει ένας αγώνας που όλα μπορούν να συμβούν αλλά η ΑΕΚ δεν μας έδειξε ικανή πως μπορεί να νικήσει τον Ολυμπιακό στο «Μελίνα Μερκούρη». Όπως αποδείχτηκε περίτρανα και την Τετάρτη στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν παίζει ο κόσμος. Η ΑΕΚ έφτασε στα όρια της και «έσπασε» απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που δεν έκανε κάτι διαφορετικό από γα προηγούμενα ματς που έχασε (στην κανονική περίοδο και στον πρώτο τελικό). Απλά ήταν και πάλι πειθαρχημένος και είχε μία λύση παραπάνω στις ακραίες. Δεν χρειάζεται να κάνουμε και πολλές αναλύσεις για να καταλάβει κανείς πως η ΑΕΚ στηρίζεται στο παιχνίδι ημέρας και ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι διάρκειας και μάλιστα με δύο βασικά ατού του όπως η Κις και η Τένεβα να παίζουν εδώ και καιρό με σβηστές μηχανές. Η ΑΕΚ για να κατακτήσει πρωτάθλημα θα πρέπει να αλλάξει άρδην τον σχεδιασμό της και κυρίως να αξιοποιήσει στο έπακρο τις επιλογές της στις ξένες. Αντίθετα, ο Ολυμπιακός εάν κρατήσει τον κορμό της ομάδας που έχει που ενισχύσει λίγο ακόμα τα άκρα και τον πάγκο του πολύ δύσκολα να χάσει τα σκήπτρα και για τη νέα σεζόν.
ΠΗΓΗ www.gazzetta.gr
