ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗΣ
*«Καλέ μου φίλε σου γράφω, για να παρηγορηθώ και εξαιτίας της απόστασής μας τρελά θα εξηγηθώ...»
Απο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου
Αγαπητέ Γκόρντον,
Ομολογώ ότι επικοινωνιακά είσαι φοβερός τύπος.
Με κέρδισες απο την πρώτη στιγμή, όπως κέρδισες και κάποιους παικτες με τα πρώτα σου email και την μετέπειτα επαφή. Αν και τώρα πρέπει να σου ομολογήσω ότι με «ξενέρωσες» τρομερά στην πρώτη «Κερκίδα του Σαββάτου», όταν σε ρώτησα ποιό είναι το όραμα σου για το Ελληνικό βόλεϊ και εσύ μου απάντησες:
«Να προκριθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, να κατακτήσουμε την Ευρωλίγκα και να πάμε στο Ευρωβόλεϊ του 2011 για μετάλλιο ».
Γούρλωσα τα μάτια , όχι γιατί μου φάνηκαν όλα αυτά υπερβολικά (που ήταν!) , αλλά γιατί περίμενα διαφορετική απάντηση απο εσένα, αφού ο Νταγκ Μπιλ σε είχε πλασάρει ως μετρ των υποδομών.
Εγώ ήθελα να ακούσω το όραμα σου για την ανάπτυξη.
Αντ ΄αυτού άκουσα μεγαλοστομίες για προκρίσεις, μετάλλια και διακρίσεις.
Άκουσα ότι θα στηριζόσουνα στις «παλιοσειρές» και μάλιστα προσπάθησες να προφέρεις κάποια ονόματα που σου είχε πει ο πρόεδρος.
Λέξη για Φράγκους, Ασπιώτηδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Εγώ όμως για αυτούς ήθελα να ακούσω.
Το ξεπέρασα και συνέχισα.
Ήμουν αποφασισμένος να σε στηρίξω , γιατί πίστεψα σε κάτι καλό.
Όταν ήρθες στην Ελλάδα μας εντυπωσίασες με τις μεθόδους σου (ρε πώς τσιμπάει ο συνηθισμένος σε ορεσίβιες πρακτικές, όταν κάποιος φέρνει κάτι καλά λουστραρισμένο!). Μετά αντιμετώπισες την βλακεία όλων όσοι συνέβαλαν ώστε το πρωτάθλημα να τελειώσει λίγες μέρες πριν την αναχώρηση για το τουρνουά της Λετονίας που έμελε να κρίνει τη μη πρόκρισή μας στο Ευρωβόλεϊ (ουσιαστικά η πρόκριση εκεί χάθηκε).
Ομολογώ ότι δεν είχες χρόνο να κάνεις και πολλά ως προς την προετοιμασία.
Είχες ,όμως, χρόνο να μάθεις πρόσωπα και πράγματα και να μην σου πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Στάθηκες αξιοπρεπής, έβαλες το κεφάλι κάτω και προσπάθησες να συμμαζέψεις τα ασυμμάζεφτα.
Στάθηκες βράχος ακόμα κι όταν έχασες τον Προσαλίκα και έψαχνες για μια διοίκηση.
Ήσουν κύριος όταν η σπιτονοικυρά σου χτυπούσε την πόρτα για το νοίκι που δεν είχε πληρώσει η ΕΟΠΕ και ταυτοχρόνως εσύ έπρεπε να πείσεις τα καμάρια σου να παίξουν βόλεϊ χωρίς σάλιο (πού να ήξερες βέβαια πόσα μεγάλα συμβόλαια έχει εξασφαλίσει στο παρελθόν αυτή η φανελίτσα σε πολλούς απο αυτούς;).
Έχασες ,όμως, τη γη κάτω απο τα πόδια σου όταν κατάλαβες ότι θα πρέπει να πορευτείς για διαφορετικούς λόγους χωρίς τον Χριστοφιδέλη, χωρίς τον Πανταλέοντα, χωρίς τον Σμαραγδή, χωρίς τον Κουρνέτα και τελικώς χωρίς το Ρουμελιώτη.
Εκεί έκανες την ανάγκη φιλοτιμία και ψέλισες για πρώτη φορά κουβέντες περί άμεσης ανανέωσης.
Δεν σου άρεσε όμως.
Εσύ ήταν φανερό ότι ήθελες αποτελέσματα με τους παλιούς. Τα ίδια αποτελέσματα του παρελθόντος δηλαδή, τίποτα καινούργιο, μόνο ό,τι ήταν έτοιμο.
Εκανες τεράστια λάθη , γιατί δεν γνώριζες και κανένας δεν σου είπε.
Δεν φρόντισες να μάθεις εγκαίρως πρόσωπα και πράγματα (υπάρχει ιστορική ατάκα σου στο κλειστό της Κυψέλης , αλλά ας μην επεκταθούμε τώρα).
Ειλικρινά ήθελα να ήξερα τί όνειρο είδες και κατέβασες αυτή την εξάδα στο πρώτο ματς με τη Λετονία.
Όταν κατάλαβες τί γίνεται ήταν αργά , είχε χαθεί το ματσάκι. Μικρό το κακό θα μου πεις.
Ναι , σύμφωνοι, αλλά το πράγμα χειροτέρεψε.
Μιλούσες μόνο με αριθμούς, στα ματς κοιτούσες με εμμονή το λαπτοπ σου , την ώρα που οι παίκτες σου ήθελαν μια ματιά σου, μια φωνή σου, ένα «καντήλι» διάολε, κάτι να τους ξυπνήσει.
Εσύ ,όμως, έφτιαξες τον πιο υποτονικό πάγκο στην ιστορία του Ελληνικού βόλεϊ.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι αποδοτικό στην Αμερική ή στην Ιαπωνία, στην Ελλάδα πάντως είναι καταστροφικό.
Οι παίκτες ήταν άνευροι, φοβισμένοι, δεν μπαίνανε στον κόπο ούτε στο διαιτητή να διαμαρτυρηθούν, λίγο να φωνάξουν , έστω να τσακωθούν μεταξύ τους, να γίνει κάτι! Αντ ' αυτού ... μακαριότητα.
Αυτό ήταν δικό σου δημιούργημα, δικό σου λάθος.
Τον τελευταίο μήνα που είχες την ομάδα δική σου, με όλο το χρόνο στην διαθεσή σου, με νέα διοίκηση, με νέα όνειρα και εν πάση περιπτώσει μια δυναμική επαρκέστατη για να νικήσουμε την Τουρκία και να περάσουμε στα τελικά του Ευρωβόλεϊ (εσύ τον έβαλες τον στόχο όχι εγώ, Eγώ για ανάπτυξη ήθελα να ακούσω, υποδομές ήθελα να δω) πάλι θάλασσα τα κάναμε.
Αρχίσες στραβά.
«Τιμώρησες» τον Κουρνέτα που δεν βοήθησε στην Ευρωλίγκα και άφησες την ομάδα χωρίς τον επί σειρά ετών εγκέφαλό της, χωρίς τον κορυφαίο πασαδόρο της χώρας. Ξενέρωσες τον Ρουμελιώτη και τον έχασες (αυτό το γράφω εντελώς διαισθητικά).
Στην περίπτωση που δεν με γελά η διαισθησή μου, εντάξει δεν φταίς μόνο εσύ.
Δεν μπόρεσες να φέρεις τον Σμαραγδή και τον Πανταλέοντα έστω να δοκιμάσουν.
Δεν μπόρεσες εν ολίγοις να κάνεις ένα κράμα απο πολλούς νέους και τους καλύτερους παλιούς.
Μόνο ο ήρωας Λάππας έμεινε σέρνοντας το ταλαιπωρημένο του κορμί -με μπόλικη Βολταρεν- απο προπόνηση σε προπόνηση.
Αυτός μαζί με τον Στεφάνου, τον Παπαδημητρίου (που τον χρησιμοποίησες όποτε το θυμήθηκες και χωρίς πάντως να δικαιολογείς με το εντός αγώνα μη rotation την επιλογή να πας με δυο λίμπερο), τον Ανδρεάδη και τον Καριπίδη. Άφησες όλο το βάρος του διαγώνιου στο νεοσύλλεκτο στη θέση Τζούριτς.
Αν και η τόλμη σου να τον γυρίσεις σε διαγώνιο θα μνημονεύεται ως μέγα ανδραγάθημα, όταν όλος ο πλανήτης θα μιλάει για τα κατορθώματά του (γιατί έτσι θα γίνει) , δεν φρόντισες να επιμερίσεις λιγάκι το βάρος τουλάχιστον τώρα στην αρχή. Την ίδια ώρα ο πάγκος παρέμενε άνευρος.
Μέσα στον αγώνα οι κινήσεις σου ήταν σπασμωδικές , αψυχολόγητες, δεν βοήθησες ποτέ επί της ουσίας την ομάδα.
Καλή η διπλή αλλαγή πασαδόρου και διαγώνιου όταν ο βασικός διαγώνιος είναι στην πίσω ζώνη , για να κερδίζεις τρεις επιθετικούς μπροστά , αλλά βρε παιδί μου όχι όποτε να 'ναι και σίγουρα όχι με αυτούς που είχες επιλέξει.
Δεν αναφέρω τυχαία αυτή την αλλαγή.
Ήταν η μόνη computerised που έκανες κάθε φορά στο ίδιο ακριβώς σημείο, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερη τρικυμία στην ομάδα.
Εν ολίγοις λάθος επιλογές, λάθος κοουτσάρισμα , καμιά απολύτως προπονητική επιρροή.
Και το σημαντικότερο -επιμένω- ήταν ότι δημιούργησες μια ομάδα βυθισμένη στη μακαριότητα και τη νοθρότητά της.
Δεν ήταν έτσι αυτά τα παιδιά , πώς άλλαξαν ξαφνικα;
Γι' αυτούς που δεν ήρθαν έχεις τα δίκια σου... ίσως σε αδικώ.
Για όσους ήρθαν ,όμως ;
Για τον αγώνα ;
Για την ψυχολογία της ομάδας;
Κακώς έδειξες τυφλή εμπιστοσύνη σε διάφορες συμβουλές.
Συνοψίζω γιατί σε ζάλισα.
Σε ευγνωμονούμε που άνοιξες την πόρτα στα νέα παιδιά , κάτι που είχε να γίνει απο τις αρχές της περασμένης δεκαετίας.
Έπρεπε όμως να τους δείξεις πώς να γίνουν άντρες. Έπρεπε επίσης να ξέρεις καλύτερα το έτοιμο υλικό σου και να το εμπνεύσεις για να σου δώσει ο,τι έχει.
Έπρεπε να ξέρεις καλύτερα τα πιτσιρίκια.
Δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις ότι ο Ασπιώτης είχε περισσότερα να σου δώσει απο τον Εφραιμίδη.
Επίσης φεύγεις και δεν ξέρεις ούτε έναν απο τους παίκτες της εφήβων και της παίδων (εκτός απο αυτούς που προπόνησες).
Αυτούς που προπόνησες φοβάμαι ότι δεν τους βελτίωσες σχεδόν σε τίποτα.
Πού είναι π.χ η βελτίωση στο μπλοκ που τους υποσχέθηκες; Σε ευχαριστούμε γιατί μας έδειξες νέα κόλπα για να αναπτύξουμε δεξιότητες και ομαδικό πνεύμα , αλλά το άφησες στη θεωρία.
Διαχειρίζεσαι άψογα μια ομάδα στην προετοιμασία, αλλά δεν μπορείς να τη διαχειριστείς καθόλου στον αγώνα.
Αντιθέτως, της μεταθέτεις το δικό σου άγχος και την δική σου αμηχανία.
Αυτό θα μπορούσε να σωθεί αν εκμεταλλευόσουνα σωστά τους συνεργάτες σου.
Αλλά τί να κάνει ο Ρουμελιώτης εξωστρακισμένος σε μια γωνιά του γηπέδου με ένα ζευγάρι ακουστικά για να σου μεταφέρει στατιστικές πληροφορίες , άντε και καμιά άποψη; Κακώς τον άφησες εκεί. \
Το ξέρω ότι εγκλωβίστηκες σε περίεργες καταστάσεις, πρωτοφανείς για εσένα.
Μέχρι και το δίπλωμά σου αμφισβήτησαν κάποιοι φωστήρες.
Όμως , στην τελική εικόνα δεν έφταιγε αυτό.
Ο προπονητής της Εθνικής ομάδας της Ελλάδας πρέπει να είναι δυναμικά παρών στον αγώνα, όχι παραπειστικά παρακείμενος!
Και σου ξαναλέω , ο αποκλεισμός μας εμένα δεν θα με ενδιέφερε καν αν έβλεπα ότι κάτι έχει αλλάξει στον τρόπο που παίζουν οι μικροί.
Απο την ζαλούρα των επιλογών ,όμως, και αυτοί ακόμα χειρότεροι βγήκαν απο αυτό το καλοκαίρι.
Με δυο λόγια, αποτύχαμε.
Χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό γιατί δεν απέτυχες μόνος σου.
Αποτύχαμε όσοι πιστέψαμε και στηρίξαμε.
Το μόνο που θα συνεχίσω να φωνάζω είναι ότι τώρα που κάψαμε εντελώς την Ρώμη , καιρός να χτίσουμε.
Λίγο σκάψιμο θέλει και να εκμεταλλευτούμε την επόμενη γενιά που διατηρεί την όρεξη και το μεγάλο ταλέντο της.
Και αυτό θα μας επιτρέψεις καλέ μου φίλε να το εμπιστευτούμε (και εμείς και εσύ) σε κάποιο δικό μας παιδί. Γιατί υπάρχουν λίγοι -έστω- πολύ καλοί Έλληνες προπονητές , νέοι, που δουλεύουν και απλώς δεν τους ξέρουμε ή δεν μας αφήσανε να τους μάθουμε.
Σε ευχαριστούμε για την περιπέτεια που ζήσαμε παρέα. Γιατί και σε αυτό το ταξίδι ο δρόμος είχε μεγάλη αξία.
Την αξία του να αρθρώνουμε άφοβα το Mea Culpa , όλοι , απο τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο εμπλεκώμενο. Γκρεμοτσακιστήκαμε!
Αυτό επιτρέπεται.
Τώρα ,όμως, επιβάλλεται να ξανασηκωθούμε.
Και να είσαι σίγουρος , αυτά τα παιδιά στα οποία άνοιξες την πόρτα για πρώτη φορά (και κάποια άλλα που δεν γνώρισες ποτέ), μαζί με τους «πάλιουρες» που το λέει η καρδιά τους, θα μας πάνε ψηλά.
Όπως τότε, όπως το 1987.
Για να φτάσουμε ,όμως, στην επιτυχία (γιατί επιτυχία είναι ΜΟΝΟ το βάθρο κι ας λένε κάποιοι για δεκάδες και... πράσσειν άλογα) πρέπει να δουλέψουμε τις υποδομές.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και την μεγάλη ατάκα σου...
«Λίγο λίγο, σιγά σιγά».
Στην θεωρία ήσουν καλος το ομολογώ.
Αλλά εμείς δεν θέλουμε ούτε θεωρία, ουτε επικοινωνία. Χρειαζόμαστε έργο εδώ και τώρα με όσες δυσκολίες κι αν προκύψουν, όσους ηλίθιους κι αν πρέπει να αντιμετωπίσει ο ομοσπονδιακός προπονητής.
Δεν θέλουμε κάποιον να μαθαίνει μαζί μας , θέλουμε κάποιον να μας διδάξει.
Κάναμε λάθος , φίλε μου Γκόρντον. Έκανα λάθος!
Όλα αυτά πρέπει να τα αλλάξουμε ... χθες!
Μαζί θα τα αλλάξουμε; Χώρια θα τα αλλάξουμε;
Θα το αποφασίσουν άλλοι.
Ελπίζω να αποφασίσουν σωστά.
Αυτός που θα συνεχίσει ,πάντως, πρέπει να έχει την τελική ευθύνη να χτίσει και να πάρει τα καλύτερα προϊόντα απο το βόλεϊ στην Ορεστιάδα, στην Αλεξανδρούπολη, στην Θεσσαλονίκη, παντου!
Ζητάω πολλά;
Δεν τα ζητάω εγώ.
Τα απαιτεί το άθλημα και ο κόσμος του.
Και πρέπει να έχει στόν αγώνα το ταμπεραμέτο του Έλληνα, όχι του Ιάπωνα , όχι του Αμερικανού.
Να μπεί στα δικά μας παπούτσια!
Με εκτίμηση,
Παναγιώτης Περπερίδης
