Του Παναγιώτη Περπερίδη
Η μία όψη του νομίσματος αφορά στην εντονότατη ανησυχία για τη βιωσιμότητα του ελληνικού αθλητισμού. Βλέπετε η ομοσπονδία της ποδηλασίας δεν είναι η πρώτη, ούτε θα είναι η τελευταία, που αναγγέλει αναστολή δραστηριοτήτων και λουκέτο.
Η μία όψη του νομίσματος αφορά στην εντονότατη ανησυχία για τη βιωσιμότητα του ελληνικού αθλητισμού. Βλέπετε η ομοσπονδία της ποδηλασίας δεν είναι η πρώτη, ούτε θα είναι η τελευταία, που αναγγέλει αναστολή δραστηριοτήτων και λουκέτο.
Το κρατικό χρήμα υπήρξε για τρεις –και πλέον- δεκαετίες η μοναδική πηγή εσόδων για τα όλα τα αθλήματα. Τώρα που χρήμα δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξουν κι οι ομοσπονδίες που έμαθαν να ζουν με τις άφθονες παροχές μιας άθλιας βιομηχανίας αθλητικών θριάμβων, στημένης σε πορσελάνινα πόδια.
Κρίμα;
Ναι, κρίμα για τους αθλητές. Κάποτε είχαν λαμβάνειν από τα αποφάγια ενός πλουσιότατου μενού, άρα κάτι έμενε για να λιγδώσει το εντεράκι τους. Τώρα που το τραπέζι έχει φακές, ψωμί κι ελιά... δεν απομένει τίποτα. Τότε είχαν τουλάχιστον τα βασικά για να κάνουν προετοιμασία και να πηγαίνουν σε αγώνες. Τόσο όσο δηλαδή.
Καθόλου κρίμα για τους ατελείωτους στρατούς υπαλλήλων (φανερών ή μη) των ομοσπονδιών, για όλα εκείνα τα ρουσφέτια που ταξίδευαν ανα την Ελλάδα και τον κόσμο με έξοδα της (κάθε) ομοσπονδίας για την (δήθεν) προβολή του αθλήματος. Οι ατελείωτες «φιλοξενίες», τα τεράστια έξοδα για «λειτουργικές δαπάνες», τα «δωράκια», οι διευκολύνσεις, οι προσλήψεις, τα δείπνα, τα ταξιδάκια (με ολόκληρες οικογένειες) και τελικώς η σπατάλη του δημόσιου χρήματος χωρίς έλεγχο. Όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν κοπεί από καιρό. Εξάλλου, αν είχαν διαχειριστεί σωστά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που πέρασαν από τα χέρια τους όλα αυτά τα χρόνια της «ακμής» και των θριάμβων, σήμερα θα είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν στους αθλητές τους τουλάχιστον τα βασικά.
Φευ, τα λεφτά έχουν κάνει φτερά, διότι οι (περισσότεροι) επικεφαλής «τάιζαν» σχετικούς και άσχετους, χωρίς μάλιστα να φροντίσουν ποτέ να βάλουν στο παιχνίδι την ιδιωτική πρωτοβουλία, να βρουν χορηγίες και να έχουν κάνει το κουμάντο τους από τα πρώτα χρόνια της κρίσης, δηλαδή από το 2008. Δεν το έβλεπαν να έρχεται; Αν δεν το έβλεπαν, είναι άχρηστοι, ανίκανοι κι επικίνδυνοι. Διότι καλοί μου φίλοι υπάρχουν και ομοσπονδίες που φρόντισαν και τώρα έχουν. Όχι τα πολλά του παρελθόντος, αλλά τα λίγα της επιβίωσης.
Ο Λευτέρης Κοσμίδης δεν έχει ταπί να προπονηθεί, ο Λευτέρης Πετρούνιας έμαθε προσφάτως ότι φέτος δεν θα πληρωθεί ποτέ, όργανα παραμένουν κλειδωμένα σε διαλυμένες εγκαταστάσεις, ο Φιλιππίδης βάζει από την τσέπη του, ο Γιαννιώτης είχε πάντα λιγότερα από τα βασικά. Κι όλοι αυτοί οι πρωταθλητές κόσμου περιμένουν να πάρουν κάτι ολίγα, όταν πληρωθούν πρώτα οι κομματικοί (ή άλλοι) στρατοί των ομοσπονδιών. Ο Άγιος Κοσμάς; Υπό κατάρρευση. Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις; Σε θλιβερή (το λιγότερο) κατάσταση.
Σε αυτό το σκηνικό (με θύματα όλα αυτά τα χρόνια τους αθλητές) ο υφυπουργός αθλητισμού είχε το θράσσος να πει σήμερα στον Φιλιππίδη ότι η πολιτεία στηρίζει τον αθλητισμό.
Αν έχει διάθεση να στηρίξει και να βοηθήσει επί της ουσίας, ας διαλύσει ΤΩΡΑ όλες τις μη βιώσιμες ομοσπονδίες, ας τις δώσει όλες στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, δίνοντάς της απευθείας όλες τις αρμοδιότητες (και τα όσα λεφτά) της (ανύπαρκτης) γενικής γραμματείας αθλητισμού και του (εκτός τόπου και χρόνου) υφυπουργείου αθλητισμού. Αν ο υπουργός πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος θέλει να προσφέρει υπηρεσία στον αθλητισμό της χώρας, ας τολμήσει, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, να τελειώσει όλους αυτούς που ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα. Η κρίση είναι μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι της εξήγησης για τα σημερινά χάλια του αθλητισμού. Η ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ διαχείριση των ομοσπονδιών όλα αυτά τα χρόνια απαντάει στο ερώτημα «γιατί καταρρεύσαμε». Η μοναδική λύση είναι η ΕΟΕ. Ας μείνουν ζωντανές μόνο οι ομοσπονδίες του μπορούν να είναι αυτόνομες. Το μπάσκετ, ο ΣΕΓΑΣ, ίσως η κολυμβητική και ΤΕΛΟΣ. Οι υπόλοιπες να γίνουν γραμματείες της ΕΟΕ που θα ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να διαχειριστεί αυτά τα ολίγα που έχουν απομείνει. Ο,τιδήποτε άλλο θα οδηγήσει στο ΟΡΙΣΤΙΚΟ τέλος.
Τα δάκρυα της ποδηλασίας (και της κάθε ποδηλασίας) εμένα που προκαλούν γέλιο. Όπως έστρωσαν (νομότυπα πάντα, αλλά χωρίς πρόβλεψη) θα κοιμηθούν. Γέλιο μου προκαλούν και οι (λεκτικές) παρεμβάσεις του υφυπουργού πολιτισμού, που προφανέστατα (πλέον) ουδεμία σχέση έχει με το αντικείμενο. Όχι ότι οι πρηγούμενοι που είχαν έκαναν κάτι επί της ουσίας. Ένας προσπάθησε και τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι...
Περαστικά σας...
Τους αθλητές λυπάμαι...
πηγη: pamesports.gr
