Η αποχώρηση του ΑΓΣ Ιωαννίνων από το πρωτάθλημα του Β΄ομίλου Α2 ανδρών πέρα του ότι προκαλεί θλίψη και προβληματισμό για την πορεία που διαγράφει ένας ιστορικός σύλλογος, αλλά και πολλά ερωτηματικά για την αξιοπιστία και το μέλλον της κατηγορίας.
Εχουν ήδη αποχωρήσει ο Οδυσσέας Αμαρουσίου, ο Ζαφειράκης Νάουσας, ο Ερμής Ηγουμενίτσας και δεν αναφερόμαστε στις πικρές εμπειρίες που είχαν οι ομάδες της νησιωτικής Ελλάδας όπως ο Ιωνικός Σάμου, η ΓΕ Ηρακλείου και το Λήμνος Sports Club.
Σε όλη την κατηγορία αλλά και σε όσους ασχολούνται με το ανδρικό βόλεϊ αναδεικνύονται με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο δύο ακόμα παράμετροι:
Η μία αφορά στη φθίνουσα πορεία του ανδρικού βόλεϊ και η δεύτερη στο υδροκέφαλο σύστημα της Α2 ανδρών.
Παρότι έχει αποτύχει παταγωδώς το μοντέλο αυτό η ΕΟΠΕ επιμένει στη διατήρηση του. Το μόνο που προσφέρει είναι μια εικονική πραγματικότητα για ορισμένους που θέλουν να "παραμυθιάζονται" πως αγωνίζονται σε «μεγάλη» εθνική κατηγορία η οποία έχει ένα βασικό ατού αλλά δεν το εκμεταλεύεται. Ποιο είναι αυτό; Να παίζουν στο ίδιο πρωτάθλημα όλες οι δυνατές ομάδες όπως ο Ηρακλής, η Νίκη Αιγινίου, η Παναχαϊκή, ο Πανερυθραϊκός, τα Χανιά, το Ρέθυμνο και 3-4 ακόμα που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ένα δυνατό και αξιόπιστο πρωτάθλημα.
Αντίθετα βλέπουμε αυτόν τον κατακερματισμό του δυναμικού των ομάδων που στο τέλος δαπανούν περισσότερα και δεν βελτιώνονται διότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός και το επίπεδο φθίνει. Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν και οι πληροφορίες για πρωτάθλημα Α2 με τέσσερις ομίλους εκεί θα είναι το αποτελείωμα.
Εάν ασχοληθεί κανείς σοβαρά και βολεϊκά με την κατηγορία θα δει τις τεράστιες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ 7-8 δυνατών ομάδων (και στους τρεις ομίλους) που κάνουν πρωταθλητισμό και στις τελευταίες της βαθμολογίας που συνήθως προέρχονται από την ακριτική Ελλάδα, κάνουν δαπανηρά ταξίδια χωρίς κανένα κίνητρο και στο τέλος καταρρέουν.
Καταλήγουμε πάλι στο συμπέρασμα πως η Α2 θα μπορούσε να ήταν ένα ημι-επαγγελματικό πρωτάθλημα 8-10 ομάδων και όλες οι υπόλοιπες να αγωνίζονται είτε στα τοπικά είτε στη Β΄Εθνική η οποία πρέπει άμεσα να επανέλθει όπως ήταν στο παρελθόν.
Αντίθετα για τέταρτη σεζόν ακολουθούμε ένα σύστημα με όλα τα τραγελαφικά επακόλουθα: Μία ομάδα να μπορεί να ανέβει από το τοπικό στη Volleyleague μέσα σε δύο χρόνια, το σύστημα των τριών ομίλων που ξεκινούν 36 ομάδες και τελειώνουν 30 κλπ, κλπ.
Δυστυχώς από το καλοκαίρι δεν έχουμε ακούσει και κάτι σοβαρό για την περίφημη Pro Λιγκα που βασίστηκε στην πρόταση που είχαμε κάνει μέσω του volleynews.gr πριν από δύο χρόνια.
Ο χρόνος περνάει και η ΕΟΠΕ πρέπει να συμμαζέψει τις Εθνικές κατηγορίες αλλιώς τα ανδρικά πρωταθλήματα δεν έχουν κανένα μέλλον.
Εάν ασχοληθεί κανείς σοβαρά και βολεϊκά με την κατηγορία θα δει τις τεράστιες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ 7-8 δυνατών ομάδων (και στους τρεις ομίλους) που κάνουν πρωταθλητισμό και στις τελευταίες της βαθμολογίας που συνήθως προέρχονται από την ακριτική Ελλάδα, κάνουν δαπανηρά ταξίδια χωρίς κανένα κίνητρο και στο τέλος καταρρέουν.
Καταλήγουμε πάλι στο συμπέρασμα πως η Α2 θα μπορούσε να ήταν ένα ημι-επαγγελματικό πρωτάθλημα 8-10 ομάδων και όλες οι υπόλοιπες να αγωνίζονται είτε στα τοπικά είτε στη Β΄Εθνική η οποία πρέπει άμεσα να επανέλθει όπως ήταν στο παρελθόν.
Αντίθετα για τέταρτη σεζόν ακολουθούμε ένα σύστημα με όλα τα τραγελαφικά επακόλουθα: Μία ομάδα να μπορεί να ανέβει από το τοπικό στη Volleyleague μέσα σε δύο χρόνια, το σύστημα των τριών ομίλων που ξεκινούν 36 ομάδες και τελειώνουν 30 κλπ, κλπ.
Δυστυχώς από το καλοκαίρι δεν έχουμε ακούσει και κάτι σοβαρό για την περίφημη Pro Λιγκα που βασίστηκε στην πρόταση που είχαμε κάνει μέσω του volleynews.gr πριν από δύο χρόνια.
Ο χρόνος περνάει και η ΕΟΠΕ πρέπει να συμμαζέψει τις Εθνικές κατηγορίες αλλιώς τα ανδρικά πρωταθλήματα δεν έχουν κανένα μέλλον.
