Ο δεύτερος τελικός της Volleyleague, ήταν ο τελευταίος εγχώριος αγώνας για τους διεθνείς διαιτητέςΓιώργο Καραμπέτσο και τον Βασίλη Ράπτη, οι οποίοι στα τέλη του 2013 συμπληρώνουν το όριο ηλικίας κι αποχαιρετούν την ενεργό δράση.
Αμφότεροι πάντως θα ανέβουν για λίγες φορές ακόμη στην σκάλα, αφού ο κ. Ράπτης έχει ήδη οριστεί σε δύο αγώνες του World League (Κορέα – Ιαπωνία και Πολωνία – ΗΠΑ), ενώ ο Γιώργος Καραμπέτσος περιμένει έναν ορισμό σε αγώνα Ευρωπαϊκού Κυπέλλου από την CEV, ελπίζοντας ότι θα του γίνει το χατίρι και να σφυρίξει στην Κωνσταντινούπολη.
«Έχω πολλούς φίλους και θα ήθελα να σφυρίξω για τελευταία φορά σε διεθνές αγώνα στην Κωνσταντινούπολη», είπε χθες λίγο μετά το τέλος του τελικού ο κ. Καραμπέτσος δηλώνοντας παράλληλα: «Πολύ ευτυχισμένος. Το είχα συνειδητοποιήσει το αντίο και το ήθελα πραγματικά, αφού είχα κουραστεί. Το αντιμετώπιζα πολύ επαγγελματικά κι ο τελευταίος χρόνος ήταν πραγματικά πολύ δύσκολος».
Για τον Γιώργο Καραμπέτσο το χθεσινό ματς ήταν πιο εύκολο συναισθηματικά απ’ ότι ο τελευταίος του τελικός Κυπέλλου (στο πρόσφατο φάιναλ φορ στο Ρέθυμνο). «Εκεί είχα συγκινηθεί αρκετά, αλλά τώρα ήταν πιο εύκολο. Σίγουρα όμως και πάλι υπάρχουν πολλά συναισθήματα και υπήρχε το άγχος για να μην κάνω καμία… πατάτα στο τελευταίο μου ματς».
Μετά από 35 χρόνια στο χώρο της διαιτησίας ο ‘Καραμπέ’ παραδέχθηκε ότι «πήρα πολλά και έδωσα πολλά, κι ότι δεν γύρισα πίσω θα το επιστρέψω κάποια στιγμή», ενώ αυτό που μένει μέσα από αυτή την πορεία είναι «οι φίλοι. Η αγάπη των αθλητών, των προπονητών και τα κοπλιμέντα του κόσμου».
Τώρα πλέον θα έχει τον χρόνο τα Σαββατοκύριακα «για να επιλέξω εγώ αν θα δω βόλεϊ ή αν θα πάω στο εξοχικό μου, χωρίς να περιμένω την Τρίτη να δω που θα είναι ο ορισμός μου. Αισθάνομαι πιο ελεύθερος, αλλά πάντα θα είμαι στο άθλημα».
Όπως πάντα θα είναι στο μυαλό του κι η χθεσινή βραδιά στο Ρέντη. Εξάλλου πριν από 35 χρόνια στο ανοιχτό γήπεδο της περιοχής είχε ανέβει για πρώτη φορά στην σκάλα του διαιτητή και τώρα στο κλειστό γυμναστήριο είπε το τελευταίο αντίο.
Ο Βασίλης Ράπτης επί 27 χρόνια υπηρέτησε την Ελληνική διαιτησία εξαιτίας του… αδερφού του. «Εγώ δεν είχα πιάσει μπάλα στη ζωή μου, αλλά ο αδερφός μου έπαιζε βόλεϊ στη μεγάλη ομάδα του ΑΓΣΙ. Εγώ ήθελα να γίνω διαιτητής και εξαιτίας του ασχολήθηκα με το βόλεϊ», αποκάλυψε ο έμπειρος ρέφερι ενώ ο μέντορας του ήταν ο αείμνηστος διαιτητής Προκόπης Λιόσης.
«Αυτός με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα και όντας έξι μηνών διαιτητής, είχα την πρώτη μου εμπειρία σε ένα σπουδαίο ματς αφού είχα οριστεί επόπτης στο ντέρμπι της εποχής Πανελλήνιος (με Δερμάτη προπονητή) εναντίον Καλαμάτας (με προπονητή τον Βελτζλ).
Από εκείνο το ματς άρχισε μια μεγάλη διαδρομή με τον ίδιο να θεωρεί ως αξέχαστο αγώνα τον 4ο τελικό του πρωταθλήματος της Α1 Ανδρών 2005-2006 στον Εύοσμο όπου ο ΠΑΟ αναδείχθηκε πρωταθλητής κόντρα στον Ηρακλή.
«Ήταν δύο μεγάλες ομάδες, φοβερό παιχνίδι, φοβερή ατμόσφαιρα», είπε χαρακτηριστικά, ωστόσο αυτό που ζήλευε ήταν «η ατμόσφαιρα των γηπέδων της Πολωνίας. Έπαιξα πρώτη φορά ένα ματς World League και… χάζεψα. Μακάρι κάποια στιγμή να φτάσουμε στο επίπεδο τους».
Στη διάρκεια της καριέρας του είχε να αντιμετωπίσει αρκετές δύσκολες καταστάσεις ωστόσο ο ίδιος πάντα προσπαθούσε, όπως και στην προσωπική του ζωή «να περνώ απαρατήρητος. Δυστυχώς όταν γράφεται το όνομα του διαιτητή, είναι μόνο για κακό λόγο», ενώ το σίγουρο είναι ότι «θα συνεχίσω να προσφέρω στο βόλεϊ από κάποιο άλλο πόστο»
πηγη liberovolley11.blogspot.com
