Ο Κώστας Ασημακόπουλος γράφει για τη χαμένη ταυτότητα της Εθνικής βόλεϊ, για την επανάληψη του ντέρμπι Ολυμπιακού - ΑΕΚ ένα ακριβώς χρόνο με τον χαμό του Νίκου
Καλή χρονιά σε όλους και του χρόνου όλοι μαζί και με τα καλύτερα. Ένας χρόνος πέρασε από την απώλεια του Νίκου Σαμαρά και για όσους τον γνώρισαν ακόμα και σήμερα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το χαμό του. Πολλά άλλαξαν γύρω μας τον χρόνο που πέρασε αλλά η εικόνα του «Σαμ» παραμένει δυνατή στις μνήμες όλων. Για τους ανθρώπους του βόλεϊ ο Σαμαράς ήταν και θα είναι ένα σύμβολο ανωτερότητας. Ήταν η προσωποποίηση του «απόμακρου» που γίνεται κτήμα και συνήθεια ζωής.
Ήταν και θα είναι το ιδανικό σύμβολο ενός αθλήματος που ακόμα ψάχνει την ταυτότητα του και τη νέα γενιά που θα γράψει τη δική της ξεχωριστή ιστορία στον ελληνικό αθλητισμό.
Η Εθνική ανδρών δυστυχώς δεν κατάφερε να πετύχει το θαύμα της πρόκρισης στα τελικά του Παγκοσμίου πρωταθλήματος και θα δώσει χωρίς κίνητρο τον τελευταίο αγώνα στο Πόπραντ κόντρα στην Σλοβακία. Όπως φάνηκε στους δύο πρώτους αγώνες με την Σλοβακία και την Φινλανδία η ελληνική ομάδα δεν είχε τα στοιχεία εκείνα που θα έκαναν τη διαφορά.
Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μία ομάδα άχρωμη, άγευστη, άνευρη χωρίς αγωνιστική ταυτότητα. Ακόμα και από την ομάδα που κόντραρε τους Βέλγους στο σπίτι τους στις 8 Ιουνίου για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος απέχει πολύ. Χάθηκαν 6,5 μήνες χωρίς την παραμικρή δραστηριότητα για το εθνικό συγκρότημα και προχωράμε με μία συνταγή που πλέον δεν έχει να δώσει κάτι διαφορετικό.
Η Εθνική ανδρών πρέπει να αλλάξει άρδην τον προσανατολισμό της και σε ομαδικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Πρέπει να ξεχάσει και το Μουντιάλ του 2014 και να φτιάξει ένα νέο... παραμύθι. Εναν νέο στόχο.
Παράλληλα θα πρέπει να κοιτάξουμε λίγο τον ανταγωνισμό κι να κάνουμε επιτέλους συγκρίσεις και κυρίως αυτοκριτική.
Παρουσιάζουμε μία ομάδα χωρίς συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα.
Και για του λόγο το αληθές ας αναρωτηθούμε: Που είμαστε καλοί ή μάλλον καλύτεροι από τις μεσαίες ευρωπαϊκές ομάδες;
Στο σερβίς; Όχι. Στην υποδοχή; Οχι. Στην άμυνα; Όχι. Έχουμε κάποιον παίκτη που να είναι άριστος και σταθερός σέρβερ; Όχι.
Από εκεί και πέρα τι μπορούμε να περιμένουμε; Τίποτα.
Όταν το ατομικό επίπεδο των διεθνών αθλητών ξεπεράσει σε αυτούς τους τομείς το μέσο όρο των πρωταθλημάτων που αγωνίζονται τότε θα συζητήσουμε για διακρίσεις.
Η επίθεση δεν φτάνει από μόνη της για να φτιάξει μία ολοκληρωμένη ομάδα βόλεϊ και η Εθνική ομάδα για να κάνει τη διαφορά θα πρέπει η νέα φουρνιά των διεθνών να βελτιωθούν σε υποδοχή, άμυνα και σερβίς.
Στις επιλογές του ομοσπονδιακού προπονητή θα μπορούσαν να έχουν καλύτερη τύχη ορισμένοι από τους φορμαρισμένους παίκτες της Volleyleague όπως ο Τερζής που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στον Φοίνικα Σύρου και πως αντί για δύο λίμπερο θα μπορούσε να είχε θέση στην 12αδα είτε τον Δαλακούρα που αποτελεί επένδυση για το μέλλον, είτε ακόμα και ο Ριζόπουλος. Από τη στιγμή που δεν κλήθηκε ο Χριστοφιδέλης χρειαζόμασταν πιο πολλές λύσεις στα «4αρια».
Χρειαζόμαστε επειγόντως ακραίους με υποδοχή και έξι διεθνείς που θα λιώνουν φανέλες στην άμυνα. Οι μεγάλες διαφορές γίνονται στους ακραίους και το άθλημα δεν πρόκειται να βγει από την αφάνεια εάν δεν κάνει ακόμα και «παιδομάζωμα» για να βρει μία νέα γενιά αθλητών. Ειδικά όταν δε μπορείς να ακολουθήσεις το «ρωσικό» μοντέλο με τους ψηλούς και δυνατούς παίκτες ακολουθείς το «βραζιλιάνικο» με πιο κοντούς αθλητές, γρήγορη υποδοχή καλή άμυνα και ταχύτατη ανάπτυξη.
Αυτά, όμως, δεν τα περιμένουμε μια φορά το χρόνο στην Εθνική ομάδα. Τα επιζητούμε και τα επιβάλουμε καθημερινά από τις ομάδες και το ελληνικό πρωτάθλημα το οποίο εν έτη 2014 δεν καταγράφει τις άμυνες στους αγώνες του επαγγελματικού πρωταθλήματος.
Περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να επιστρέψει η Εθνική ανδρών αλλά και η Εθνική γυναικών στις διοργανώσεις του Ευρωπαϊκού Λιγκ και μάλιστα με συγκεκριμένο στόχο διάκρισης. Πρέπει να δοθεί άμεσα ένας νέος στόχος στο εθνικό συγκρότημα και οι ομοσπονδιακοί να απαιτήσουν πιο συστηματική δουλειά στη βάση για να παραχθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα νέοι αθλητές.
Δυστυχώς τα σημάδια της Εθνικής εφήβων δεν είναι ενθαρρυντικά. Εάν ξεχωρίσουμε έναν Τζιουμάκα από εκεί και πέρα το χάος. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Δείτε την Φινλανδία. Ο ακραίος Σίλταλα και ο κεντρικός Λεχτόνεν όταν αγωνίστηκαν στον Άρη ήταν δύο παίκτες της σειράς. Με τη δουλειά πλάι στον Μπερούτο, την επανάληψη αλλά και τους αγώνες σε υψηλό επίπεδο έγιναν δύο παίκτες που κάνουν την διαφορά.
Στα θετικά ξεχωρίζουμε το πάθος και το αγωνιστικό θράσος του Θανάση Πρωτοψάλτη. Δίνει το παράδειγμα. Είναι μακράν ο αθλητής με την πλέον θεαματική βελτίωση στο πρωτάθλημα με τη φανέλα της Κηφισιάς. Με τις εμφανίσεις του στην Εθνική ομάδα δείχνει σαν να αγωνίζεται χρόνια. Δείχνει αυτοπεποίθηση. Δεν «υποφέρει» όταν αγωνίζεται. Το γουστάρει και δεν φοβάται τη μπάλα. Αναμφίβολα είναι ένα χαρισματικό παιδί που δουλεύει πολύ για να καλύψει το «χαμηλό» ύψος του. Όμως ένας Πρωτοψάλτης δεν φτάνει για να φέρει την Άνοιξη στην Εθνική ανδρών.
Το ζήτημα, όμως, με την Εθνική ομάδα δεν είναι μόνο ποσοτικό όσο και ποιοτικό. Η νέα γενιά των διεθνών θα πρέπει να καταλάβει πως το «λίγο απ΄ όλα» δεν έχει μέλλον.
Η ειδίκευση σε έναν συγκεκριμένο τομέα είναι μονόδρομος. Η υποδοχή και η άμυνα στο σύγχρονο βόλεϊ είναι το «Α και το Ω» και σε αυτούς τους δύο τομείς υστερούμε πολύ. Ακόμα και στο πρωτάθλημα δεν είναι τυχαίο πως όσες ομάδες έπαιξαν αυτό το μοντέλο είχαν εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα η Κηφισιά.
Και ερχόμαστε στην απόφαση της ΚΕΔ για επανάληψη του αγώνα του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ.
Η μεν ΑΕΚ μιλάει για δικαίωση, ο δε Ολυμπιακός για άδικη απόφαση. Αντί οι δύο σύλλογοι να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα και να στηλιτεύσουν τα διαιτητικά και οργανωτικά όργια που αμαύρωσαν όλο το πρωτάθλημα τσακώνονται για το εάν έπρεπε ή όχι να επαναληφθεί ο αγώνας.
Μικρή σημασία έχει εάν θα επαναληφθεί ο αγώνας. Όποιος από τους δύο κερδίσει δεν θα παίξει κανένα ουσιαστικό ρόλο για την τελική κατάταξη.
Ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ επιδίδονται πάλι σε κυνήγι μαγισσών. Αντί να συνεργαστούν ώστε να αναδειχτεί το πρόβλημα και οι τραγικές ελλείψεις στην διαιτησία αλλά και στην οργάνωση του πρωταθλήματος κάνουν ότι μπορούν για να πάθουν τα ίδια και στους επόμενους αγώνες. Άλλωστε και στους επόμενους αγώνες ποιος θα τους σφυρίξει; Οι ίδιοι διαιτητές. Όπως μάλιστα μαθαίνουμε ασκούνται μεγάλες πιέσεις ώστε οι δύο ρέφερι που έκαναν τα όργια στο συγκεκριμένο ντέρμπι να πάρουν τέτοια βαθμολογία ώστε να μην υποβιβαστούν από την κατηγορία που σφυρίζει την Α1 γυναικών.
Στην δε ΕΣΑΠ μαζεύτηκαν πάλι οι διαιτητές για να πουν τα αυτονόητα. Το μόνο θετικό είναι ότι θα πέσει μαχαίρι στους 26 αξιολογημένους της Volleyleague και πως θα υπάρξουν ακόμα και 4 επόπτες στα μεγάλα ντέρμπι. Όλα αυτά βέβαια δεν θα έχουν καμία αξία εάν οι διαιτητές δεν αντιληφθούν πως έχουν πολύ δύσκολο να επιτελέσουν και βαρύ φορτίο να σηκώσουν. Σε υψηλό επίπεδο οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και όσο και μέσον να έχεις αν δεν αξίζει να είσαι στην κορυφή θα έρθει η ώρα που θα εκτεθείς.
πηγη www.gazzetta.gr
