Ραφαήλ Κουμεντάκης: Από Την Ακριτική Αλεξανδρούπολη Στην Καρδιά Μας
Το ελληνικό βόλεϊ τα τελευταία χρόνια έχει αναδείξει πολλά νέα ταλέντα ανάμεσα σε αυτά τα νέα παιδιά που αποτελούν το μέλλον του αθλήματος είναι και ο Ραφαήλ Κουμεντάκης, ο Ράφα όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του.
Ο Ραφαήλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη πριν 18 χρόνια αλλά τελικά κατέληξε στην πόλη που γεννήθηκε η μητέρα του, την Αλεξανδρούπολη στα δέκα του χρόνια όπου και ανδρώθηκε.
Η μητέρα του πήρε τον μικρό Ραφαήλ μακριά από τη μεγαλούπολη της Θεσσαλονίκης για να μπορέσει να τον μεγαλώσει σε ένα υγιές περιβάλλον μαζί με τα δύο αδέρφια του τον Κώστα (δέκα χρόνια μεγαλύτερο) και τον Ιωσήφ (13 χρόνια μεγαλύτερο).
Ο Βενιαμήν της οικογένειας είχε άλλα όνειρα όταν μεγάλωνε, ήθελε να γίνει πυροσβέστης αλλά τελικά κατέληξε να κυνηγάει μια μπάλα και μάλιστα όχι την πορτοκαλί που κυνηγούσαν τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του αλλά μια πολύχρωμη.
Στην ηλικία των 10 ο μικρός Ραφαήλ ξεκίνησε να πηγαίνει στο δημοτικό γυμναστήριο της πόλης του, αρχικά άρχισε να παίζει μπάσκετ και σαν παιδί με το ποδόσφαιρο αλλά το ποδόσφαιρο δεν ήταν για εκείνον αφού είχε αρχίσει ήδη να ψηλώνει πολύ. Έτσι η ενασχόληση με το βόλεϊ ήρθε σα φυσικό επακόλουθο.
Σε αυτή του την επιλογή είχε αρωγούς τη μητέρα και τα δύο αδέρφια του που τον στήριξαν. Στη συνέχεια σκέφτηκε να πάει στον Μάκη Δημητριάδη που είχε τις Ακαδημίες του Εθνικού αφού το ύψος του τον βοηθούσε. Μέσα σε μερικά Καλοκαίρια άρχισε να παίρνει μαζεμένους επτά - οκτώ πόντους και η ζωή από εκείνο το ύψος άρχισε να του φαίνεται πολύ διαφορετική. Άρχισε να παρακολουθεί τα παιχνίδια της ανδρικής ομάδας και έκανε όνειρα κάποια στιγμή να παίξει σε αυτή και τα κατάφερε μόλις στα 15 του.
" Η αλήθεια είναι όταν άρχισα να κατεβαίνω στο ανδρικό του Εθνικού σκεφτόμουν ότι ήθελα να γίνω σαν κι αυτούς που έβλεπα, σκεφτόμουν τι καλά που παίζουν και τι ωραία ζωή που κάνουν κι παρακολουθούσα τα παιχνίδια τους κι έβλεπα τον κόσμο πως τους χειροκροτεί και τους επευφημεί αλλά μετά κατάλαβα πως δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα, πως τίποτα δε γίνεται εύκολα ούτε από την μια μέρα στην άλλη κι έπρεπε να δουλέψω σκληρά."
Μπορεί τελικά τίποτα να μην ήταν τόσο ρόδινο όσο φάνταζε στον μικρό Ραφαήλ στα 10 του αλλά όσο μεγάλωνε ήταν αποφασισμένος να πάρει ό,τι καλύτερο μπορούσε, και να αξιοποιήσει αυτά που του δίνονταν.
"Δε μπορείς να μπορείς να προβλέψεις τα εμπόδια, είχα στο μυαλό μου ότι σίγουρα θα βρω δυσκολίες και βρήκα. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι όσο μπορείς να τις προσπερνάς να μη μένεις γιατί προβλήματα θα βγαίνουν συνέχεια. Σκοπός είναι να βρίσκεις τις λύσεις και να μέσα από κάθε πρόβλημα ή από κάθε δυσκολία να γίνεσαι καλύτερος."
Η ζωή στην Αλεξανδρούπολη ήταν πλέον γεμάτη ένταση. Δεν είχε χρόνο να κάνει πολλά πράγματα σαν παιδί. Σχολείο, γήπεδο, μαθήματα ήταν η καθημερινότητά του. Δε μπορούσε να κάνε πολλά πράγματα που έκαναν τα άλλα παιδιά της ηλικία τους αλλά δεν είχε σημασία γιατί έκανε ήδη κάτι που αγαπούσε πάρα πολύ και το έκανε μάλιστα με τους αγαπημένους του φίλους.
"Σα παιδί μου έχουν λείψει αρκετά, πάρα πολλά πράγματα, στερήθηκα κάποια αλλά σα παιδί κι εγώ έζησα ωραίες στιγμές και με φίλους και άτομα που γνώρισα.
Αν ήμουν πάλι μικρός θα έκανα πάλι τα ίδια, ίσως να άλλαζα κάποια πράγματα αλλά θα έκανα τα ίδια, τα ίδια λάθη και θα πήγαινα κι από τον ίδιο δρόμο."
Τι λέει ο ίδιος ο Ραφαήλ για τον εαυτό του όμως;
" Είμαι καλό παιδί, καμιά φορά πεισματάρης και εγωιστής αλλά συγκεντρωμένος και άτομο χαμηλών τόνων. Άμα έβλεπα ένα τύπο σαν εμένα στην απέναντι μεριά θα του έκλεινα το μάτι," λέει όταν του ζητήσαμε να περιγράψει τον εαυτό του.
Ο Ραφαήλ είναι από εκείνα τα παιδιά που είναι πολύ αγαπητά στο χώρο του βόλεϊ, έχει αρκετούς γνωστούς αλλά λίγους στενούς φίλους που αγαπάει και τον αγαπάνε.
"Έχω καλούς φίλους και μέσα από την ομάδα και παιδιά από τη Θεσσαλονίκη, και γενικά είμαι χαρούμενος που έχω τέτοια άτομα γύρω μου κι ελπίζω να μείνουν μαζί μου για αρκετό καιρό. Έχω επίσης φίλους που έφυγαν λόγω σπουδών στη Θεσσαλονίκη και είμαστε μαζί από το σχολείο. Γενικά είμαι πολύ δεμένος με τους φίλους μου, τους στηρίζω και είμαι κοντά τους όποτε με χρειαστούν. Καλά να μείνουμε έτσι αγαπημένη γιατί δεν έχουμε πολλά προβλήματα και επιπλέον κι εγώ ο ίδιος είμαι αρκετά ανεκτικός σαν άτομο."
Δύο από τους πιο στενούς του φίλους είναι δύο συμπαίχτες του ο Κώστας και ο Ανέστης Δαλακούρας.
Ζητήσαμε από τον Κώστα Δαλακούρα να μας μιλήσει για τον Ραφαήλ.
"Είναι πολύ καλό παιδί ο Ραφαήλ, για τους φίλους του μπορεί να γίνει τα πάντα. Είναι εξυπηρετικός, σε στηρίζει σα φίλος, μπορείς να του εμπιστευτείς τα πάντα. Περνάμε πάρα πολλές ώρες μαζί στις αποστολές, στις προπονήσεις, κάνουμε παρέα. Είμαστε τέσσερα χρόνια μαζί και τον θεωρώ σαν αδερφό μου. Πάντα ζητάμε τη
γνώμη του, είμαστε πολύ δεμένοι κι όταν έχει προβλήματα μας τα λέει για να τον βοηθήσουμε. Θέλω να ξέρει πως τον θεωρώ αδερφό μου κι όποτε χρειαστεί θα είμαι δίπλα του για να τον βοηθήσω.
Σα συμπαίχτης … θυμάμαι πως εκείνη τη χρονιά ήμασταν Α2. Ήταν ακραίος, εγώ λίμπερο, ήταν η τρίτη μας χρονιά. Παίζαμε με Σαμαρά, Κίτσιο, Γραμματικάκη, προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, συμπαραστεκόμασταν, κάλυπτε ο ένας τον άλλο. Ήμασταν οι μικροί της ομάδας. Είναι πολύ καλός συμπαίχτης, ξέρει από την αντίδρασή του μέσα τι θα κάνει και που μπορώ να βοηθήσω. Σίγουρα μπορεί να είναι βασικός στην ομάδα κι ας είναι μικρός. Προτείνω να πάει έξω όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, να δουλέψει και θα διακριθεί. "
Ένας ακόμα φίλος του Ραφαήλ, ο Μενέλαος Κοκκινάκης μιλάει για εκείνον:
Ο Ραφαήλ στα 13 του είχε μπει στις ακαδημίες και στα 15 είχε περάσει πλέον στην ανδρική ομάδα παρόλο που ήταν ακόμα μικρός, υπήρχαν άτομα στην ομάδα που ήθελαν να δώσουν κίνητρο στους μικρούς να παραμείνουν στο βόλεϊ και γι' αυτό το λόγο τους προώθησαν στην αντρική.
Τη θέση του ακραίου στην ομάδα, την επέλεξε ο μέντοράς του και σημερινός μάνατζερ του Εθνικού Αλεξανδρούπολης, πρώην βολεϊμπολίστας κι ο ίδιος, Θανάσης Μουστακίδης. Λόγω του σωματότυπου τον έβαζαν διαγώνιο και κεντρικό, αλλά όσο περνούσε ο καιρός έδειξε να έχει μεγαλύτερη κλήση σαν ακραίος , είχε καλή μανσέτα και υποδοχή.
Μετά την προώθηση στην ανδρική ομάδα, ήρθαν σαν επακόλουθο και οι κλήσεις στις εθνικές ομάδες, παίδων/ εφήβων και πρόπερσι στην Ανδρών.
Με προπονητή τον Γιώργο Καραβιδόπουλο στην εθνική παίδων κλήθηκε μαζί με μεγαλύτερα παιδιά και στη συνέχεια με τον Δημητριάδη. Στα 15 του κλίθηκε στην εθνική εφήβων ενώ το 2010 με προπονητή τον Γκόρντον Μέηφορθ στην ανδρών.
Αρκετές οι διακρίσεις του με την Εθνική παίδων. Πρώτοι στο Βαλκανικό, Πρώτοι στο διεθνές τουρνουά στην Ισπανία, 9η θέση στην Ολυμπιάδα παίδων στην Τραπεζούντα, 6η θέση στην Ευρώπη, 7η θέση στον κόσμο στην Αργεντινή το Καλοκαίρι του 2011.
Ο Ραφαήλ έχει όμως διακριθεί και σε προσωπικό επίπεδο. Έχει βγει δύο φορές MVP σε πανελλήνια πρωταθλήματα, MVP στην Ισπανία σε διεθνές Τουρνουά, δύο φορές καλύτερος επιθετικός στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, καλύτερος επιθετικός στο Βαλκανικό. Βγήκε στην καλύτερη εξάδα στο κάτω τον 21 πέρσι, και δεύτερος rookie of the year τη σεζόν 2010-2011.
Για το Μουντιάλ της Αργεντινής λέει:
"Ταξίδι ζωής, τα παιχνίδια ήταν αρκετά καλά σε αρκετά υψηλό επίπεδο και πιστεύω πως μόνο καλά έχω να θυμάμαι από την Αργεντινή και εμπειρίες, εύχομαι να ζήσω κι άλλα τέτοια τουρνουά."
Για την Εθνική ομάδα ανδρών:
" Έχει αρχίσει με μια προσπάθεια από πέρσι με 2 ανθρώπους που αγαπάνε την Εθνική ομάδα, τον Αλέκο Λεώνη και το Σωτήρη Δρίκο, θέλουν να περάσουν τη φιλοσοφία τους και να δώσουν ευκαιρίες σε νέα παιδιά και να ανανεώσουν γενικά την εθνική. Πιστεύω να τα πάνε καλά και να τους δοθούν οι ευκαιρίες και να τους βοηθήσουν παραπάνω οι παράγοντες ώστε να τελειώσουν αυτό που έχουν αρχίσει.
Η Εθνική είναι μια ομάδα ανταγωνιστική και καλή αυτό είναι το μόνο σίγουρο χρειάζονται και οι έμπειροι παίχτες για να βοηθάνε τους νεώτερους. Αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως σε λίγο καιρό η Εθνική θα είναι μια πολύ καλή ομάδα, δεν ξέρω αν θα φτάσει πολύ ψηλά αλλά θα παίζει πολύ καλό βόλεϊ."
Για τώρα όμως αυτό που τον απασχολεί περισσότερο είναι οι σπουδές του και η ομάδα του, ο Εθνικός.
" Η ομάδα αποτελείται για ακόμα μια χρονιά από μικρούς σε ηλικία και παλαιούς έμπειρους παίχτες. Στον Εθνικό κύριο μέλημα μας είναι να παρουσιάζουμε ένα καλό πρόσωπο, ανταγωνιστικό σε κάθε αγώνα. Ο κόσμος που έρχεται κυρίως στην έδρα μας να ευχαριστιέται βόλεϊ. Κάνουμε μια προσπάθε
Προσωπικοί μου στόχοι είναι να αποδίδει η ομάδα το 100% να δίνω το 110% μέσα στο παιχνίδι και να γίνομαι καλύτερος μέρα με τη μέρα."ια να μαζέψουμε όσο περισσότερα παιδιά γίνεται στον Εθνικό μέσω των εμφανίσεών μας.
Τα όνειρά του όμως σταματάνε στον Εθνικό; Του έχει γίνει πρόταση για να πάει σε κάποια καλύτερη ομάδα;
"Μου είχε γίνει πρόταση για πιο μεγάλη ομάδα αλλά αρνήθηκα γιατί πιστεύω πως η καλύτερη επιλογή μου τη δεδομένη στιγμή είναι να μείνω στον Εθνικό. Επειδή είναι και η σχολή στη μέση αλλά κι επειδή στον Εθνικό θα έχω χρόνο συμμετοχής, είναι η πόλη μου , η ομάδα μου. "
Ο Ραφαήλ και το μέλλον …
Πως φαντάζεται τον εαυτό σου στα 40 σου, τι είναι αυτό που θες να αποκτήσεις στο μέλλον;
"Θέλω να έχω μια υγιή οικογένεια και να καταφέρω να παίξω σε ολυμπιακούς αγώνες που είναι το όνειρό μου."
Ποιά είναι τα όνειρα και οι ελπίδες σου για την Ελλάδα;
"Ελπίζω για τη χώρα να βγει από το αδιέξοδο που βρίσκεται σήμερα, να βρεθούν λύσεις και να επανέλθει στα παλιά καλά χρόνια που ήταν μια υγιής και όμορφη χώρα."
Αν σου έδιναν 1 δις ευρώ για την βελτίωση της Ελλάδας, τι θα τα έκανες;
"Θα τα μοίραζα εξίσου γιατί πιστεύω πως η Ελλάδα για να βελτιωθεί χρειάζεται βελτίωση στον αθλητισμό, στην παιδεία, στην οικονομία, δε θα τα έβαζα σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι θα κοίταζα να τα μοιράσω ισοδύναμα
Θα άλλαζα τις εγκαταστάσεις, την παιδεία του αθλητισμού γενικά στην Ελλάδα. Να φέρω τον αθλητισμό στον κόσμο γι' αυτό που είναι, δηλαδή διασκέδαση, να σκέφτονται αλλιώς τον αθλητισμό, ότι είναι διασκέδαση και ευχαρίστηση και μετά να τον βλέπουν σα σκοπό. Θα ήθελα να άλλαζα και την Εθνική ομάδα λίγο από άποψη πως θα προσπαθούσα να κάνω κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν, θα προσπαθούσα να φέρω κάποια άτομα που ξέρουν να ασχοληθούν περισσότερο, θα προσπαθούσα να τους βάλω στην τροχιά της εθνικής ώστε να έχουμε μια δυνατή εθνική ομάδα".
Στην Παιδεία;
"Θα άλλαζα το σύστημα, τελείωσα πρόσφατα το σχολείο και η τελευταία χρονιά είναι πολύ επίπονη και δύσκολη για τους μαθητές γιατί έτσι όπως είναι το σύστημα πρέπει να πιεστεί πολύ ο μαθητής για να περάσει σε κάποια σχολή. Έτσι θα άλλαζα από την αρχή το σύστημα και θα το έκανα πολύ πιο ανθρώπινο. "
Στην Οικονομία;
"Θα προσπαθούσα να βγάλω τη χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο, θα δημιουργούσα θέσεις εργασίας, καλύτερες προοπτικές για τους νέους."
Ο Ραφαήλ και οι άνθρωποι γύρω του…
Πως συμπεριφέρονται τα κορίτσια γύρω σου;
"Μη φανταστείς τίποτα ιδιαίτερο δεν με αντιμετωπίζουν διαφορετικά."
Δηλαδή θα μπορούσαν οι θαυμάστριές σου να έρθουν να σου μιλήσουν;
'Φυσικά, είμαι προσβάσιμος."
Μια και μιλάμε για κορίτσια, πως θα μας περιέγραφες το ιδανικό κορίτσι για σένα;
"Ψηλή με ωραίο χαμόγελο, Καστανά μάτια, με κόκκινα μαλλιά, καλό παιδί."
Τι σε τραβάει στους ανθρώπους;
"Ο τρόπους που μιλάνε, δεν κοιτάζω την εξωτερική τους εμφάνιση αλλά τον τρόπο που συμπεριφέρονται και πόσο συζητήσιμοι είναι."
Το Who is Who του Ραφαήλ Κουμεντάκη
Ο Ραφαήλ Κουμεντάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 5 Μαΐου του 1993. Έχει ύψος 203 εκ. και αγωνίζεται στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης από το 2002 στη θέση του Ακραίου . Έχει δύο μεγαλύτερα αδέρφια που ασχολούνται με το μπάσκετ. Σπουδάζει στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής Γυμναστής, μιλάει Αγγλικά.
Αγαπημένη Μουσική: τα πάντα εκτός από χέιβι μέταλ.
Αγαπημένο χρώμα : το μπλε
Αγαπημένο φαγητό : μακαρόνια με σάλτσα και τυρί.
Φράση που χρησιμοποιεί συχνά : "Δε μου λες " και " Μάλιστα"
Ο Ραφαήλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη πριν 18 χρόνια αλλά τελικά κατέληξε στην πόλη που γεννήθηκε η μητέρα του, την Αλεξανδρούπολη στα δέκα του χρόνια όπου και ανδρώθηκε.
Ο Ραφαήλ και το μέλλον …
