Πεφωτισμένοι της αλεπότρυπας
Όπως ο Τζον Λοκ στη θεωρία του «Κοινωνικού Συμβολαίου» έτσι και ο Γιάννης Στουραϊτης σαν άλλος Τζον Λοκ έδωσε το στίγμα: «Σε αυτές τις εκλογές είναι αντιμέτωποι δύο κόσμοι. Ο κόσμος αυτών που ζουν για το βόλεϊ και ο κόσμος αυτών που ζουν από το βόλεϊ».
Ποτέ άλλος παράγοντας δεν έχει πει μεγαλύτερη σοφία. Έτσι, κάπως ξεκίνησε και η ζωή πάνω στη γη. Έτσι πήραμε μπρος και αρχίσαμε να αναπνέουμε. Δηλαδή, ο Αχιλλέα Μαυρομάτης που ήταν έμμισθος στην ΕΣΑΠ για 8 χρόνια και που ως πρόεδρος της ΕΟΠΕ εισπράττει από έμμισθες αποστολές της Παγκόσμιας ομοσπονδίας ηγήθηκε της ομάδας των καλών που «ζουν για το βόλεϊ».
Δεξί του χέρι ο έμμισθος παράγοντας του Ηρακλή που ψηφίζει οικογενειακώς. Στα αριστερά του η Παναγιώτα καταξιωμένου προπονητή και άλλοι πολλοί «άμισθοι» και «εθελοντές». Άφησαν μανάδες, παιδιά και σπίτια και έδωσαν το αίμα τους για το καλό του ελληνικού βόλεϊ. Όλοι αυτοί είναι που ζουν και αναπνέουν για το βόλεϊ που λέει ο Τζον Λοκ του Μαρκόπουλου.
Από την άλλη, ήταν ο λήσταρχος Μελισσουργός και η ομάδα του. Όλοι τους βαρυποινίτες. Αυτοί είναι της ομάδας που «ζουν από το βόλεϊ», δηλαδή, κοινώς τα παίρνουν από το βόλεϊ και ανήκουν πρώην προπονητές, παίκτες. Αυτοί είναι που αρπάζουν, κλέβουν και απειλούν. Δεξί του χέρι κάποιος Μαργαρίτης. Λέει πως είναι προπονητής βόλεϊ για να γλιτώνει τα μπλόκα των παραγόντων «που ζουν για το βόλεϊ». Στα αριστερά του κάποια Καραντάσιου. Επικίνδυνη. Και ειδικά ο άντρας της Nίκος Ρουμελιώτης. Καταζητούνται από την ΕΟΠΕ και τις Εθνικές ομάδες. Γύριζε χρόνια στις παραλίες κι έλεγε πως έπαιζε βόλεϊ στην άμμο. Άθλημα κι αυτό με τους ξεβράκωτους. Η ομάδα Μελισσουργού είναι αδίστακτη. Έκαναν περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και με πρόφαση πως θέλουν να μιλήσουν για βόλεϊ κατέκλεψαν τον κόσμο. Φόβος και τρόμος έγιναν όλων των παραγόντων και των σωματείων.
Το ραντεβού δόθηκε στην αλεπότρυπα στην Αγριά. Εκεί τάχα μου θα γίνονταν οι εκλογές για το μέλλον του βόλεϊ. Τα παλικάρια του Ψαρουδάκη έπιασαν τα στενά από την Τετάρτη. Από την Καλαμάτα και τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Ρόδο και την Κέρκυρα. Είχαν αναστενάξει τα τσιπουράδικα. Το βράδυ το έχτιζαν και τη μέρα το γκρέμιζαν. Το βράδυ σκέφτονταν και τη μέρα δούλευαν.
Σπίτι τους έγιναν οι σαράντα τρύπες στο πεντάστερο ξενοδοχείο. Άνοιξαν όλοι τα σεντούκια τους και πρόσφεραν λίρες και χρυσάφι στον αγώνα για να μείνουν τα σαράντα παλικάρια στο πεντάστερο ξενοδοχείο. Μέχρι την Αργαλαστή που έπιασαν τον Λιόντα τον ληστή είχαν πιαστεί όλα τα κονάκια. Μια παλιοσουίτα την άφησαν του λήσταρχου Μελισσουργού. Μόλις που χώραγε να ξαποστάσει.
Το φεγγάρι γέμισε. Η δεύτερη πανσέληνος του Αυγούστου αποχωρούσε. Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη επιτέλους ξημέρωνε. Από το πρωί μύριζε μπαρούτι. Ο ήλιος έπεφτε βαρύς πάνω από τις εξουσιοδοτήσεις. Ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά των εκπροσώπων καθώς έτρεχαν προς την αλεπότρυπα. Τους είχαν πει να ψηφίσουν κάποιο Μαυρομάτη. Όλοι τους πονούσαν για το βόλεϊ. Έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα. Δεν άντεχαν να δουν το βόλεϊ σκλαβωμένο.
Ο Ψαρός έφαγε πρωινό. Προτίμησε Μελισσουργό με βούτυρο. Έγραψε ένα σημείωμα. Ήταν η μοίρα της μάχης. Το βλέμα του έφυγε μακρυά πάνω στο Πήλιο. Κοίταξε το βουνό των Κενταύρων. Αναστέναξε, είπε μια κρητική μαντινάδα φωναχτά, θυμήθηκε τα άγια χώματα του Ψηλορείτη, πήρε τη τσάντα με τα φυσεκλίκια, έγνεψε στα παλικάρια του κι όρμησε για την αλεπότρυπα.
Γυναίκες, μανάδες, θείες, ξαδέλφες, παντζανάκηδες άφησαν την πισίνα κι έτρεξαν ξωπίσω του Κωστή. Ορκισμένοι να πέσουν μέχρι ενός για το «καλό» του ελληνικού βόλεϊ. Να σου και φτάνει και ο Μανωλιός από τον Ομαλό. Σκοτείνιασε η πλάση. Ντου, από παντού στην αλεπότρυπα με την άσπρη γύφτικη καρέκλα. Έβραζε ο τόπος. Σωστό καμίνι.
Να σου και ο Θανάσης από την Κερατέα με τα παλικάρια. Πέρασε λόγγους και βουνά για να φτάσει στην Αγριά. Δέκα νύχτες και δέκα μέρες ταξίδευε. Δεν είχε και χρόνο για να ξαποστάσει. Έπιασε τα πόστα στα ορεινά. Όποιος περνούσε έτρωγε πρώτα γιούχα και μετά τουφεκιά.
Σαν λιοντάρια τα παλικάρια του Κωστή έπεφταν πάνω στις εξουσιοδοτήσεις και τις κατασπάραζαν. Δεν άφησαν ούτε μια. Τόσο κόπο έκαναν να τις μαζέψουν. Οι κόποι μιας ζωής, οι θυσίες αναγνωρίζονταν επιτέλους απ΄όλα τα σωματεία.
Αχός βαρύς ακούγονταν, πολλά τουφέκια έπεφταν. Ο Αχιλλέας έδωσε το σύνθημα: Η μάχη άρχισε ένα τέταρτο νωρίτερα. Στον απολογισμό του δεν είπε ούτε μια αλήθεια για να μπερδέψει τον εχθρό κι όσους τον κατασκόπευαν με τις κάμερες.
Ο Αλλαγιάννης πέφτει πρώτος στη μάχη. Θυσιάζεται για την προεδρία. Να σου και ο βολιώτης Περικλής από τον «χρυσό αιώνα» έβλεπε και αγαλίαζε. Μετά το διασυρμό του 2008 ήταν έτοιμος για την εκδίκηση και μάλιστα στη γεννέτηρα του.
Η αλεπότρυπα έβραζε, τα παλικάρια άρχισαν το γλέντι και το φαγοπότι και ξαφνικά όλοι πάγωσαν...
Ήρθε ένα γατάκι. Άρχισε να νιαουρίζει κάτι για ενστάσεις. Μετά ήρθε κι άλλο... Κι άλλο... Ήταν έξι, εφτά γατιά μαζί. Μαμά δεν είχαν να τα προστατεύσει. Νιαούριζαν, γκρίνιαζαν. Έδειχναν κάτι διαφάνειες, μιλούσαν κάτι για καταστατικά, απλές και σύνθετες αναλογικές. Μετά κάτι έδειχναν με ένα λέιζερ για ένα φέσι δέκα εκατομμυρίων ευρώ. Κάτι ακούστηκε για βόλεϊ. Μετά λίγα ακόμα νιαουρίσματα και τέλος... Αυτό ήταν. Πάνε τα γατάκια. Τα φάγανε για μεσημεριανό τα παλικάρια του Ψαρού.
Αλλά, όχι, ακούγονται κι άλλα νιαουρίσματα... Είχε και συνέχεια... Οι μισθοφόροι τύπου Λάιου αντιστέκονται μέχρι τελευταίου. Το πλήθος που ήρθε να ψηφίσει παρακολουθεί μέσα στο λιοπύρι. Να και κάποιοι νέοι παράγοντες που ήρθαν να δουν πως γίνονται οι εκλογές στο βόλεϊ και κυρίως να ακούσουν ιδέες και προτάσεις για άθλημα. Με έκπληξη κοιτούν τη σφαγή στην πεντάστερη αλεπότρυπα. Το αίμα ρέει ποτάμι.
Κι εκεί που όλοι άρχισαν να... πέφτουν, ξεπηδάει ο Κωστής και βάζει τα στήθια του μπροστά. Με τρεμάμενη φωνή δίνει θάρρος στα παλικάρια του. Το στόμα του στάζει οργή και μέλι για φίλους και εχθρούς του αθλήματος. Ανοίγει ορίζοντες, βάζει τους φιλέδες ψηλά, μιλάει για παγκόσμια ανάπτυξη.
Λέει κάτι για πιστολέρο και για Βαρδινογιάννηδες που του χρηματοδοτούν τον ένοπλο αγώνα. Κάποιες λυγίζουν από συγκίνηση. Με τη μπάσα αλλά τρεμάμενη αγανακτισμένη φωνή του ξεκαθαρίζει πως το πάρτι με μπιτς βόλεϊ στο Σύνταγμα, στη Βουλή, στο βόλεϊ και στις συντάξεις, έχει τελειώσει. Όλοι μαζί καταριούνται την Αθήνα. Δίνει επιτέλους όραμα, στόχους, και χρήμα για τα οδοιπορικά των σωματείων. Δίνει όραμα για όλους τους Έλληνες. Θεριεύει το ηθικό των παλικαριών που έβαλαν τη ζωή τους για να σώσουν το βόλεϊ.
Αλήτες δημοσιογράφοι αν ξαναγράψετε για βόλεϊ θα σας κοπούν τα δάκτυλα. Αντί για διαιτητές τους αγώνες θα σφυρίζουν εθελοντές και τις ομάδες θα κοουτσάρουν οι πρόεδροι. Που και που θα γίνεται και κανένα σερβίς. Θα ξεφυτρώσουν τα γυμναστήρια σαν τα... σπιρτόκουτα. Αυτός είναι ο στόχος. Να μπει το βόλεϊ σε σπιρτόκουτα και να μεταφέρεται σε όλη την Ελλάδα. Τόσο μικρό, τόσο φτηνό.
Η τρεμάμενη φωνή του Κωστή ακούγεται μέχρι τη Μακρυνίτσα. Χτυπάει στην καρδιά κάθε επαναστάτη. Ραγίζει τη καρδιά κάθε τίμιου παράγοντα που θέλει να σώσει το ελληνικό βόλεϊ. Επιτέλους η ελπίδα για το άθλημα ξαναγεννιέται. Το βόλεϊ θα μείνει στα χέρια των ηρωικών και τίμιων αγωνιστών και θα δώσει το μήνυμα του στα πέρατα της γης. Το ταραφλέξ θα βγάλει χορτάρι, θα ανθίσουν οι φιλέδες και ο κήπος θα βγάλει καρπούζια και ντομάτες.
Όλοι αναθαρρεύουν. Υπάρχει ελπίδα. Το πλήθος παραληρεί και ξάφνου πετάγεται και ο Αχιλλέας που φοράει παντελόνια. Ο ρους της ιστορίας αλλάζει. Ο Οδυσσέας δεν φτάνει ποτέ στην Τροία, μένει στο Μαρούσι για να αγωνιστεί στην Α2 ανδρών. Έτσι ο Αχιλλέας δεν το βάζει κάτω. Τα λέει όλα έξω από τα δόντια στην απολογιστική του τοποθέτηση. Ως συνήθως τα μισά είναι ψέμματα. Αλλά κι αυτό είναι κόλπο. Δεν αποκαλύπτει τα μυστικά της επιτυχημένης συνταγής. Θολώνει τα νερά στους οχτρούς, δηλώνει πως όλους τους αγαπάει και στο τέλος κηρύσσει ανακωχή για να επουλωθούν οι πληγές. Τα παντελόνια μένουν ακόμα στη θέση τους.
Έτσι είναι οι ηγέτες, ειδικά όταν έχουν σταυρωθεί 199 φορές για χάρη του βόλεϊ. Τέτοιο σταύρωμα δεν θα του έκαναν ούτε οι ρωμαίοι στον Γολγοθά. Μέχρι και ο Χάρης πάνω στο μέτρημα κοπάναγε ένα σταύρωμα του Αχιλλέα. Παραλίγο να ξεπεράσει και τους 273 που ψήφισαν. Και πάνω στο τραπεζομάντηλο ο Χάρης σταύρωνε τον Μαυρομάτη.
Πανηγυρίζει και ο Τζον Λοκ που μόλις που χώρεσε στους 21 σοφούς δημογέροντες. Οι Πέτκος, ο Ράπτης και ο Βέντρας που ανακοίνωσαν ότι αποσύρονται πριν την ψηφοφορία πήραν 11, 10 και 9 ψήφους αντίστοιχα.Οι θείες, οι μανάδες και οι ξαδέλφες ψήφισαν ότι τους έδωσε στην τσέπη ο Ψαρρός. Πέταξαν στην κάλπη και μια συνταγή για ντολμαδάκια. Όχι μόνο ψηφίστηκαν αυτοίπου αποσύρθηκαν πριν την ψηφοφορία αλλά κόντεψαν να περάσουν σε ψήφους και τον Στουραϊτη που μετείχε της εκλογής με 163 σταυρώματα. Για τέτοιες ψηφοφορίες μιλάμε στην αλεπότρυπα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά για το καλό του βόλεϊ. Δόξα τω Θεό κι ευτυχώς σώθηκε το άθλημα.
Βέβαια ο Στάθης ο μπλόγκερ που δε μασσάει ταραμά το είπε: Αυτή η ντροπή για τον Τζον Λοκ ξεπλένεται μόνο αν γίνει γενικός γραμματέας. Κι αν λέει κάτι ο Στάθης είναι συμβόλαιο. Άσε που ο Στάθης κατάλαβε πως υπήρχε γραμμή να «κοντύνουν» οι άνθρωποι του.
Η Θεσσαλονίκη και η Μεγαλόννησος να είναι καλά και το βόλεϊ δεν πεθαίνει ποτέ. Κι εξάλλου μπήκε και ο Σύλλας στο νέο ΔΣ. Έτσι δεν πρέπει να έχουν παράπονο οι αθηναίοι.
Ομως, έχουν γνώσιν οι φύλακες. Αν είναι καλό παιδί ο Τζον Λοκ, το μεγάλο βουνό θα τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα. Ο μεγάλος πρόεδρος Κωστής θα ξεκουραστεί, θα σκεφτεί και θα βγάλει καπνό από το τζάκι. Έχει πάρει και τη χορηγία από τον Βαρδινογιάννη. Που νομίζεται βρέθηκαν όλα αυτά τα χρήματα. Η μία χορηγία, πίσω από την άλλη, άσχετο που οι εθνικές ομάδες δεν έχουν φόρμες και νερά. Εκεί ακόμα δεν έχει βρεθεί χορηγός. Ψάχνουμε όμως...
Αλλά και ο Αχιλλέας στη δεύτερη θητεία είναι αποφασισμένος. Φοράει παντελόνια. Ο μόνος που έχει το θάρρος να το λέει και δημόσια ότι φοράει παντελόνια. Γεννημένος ηγέτης. Πολυμήχανος, κάνει το μύθο του «κανένα» που ξεγελάει τον Πολύφημο και γλιτώνει το βόλεϊ από την καταστροφή και μάλιστα σε περίοδο κρίσης. Ο Αχιλλέας περιορίζεται στο βόλεϊ. Σε λίγο θα γίνει τόσο μικρό το άθλημα που δεν θα χωράει να μπει και ο ίδιος μέσα.
Στο μεταξύ κορυφαίος αναλυτής του φιλέ που έχει μπερδέψει το πινγκ πονγκ με το βόλεϊ αποφαίνεται πως οι επικοινωνιολόγοι του Μελισσουργού του έριξαν το βόλεϊ στα βράχια. Μεγάλη διαπίστωση. Μυρωδάτη ανάλυση. Ας είναι καλά ο κουμπάρος του δίνει μπόνους για τις υπηρεσίες του και ο ίδιος ανακηρύσσεται μέγας γκουρού της κατασκοπείας και της ρουφιανιάς και το ελληνικό βόλεϊ ξεκινάει το μακρύ του ταξίδι προς το δρόμο των επιτυχιών με σιγουριά, όραμα κι ελπίδα. Καλοτάξιδο.
ΠΗΓΗ www.gazzetta.gr
