Του Κ. Ασημακόπουλου
«Τα κάστρα πέφτουν από μέσα», είχε πως ο Αλέκος Λεώνης την άνοιξη του 2007 αναφερόμενος στον Ηρακλή, όμως αποτυπώνει ανάγλυφα την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο ελληνικό βόλεϊ ακριβώς δύο χρόνια (13 Σεπτεμβρίου) μετά την ανατροπή του Θανάση Μπελιγράτη από τον Στέλιο Προσαλίκα, που στη συνέχεια έκανε ό,τι μπορούσε για να «παραδώσει» στον Αχιλλέα Μαυρομάτη..........
Ύστερα από δύο χρόνια διοικητικών εμφυλίων, ρήξεων, συγκρούσεων, αποκλεισμών και αφορισμών κάποιοι θυμήθηκαν ότι έχουμε και Εθνική βόλεϊ Ανδρών. Είναι αργά παλικάρια. Τη ζημιά την κάνατε και μάλιστα είναι μεγάλη. Μακάρι να μην είναι και ανεπανόρθωτη.
Περίμεναν όλοι οι «ειδήμονες» μήπως και γίνει κανένα θαύμα στο Ηράκλειο και πάρουμε την πρόκριση από τους Τούρκους. Πως να προκριθούμε βρε κακομοίρηδες; Με τα ψέμματα και γιουρούσια ή, με τους 2.000 Κρητικούς που άφησαν το απόγευμα της Κυριακής και τίμησαν με την παρουσία τους την Εθνική τους ομάδα; Αν έπαιζαν οι 2.000 Κρητικοί θα κέρδιζα και 70 εκ. Τούρκους αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Η εποχή των θαυμάτων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί για την Ελλάδα και το ελληνικό βόλεϊ. Κερδίζει πλέον όποιος επενδύει και προγραμματίζει. Όποιος χτίζει γήπεδα, σωματεία, αθλητές και βολεϊκές συνειδήσεις. Όσοι σπέρνουν διχόνοια και ψέμματα μένουν «στον πάτο».
Όσοι είδατε τους αγώνες μπαράζ με την Τουρκία θα αντιληφθήκατε ότι οι γείτονες προκρίθηκαν δίκαια. Ούτε συζήτηση γι αυτό. Έπαιξαν βόλεϊ του 1980 και μας κέρδισαν για πλάκα. Εκεί φτάσαμε. Και προκριματικά Βαλκανικού πρωταθλήματος να γίνουν δεν θα προκριθούμε.
Με παίκτες που για χρόνια όλοι οι ομοσπονδιακοί τους είχαν ξεγραμμένους και που ποτέ δεν φρόντισαν για αυτούς. Οι περισσότεροι ήταν στη γενιά των Εθνικών ομάδων Παίδων και Εφήβων που έφεραν τις τεράστιες διακρίσεις τη δεκαετία του ΄90 αλλά ακόμα και στις ομάδες τους ήταν και είναι «δεύτερης διαλογής». Με τον Δημήτρη Τζούριτς να γυρίζει διαγώνιος σε ένα βράδυ και τους νεαρούς ακραίους Φράγκο και Ασπιώτη να έχουν μοναδικές εμπειρίες τους αγώνες του Ευρωπαϊκού Λιγκ που περιμένεις να πας;
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι τόσο κακό που η Εθνική Ανδρών έμεινε εκτός τελικής φάσης Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Κάποτε θα συνέβαινε. Την «πάτησαν» κι άλλοι. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2007 Ισπανία με προπονητή τον Χούλιο Βελάσκο και η χρυσή Ολυμπιονίκης της Ατλάντα και πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1997 Ολλανδία αποκλείστηκαν από το Βέλγιο και την Εσθονία αντίστοιχα.
Σημειωτέων ότι το Βέλγιο και η Εσθονία τη διετία 2002-2004 καθιέρωσαν το αθλητικό σχολείο και το συνέδεσαν με τα αθλητικά σωματεία. Αυτό που αποτελεί μονόδρομο και για τον ελληνικό αθλητισμό.
Το κακό με το ελληνικό βόλεϊ είναι άλλο. Οι «πρώην» και οι «επόμενοι». Αυτό είναι το πρόβλημα. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 2008 ο Στέλιος Προσαλίκας και οι «Φίλοι του Βόλεϊ» έκαναν την επανάσταση του αλλά «χωρίς αιτία». Ακριβώς δύο χρόνια μετά το μόνο που έμεινε στο άθλημα είναι η διχόνοια, ο ρεμβασισμός, ο μηδενισμός των πάντων και τα χιλιάδες προβλήματα.
Από τον «κατ΄ οίκον» περιορισμό του Θανάση Μπελιγράτη και την ομηρία του στο ζήτημα των Ολυμπιακών Έργων, περάσαμε αίφνης στις «απογειώσεις» του Προσαλίκα, αρχίσαμε στις «ελεύθερες πτώσεις» κι από την αδρανή παρουσία του Αχιλλέα Μαυρομάτη στην δυναμική του επιστροφή και στις υποσχέσεις για ανάκαμψη του βόλεϊ.
Όπως είπε και ο διεθνής λίμπερο Αχιλλέας Παπαδημητρίου «κάθε χρόνο κάνουμε νέα αρχή αλλά είμαστε πάντα στο σημείο μηδέν».
Αν θέλουμε να βρούμε τις ευθύνες για την κατρακύλα της Εθνικής Ανδρών πρέπει να γυρίσουμε πίσω πολλά χρόνια και να δούμε ότι γενιές ολόκληρες σταμάτησαν να παίζουν βόλεϊ. Σωματεία κατάργησαν τα τμήματα βόλεϊ και εμφανίζονται μόνο στις εκλογές της ΕΟΠΕ.
Ακόμα και η «επανάσταση» του Προσαλίκα πνίγηκε από τους ίδιους τους επαναστάτες. Εμφύλιος χωρίς τέλος από ήρωες, μάγκες και «παντελονάτους» που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους προβολή και τα μικροσυμφέροντα τους.
Ο Στέλιος Προσαλίκας θα μπορούσε να είναι ισόβιος ομοσπονδιακός αλλά τον έφαγε το 4ο σετ του προημιτελικού των Ολυμπιακών Αγώνων με τις ΗΠΑ το 2004.
Την σκυτάλη πήρε ο Κώστας Χαριτωνίδης που έχασε την εμπιστοσύνη των διεθνών και τον «έφαγε» η κακή εμφάνιση στο Μουντιάλ της Ιαπωνίας το 2006.
Ο Αλέκος Λεώνης ανέλαβε την Εθνική ομάδα με «άδειο ντεπόζιτο», έμεινε στα μισά από βενζίνη κι αφού είδε πως δεν υπάρχει μέλλον «πάτησε το κουμπί» εκτόξευσης για τον Παναθηναϊκό. Είναι ο μοναδικός ομοσπονδιακός που δεν τον «έφαγε» κανείς, απλά έφυγε μόνος του.
Στο μεταξύ ο Προσαλίκας από τη μια στιγμή στην άλλη έγινε πρόεδρος στην ΕΟΠΕ, στηρίγματα δεν είχε και για να ισχυροποιήσει τη θέση του επέλεξε τον Κώστα Αρσενιάδη και τον Δημήτρη Καζάζη.
Ο πρώτος δεν έβγαλε ούτε το καλοκαίρι του 2009 κι ο δεύτερος σκόνταψε στο ίσιωμα. Τον χρησιμοποίησαν μια χαρά όσοι αντιπολιτεύονταν τον Προσαλίκα και φυσικά έκαναν την τρίχα τριχιά στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Σμύρνης.
Το αστείο της «ενδοσυνεννόησης» μεταξύ Καζάζη και Προσαλίκα, ένα συμβάν που θα ήταν ανέκδοτο την εποχή του Μπελιγράτη αναδείχτηκε και προβλήθηκε σε μείζον θέμα για το άθλημα.
Αυτοί που σήμερα είναι σύμβουλοι του Αχιλλέα Μαυρομάτη φούντωναν την ρήξη Προσαλίκα – Καζάζη με προφανή σκοπό. Η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της, όμως, το άθλημα πληρώνει τα έργα τους που έγιναν με κρατικό χρήμα μέσω του ΣΕΠΠΕ..
Η 7η θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Τουρκίας ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Το ίδιο λέγαμε τότε, το ίδιο λέγαμε και τότε. Θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι η Εθνική ομάδα να πάει σε τελική φάση Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και κυρίως να προκριθεί σε 8αδα. Κι όμως μπροστά στο στόχο να μηδενιστεί ο Προσαλίκας τα πάντα ισοπεδώθηκαν.
Τα συμβούλια της ΕΟΠΕ έγιναν χάβρα Ιουδαίων κι ο Προσαλίκας φούσκωσε το μπαλόνι της πρόσληψης ενός μεγάλου προπονητή. Οταν έφερε τον Γκόρντον Μέιφορθ τον βάφτισαν μεσίτη.
Και που άντεξε μέχρι το Ηράκλειο ο Αμερικανός είναι άθλος. Ο Μέιφορθ μπορεί να μην είναι ο προπονητής που ενδεχομένως ταιριάζει στο ελληνικό βόλεϊ αλλά του αξίζει σεβασμός για το τρόπο που χειρίστηκε όλο αυτό το μπάχαλο που συνάντησε στην Ελλάδα.
Ο Μέιφορθ ήταν «καμένος από χέρι» διότι δεν είχε το βιογραφικό που θα τον επέβαλε στο εμπόλεμο ελληνικό βόλεϊ. Οι πάντες τον αγνόησαν και δίπλα του τοποθετήθηκαν ικανοί αλλά άπειροι συνεργάτες.
Το πρωτάθλημα της Α1 ανδρών τελείωσε παραμονές των προκριματικών του Μαϊου (2010). Μία προπόνηση έγινε και η ομάδα «πέταξε» για Λετονία. Ουσιαστικά εκεί κρίθηκε και η πρόκριση κατά 95%. Και που παίξαμε με την Τουρκία στα μπαράζ τυχεροί ήμασταν. Με την Ιταλία ήταν να παίξουμε αλλά η Λευκορωσία έκανε το «θαύμα» και «φρενάρισε» τους Τούρκους.
Ολο το καλοκαίρι ο Μέιφορθ και οι διεθνείς διάβαζαν από τις εφημερίδες τα τεκτενόμενα στη διοίκηση της ΕΟΠΕ. Πρωτοδικεία, προσωρινές διοικήσεις, επιστολές, απαντήσεις. Γύρω, γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης. Μέχρι και οι αποστολές της Εθνικής Ανδρών έγιναν με... δανεικά.
Ο παράγοντας που αναφέρθηκε με τον πλέον προσβλητικό τρόπο για την Εθνική Ανδρών και την διάρκεια της προετοιμασίας της Εθνικής ομάδας «επιβραβεύτηκε» από τον Μαυρομάτη ως επικεφαλής της Επιτροπής Εθνικών ομάδων.
Αλλα και στο αγωνιστικό κομμάτι η ποιοτική και ποσοτική ανεπάρκεια είναι εμφανής και είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να καταλογίσω την παραμικρή ευθύνη στους Ελληνες παίκτες. Αυτό το έκανα – με πολύ μεγάλο δημοσιογραφικό κόστος – όταν η Εθνική ομάδα ήταν ψηλά και δυνατή.
Τώρα τα παιδιά που είναι στην Εθνική ομάδα χρειάζονται στήριξη και βοήθεια σε όλα τα επίπεδα. Κάνουν προσπάθεια με αντίξοες συνθήκες και αισθάνονται ότι έχουν επενδύσει σε ένα άθλημα που «δεν υπάρχει».
Κι έτσι φτάσαμε στην εκπαραθύρωση και από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Έχει προηγηθεί ο αποκλεισμός από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η απομάκρυνση από το Παγκόσμιο Λιγκ και η καταβαράθρωση στην παγκόσμια κατάταξη που δεν θα μας δώσει ούτε το δικαίωμα συμμετοχής στα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Μας έμεινε μόνο το Ευρωπαϊκό Λιγκ και τα Βαλκανικά Κύπελλα. Είναι τα τελευταία απομεινάρια μιας ολόκληρης εποχής.
Η «νέα αρχή» είναι εύκολη στη σκέψη, δύσκολη στην πράξη. Χρειάζεται χρήμα (που δεν υπάρχει), εμπιστοσύνη (που δεν υπάρχει), υπομονή (που δεν υπάρχει) και χρόνος (που επίσης δεν υπάρχει).
Θα είναι λάθος εάν ο Μαυρομάτης εφησυχάσει και ασχοληθεί με τα Εθνικά πρωταθλήματα όπως γίνεται συνήθως μετά το τέλος των υποχρεώσεων των Εθνικών ομάδων.
Πρέπει να πάρει άμεσα αποφάσεις για την Εθνική Ανδρών και να μην αφήσει να μπει το 2011. Μπορεί η Εθνική Ανδρών να μην έχει μπροστά της σοβαρές υποχρεώσεις αλλά πρέπει από σήμερα κιόλας να αρχίσει το χτίσιμο. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα εθνικά συγκροτήματα.
Πριν απ΄ όλα, όμως, οι παράγοντες του βόλεϊ πρέπει να κάνουν αυτοκριτική κι όχι κουκούλωμα.
Πρέπει να δώσουν αγώνα για να ενεργοποιήσουν και πάλι το άθλημα. Να κάνουν απολογισμό και καταγραφή του «προϊόντος» που λέγεται βόλεϊ. Να δούμε τι έχουμε και τι μπορούμε να κάνουμε. Με συνθήματα και προσωπική προβολή δουλειά δεν γίνεται.
Στο Ηράκλειο το τελευταίο διήμερο συναντήθηκαν οι εκπρόσωποι των φορέων του αθλήματος. Εδειξαν θετική διάθεση κι έδωσαν υποσχέσεις για συνεργασία. Είναι μια καλή αρχή. Συμμετοχή στα κοινά, ανταλλαγή απόψεων και ανοίγματα σε πρωτοποριακές προτάσεις. Η θεωρία πάντα είναι καλή. Η πράξη δυσκολότερη.
Κι όσοι πιστεύουν ότι «δεν πάει πιο κάτω» και πως «φτάσαμε στον πάτο» γελιούνται. Υπάρχει και πιο κάτω και δυστυχώς θα το βιώσουμε εάν κάποιοι συνεχίσουν με τα ίδια μυαλά
