του Κώστα Ασημακόπουλου
«ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΛΕΪ
Είμαστε ό,τι τρώμε
«Είμαστε ό,τι τρώμε», λένε οι διαιτολόγοι. «Είμαστε ότι ψηφίζουμε» λένε οι ακτιβιστές. «Είμαστε ότι σερβίρουμε» λέμε στο ελληνικό βόλεϊ. Άλλη μία πίκρα από την Εθνική ανδρών. Δε μιλάμε για την ήττα από το Βέλγιο με 3-0. Θα μπορούσαμε να είχαμε χάσει 3-2 σετ και 16-14 στο 5ο σετ. Το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Και νίκη να κάναμε θα έπρεπε να νικήσουμε και στο Βέλγιο για την πρόκριση στο Ευρωπαϊκό.
Η ιστορία της πρόκρισης δεν τελείωσε αλλά η εφετινή παρουσία της Εθνικής ανδρών δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Σε σχέση και με τα προκριματικά των ομίλων τον Σεπτέμβριο του 2012 η ομάδα είναι κάτω 40% και κυρίως έχει χάσει τη δύναμη της και τη φαντασία της. Παίζει βόλεϊ άλλης εποχής και αυτοσχεδιάζει ανάλογα με το αντίπαλο.
Όποιος είδε τον σημερινό αγώνα και έχει να παρακολουθήσει βόλεϊ πάνω από μία διετία το θεωρεί έκπληξη. Όποιος έχει παρακολουθήσει την εξέλιξη την Εθνική Ελλάδας, συνολικά το ευρωπαϊκό βόλεϊ και κυρίως τη δουλειά που έχουν κάνει οι Κάτω χώρες αλλά και οι σκανδιναβικές χώρες θα μπορεί να εξηγήσει πολλά.
Σε γενικές γραμμές: Το Βέλγιο δεν είναι ομάδα να βρίσκεται στα μπαράζ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος αλλά είναι ομάδα για 8αδα και βάλε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Δεύτερον, είναι μία ομάδα που έχει μία γεμάτη 12αδα με παίκτες που ωρίμασαν στα πρωταθλήματα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ρωσίας με τον Φρανκ Ντεπεστέλ να βρίσκεται στα καλύτερα του.
Τρίτον το Βέλγιο από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 με εισήγηση του μεγάλου Σουηδού Άντερς Κρίστιανσον εφάρμοσε το μοντέλο των αθλητικών σχολείων και δεν είναι τυχαίο πως την τελευταία 8ετία το Βέλγιο είναι μέσα στις 6αδες των Ευρωπαϊκών και Παγκοσμίων πρωταθλημάτων σε παίδες, έφηβους, νεάνιδες, κορασίδες.
Το Βέλγιο δεν έχει παίκτες σταρ. Παίζουν για την ομάδα και κόντρα στο λάθος. Οι μισοί παίζουν στο εξωτερικό και οι άλλοι μισό στη Νακ Ροζελάρε και στη Νόλικο Μαασέικ που κάθε χρόνο με συνέπεια πρωταγωνιστούν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Έχουν ένα συγκεκριμένο και ενιαίο στιλ παιχνιδιού που δεν αλλάζει. Προγραμματίζουν αυτό που έχουν σχεδιάσει, το εκτελούν και μετά ασχολούνται και με τον αντίπαλο. Αυτές οι ομάδες δεν επηρεάζονται από έδρες, έχουν μόνιμα τον ίδιο ρυθμό. Πάντα τις κυνηγάς στο σκορ. Δεν έχουν μεταπτώσεις στην απόδοση τους, δεν κάνουν λάθη, ούτε και υπερβολές γι αυτό και είναι εξαιρετικά δύσκολο οποιοδήποτε σκέψη ανατροπής στον δεύτερο αγώνα. Όπως, όμως, είπε και ο Γιώργος Πετρέας ως άλλος Γαλιλαίος «μπάλα είναι και γυρίζει». Μακάρι για να γυρίσουμε και τη νέα διαφήμιση του ΟΠΑΠ.
Όταν φεύγει ο Χριστοφιδέλης από την Εθνική δεν υπάρχει Εθνική. Τα ίδια έγιναν και στον Ολυμπιακό. Το μήνα που έλειπε ο Χριστοφιδέλης η ομάδα γλίτωσε από θαύμα 3-4 ήττες. Δυστυχώς ή ευτυχώς μείναμε από ακραίους και αυτούς που έχουμε δεν κλήθηκαν όλοι στην προετοιμασία της Εθνικής ομάδας. Από ένα πρωτάθλημα που ο Ολυμπιακός έκανε περίπατο περιμένουμε να βγουν διεθνείς που θα ανταγωνιστούν τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις;
Με ενάμιση ακραίο μπορείς να σταθεί μια Εθνική ομάδα σε αυτό το επίπεδο; Τι να σου κάνει ο Κοκκινάκης; Κλείνει τρύπες όπου βρει αλλά είναι ο μόνος που βελτιώνεται και στη χειρότερη περίπτωση πιάνει πάντα τα 2/3 των δυνατοτήτων του. Ο Χριστοφιδέλης είναι επιβαρυμένος και ο Φράγκος χωρίς αγώνες ένα χρόνο. Που είναι οι υπόλοιποι ακραίοι; Γιατί δεν κλήθηκαν από τον Λεώνη; Έστω και οι δευτεροκλασάτοι των ομάδων της Βόλεϊ Λιγκ. Ηταν ορισμένοι που ήταν φορμαρισμένοι. Κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξουμε και να ρισκάρουμε. Έτσι, πάντως, δεν πάμε πουθενά.
Άλλη ιστορία είναι η περίπτωση του Τζούριτς. Όταν φωνάζεις τον Τζούριτς να παίξει διαγώνιος ύστερα από μία σεζόν που ήταν κεντρικός στην Τρεντίνο, τι περιμένεις να κάνει; Οι αλχημείες έγιναν μία χρονιά. Μετά σε παίρνουν και χαμπάρι. Ευτυχώς που είναι ακόμα τιμωρημένος και ο Ρουμελιώτης... ενώ τον Τζιουμάκα τον θυμόμαστε με την Ισλανδία.
Η Εθνική ανδρών δε μπορεί να ακολουθήσει τις εξελίξεις. Είναι ο καθρέφτης μιας ομοσπονδίας που εδώ και μήνες έχει σβήσει τη μηχανή, κάνει συντήρηση και αναστέλλει κάθε αγωνιστική δραστηριότητα, ενώ τα πάντα και όλοι εξελίσσονται έστω και αργά αλλά σταθερά. Ακόμα και χώρες και ομοσπονδίες πολύ πιο φτωχές από τα δικά μας δεδομένα, αλλά το άλλοθι της «οικονομικής κρίσης» καλά κρατεί.
Η ΕΟΠΕ δεν δήλωσε συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Λιγκ λόγω οικονομικών δυσκολιών. Το πιο εγκληματικό ήταν ότι η ελληνική ομάδα δεν θα αγωνιστεί ούτε στους Μεσογειακούς Αγώνες. Αν το προσεχές Σάββατο στο Βέλγιο δεν γίνει το θαύμα το μαγαζί κλείνει και μαζί του όλο το άθλημα.
Οι διεθνείς δεν έχουν κανένα δυνατό κίνητρο. Μαζεύτηκαν 10 μέρες από υποχρέωση για ένα ταξιδάκι στην Σουηδία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου πρωταθλήματος (όπου επίσης δεν έχουμε καμία τύχη με τέτοιες εμφανίσεις) και δύο αγώνες με το Βέλγιο. Ξέρουν καλά πως δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους Βέλγους. Άλλο βέβαια να παίζεις με την Ισλανδία και άλλο με το Βέλγιο. Ακόμα και με τη Νορβηγία ζοριστήκαμε. Μη μας κάνει έκπληξη. Τι έχει η Νορβηγία και η Σουηδία; Ειδικά τη Σουηδία όταν την κερδίσαμε πρώτη φορά έγινε Εθνική γιορτή (μικρός τελικός στη Γάνδη) οπότε αργά ή γρήγορα θα επανέλθουμε στα ίδια.
Απ όλα τα ομαδικά αθλήματα στην Ελλάδα μόνο το βόλεϊ θα έχει απραξία από τον Ιούνιο μέχρι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Αθλητές, προπονητές, συνεργάτες, όλοι σε αδράνεια.
Έχουν ευθύνες και ο Λεώνης και ο Δρίκος για αυτή την κατάσταση. Είναι οι μοναδικοί που μπορούν να φωνάξουν και να πιέσουν, αλλά μέχρι τώρα δεν το έχουν κάνει, ενώ άλλες εποχές που τα πράγματα ήταν και σε πιο υψηλό επίπεδο ήταν λίαν επικριτικοί και άκρως ανάγλυφοι και περιγραφικοί.
Για την ακρίβεια έπρεπε να είχαν φωνάξει και να είχαν πιέσει πολλούς μήνες νωρίτερα αλλά δεν το έκαναν για να μην «ενοχλήσουν». Το γιατί ίσως να το πουν οι ίδιοι όταν εκείνοι θα το κρίνουν. Έπρεπε να φωνάξουν για την απουσία της Εθνικής από το Ευρωπαϊκό Λιγκ και τους Μεσογειακούς. Αγώνες αλλά και για την προετοιμασία εξπρές. Δεν είναι όλα τα πράγματα «αντιπολίτευση» όπως θέλουν να τα βλέπουν οι παράγοντες. Είναι ζήτημα αρχών για να ζήσει το άθλημα.
Από τους παράγοντες της ΕΟΠΕ κανείς δεν περιμένει τίποτα. Ότι μπορούσαν το έκαναν. Έκοψαν τα πάντα για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Όπως λέει και ο Ψαρουδάκης με τον Στουραϊτη «το πάρτι τελείωσε». Για την ακρίβεια «το βόλεϊ τελείωσε».
Η πραγματική καταστροφή δεν είναι μόνο ο ενδεχόμενος αποκλεισμός από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα αλλά η ερημοποίηση των ναυαρχίδων των Εθνικών ομάδων. Της Εθνικής Ανδρών και της Εθνικής Γυναικών που τείνουν κυριολεκτικά να διαλυθούν αφού δεν έχουν καμία αγωνιστική δραστηριότητα και μάλιστα την τώρα που ιδρύθηκε και το κλαμπ «των φίλων των εθνικών ομάδων». Μεγάλη ιστορία αυτό το κλαμπ. Τώρα που έγινε η θάλασσα γιούρτι δεν έχουμε κουτάλια.
Ας κρατήσουμε μία αξιοπρεπή στάση μέχρι να επέλθει το «τέλος». Για αυτό καλό θα είναι να μην γίνονται δηλώσεις περί «μικρής και προβληματικής προετοιμασίας» για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.
Γιατί πρέπει οι ομοσπονδιακοί να πετάνε σπόντες μέσω του Τύπου όταν μπορούν να τα πουν κατάμουτρα στον Αχιλλέα Μαυρομάτη και τους συνεργάτες του; Γιατί πρέπει να γίνονται όλοι συνένοχοι και συμμέτοχοι για ζητήματα που πρέπει να τα προβλέπει ένας αξιοπρεπής – έστω και λιτός – προγραμματισμός μιας ομοσπονδίας;
Δεν υπάρχει δικαιολογία για τη «μικρή» προετοιμασία, ούτε για την Εθνική Ανδρών, ούτε για την Εθνική Γυναικών Για πρώτη φορά στην ιστορία το πρωτάθλημα της Βόλεϊ Λιγκ τελείωσε χωρίς προβλήματα στις 20 Απριλίου. Για 20 ολόκληρες μέρες οι διεθνείς κάθονταν χωρίς καμία μέριμνα για προπόνηση και κοινή προετοιμασία.
Ο Λεώνης με τον Δρίκο πήγαν μαζί με την Εθνική Εφήβων στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού, έστειλαν με e-mail ένα πρόγραμμα συντήρησης και μετά έτρεχαν και δεν έφταναν. Η προετοιμασία της Εθνικής Ανδρών ξεκίνησε όταν ήδη το Βέλγιο είχε δώσει στην Κωνσταντινούπολη τρία φιλικά με την Τουρκία και βρίσκονταν στο γήπεδο ένα μήνα νωρίτερα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στον αθλητισμό και ειδικά στο βόλεϊ. Όλα έχουν την εξήγηση τους. Ακόμα και τα θαύματα εξηγούνται. Εκεί έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας το άλλο Σάββατο αλλιώς από τις 8 Ιουνίου οι διεθνείς θα φιληθούν και θα ευχηθούν «καλό και ευτυχισμένο 2014».
Σε γενικές γραμμές: Το Βέλγιο δεν είναι ομάδα να βρίσκεται στα μπαράζ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος αλλά είναι ομάδα για 8αδα και βάλε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Δεύτερον, είναι μία ομάδα που έχει μία γεμάτη 12αδα με παίκτες που ωρίμασαν στα πρωταθλήματα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ρωσίας με τον Φρανκ Ντεπεστέλ να βρίσκεται στα καλύτερα του.
Τρίτον το Βέλγιο από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 με εισήγηση του μεγάλου Σουηδού Άντερς Κρίστιανσον εφάρμοσε το μοντέλο των αθλητικών σχολείων και δεν είναι τυχαίο πως την τελευταία 8ετία το Βέλγιο είναι μέσα στις 6αδες των Ευρωπαϊκών και Παγκοσμίων πρωταθλημάτων σε παίδες, έφηβους, νεάνιδες, κορασίδες.
Το Βέλγιο δεν έχει παίκτες σταρ. Παίζουν για την ομάδα και κόντρα στο λάθος. Οι μισοί παίζουν στο εξωτερικό και οι άλλοι μισό στη Νακ Ροζελάρε και στη Νόλικο Μαασέικ που κάθε χρόνο με συνέπεια πρωταγωνιστούν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Έχουν ένα συγκεκριμένο και ενιαίο στιλ παιχνιδιού που δεν αλλάζει. Προγραμματίζουν αυτό που έχουν σχεδιάσει, το εκτελούν και μετά ασχολούνται και με τον αντίπαλο. Αυτές οι ομάδες δεν επηρεάζονται από έδρες, έχουν μόνιμα τον ίδιο ρυθμό. Πάντα τις κυνηγάς στο σκορ. Δεν έχουν μεταπτώσεις στην απόδοση τους, δεν κάνουν λάθη, ούτε και υπερβολές γι αυτό και είναι εξαιρετικά δύσκολο οποιοδήποτε σκέψη ανατροπής στον δεύτερο αγώνα. Όπως, όμως, είπε και ο Γιώργος Πετρέας ως άλλος Γαλιλαίος «μπάλα είναι και γυρίζει». Μακάρι για να γυρίσουμε και τη νέα διαφήμιση του ΟΠΑΠ.
Όταν φεύγει ο Χριστοφιδέλης από την Εθνική δεν υπάρχει Εθνική. Τα ίδια έγιναν και στον Ολυμπιακό. Το μήνα που έλειπε ο Χριστοφιδέλης η ομάδα γλίτωσε από θαύμα 3-4 ήττες. Δυστυχώς ή ευτυχώς μείναμε από ακραίους και αυτούς που έχουμε δεν κλήθηκαν όλοι στην προετοιμασία της Εθνικής ομάδας. Από ένα πρωτάθλημα που ο Ολυμπιακός έκανε περίπατο περιμένουμε να βγουν διεθνείς που θα ανταγωνιστούν τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις;
Με ενάμιση ακραίο μπορείς να σταθεί μια Εθνική ομάδα σε αυτό το επίπεδο; Τι να σου κάνει ο Κοκκινάκης; Κλείνει τρύπες όπου βρει αλλά είναι ο μόνος που βελτιώνεται και στη χειρότερη περίπτωση πιάνει πάντα τα 2/3 των δυνατοτήτων του. Ο Χριστοφιδέλης είναι επιβαρυμένος και ο Φράγκος χωρίς αγώνες ένα χρόνο. Που είναι οι υπόλοιποι ακραίοι; Γιατί δεν κλήθηκαν από τον Λεώνη; Έστω και οι δευτεροκλασάτοι των ομάδων της Βόλεϊ Λιγκ. Ηταν ορισμένοι που ήταν φορμαρισμένοι. Κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξουμε και να ρισκάρουμε. Έτσι, πάντως, δεν πάμε πουθενά.
Άλλη ιστορία είναι η περίπτωση του Τζούριτς. Όταν φωνάζεις τον Τζούριτς να παίξει διαγώνιος ύστερα από μία σεζόν που ήταν κεντρικός στην Τρεντίνο, τι περιμένεις να κάνει; Οι αλχημείες έγιναν μία χρονιά. Μετά σε παίρνουν και χαμπάρι. Ευτυχώς που είναι ακόμα τιμωρημένος και ο Ρουμελιώτης... ενώ τον Τζιουμάκα τον θυμόμαστε με την Ισλανδία.
Η Εθνική ανδρών δε μπορεί να ακολουθήσει τις εξελίξεις. Είναι ο καθρέφτης μιας ομοσπονδίας που εδώ και μήνες έχει σβήσει τη μηχανή, κάνει συντήρηση και αναστέλλει κάθε αγωνιστική δραστηριότητα, ενώ τα πάντα και όλοι εξελίσσονται έστω και αργά αλλά σταθερά. Ακόμα και χώρες και ομοσπονδίες πολύ πιο φτωχές από τα δικά μας δεδομένα, αλλά το άλλοθι της «οικονομικής κρίσης» καλά κρατεί.
Η ΕΟΠΕ δεν δήλωσε συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Λιγκ λόγω οικονομικών δυσκολιών. Το πιο εγκληματικό ήταν ότι η ελληνική ομάδα δεν θα αγωνιστεί ούτε στους Μεσογειακούς Αγώνες. Αν το προσεχές Σάββατο στο Βέλγιο δεν γίνει το θαύμα το μαγαζί κλείνει και μαζί του όλο το άθλημα.
Οι διεθνείς δεν έχουν κανένα δυνατό κίνητρο. Μαζεύτηκαν 10 μέρες από υποχρέωση για ένα ταξιδάκι στην Σουηδία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου πρωταθλήματος (όπου επίσης δεν έχουμε καμία τύχη με τέτοιες εμφανίσεις) και δύο αγώνες με το Βέλγιο. Ξέρουν καλά πως δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους Βέλγους. Άλλο βέβαια να παίζεις με την Ισλανδία και άλλο με το Βέλγιο. Ακόμα και με τη Νορβηγία ζοριστήκαμε. Μη μας κάνει έκπληξη. Τι έχει η Νορβηγία και η Σουηδία; Ειδικά τη Σουηδία όταν την κερδίσαμε πρώτη φορά έγινε Εθνική γιορτή (μικρός τελικός στη Γάνδη) οπότε αργά ή γρήγορα θα επανέλθουμε στα ίδια.
Απ όλα τα ομαδικά αθλήματα στην Ελλάδα μόνο το βόλεϊ θα έχει απραξία από τον Ιούνιο μέχρι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Αθλητές, προπονητές, συνεργάτες, όλοι σε αδράνεια.
Έχουν ευθύνες και ο Λεώνης και ο Δρίκος για αυτή την κατάσταση. Είναι οι μοναδικοί που μπορούν να φωνάξουν και να πιέσουν, αλλά μέχρι τώρα δεν το έχουν κάνει, ενώ άλλες εποχές που τα πράγματα ήταν και σε πιο υψηλό επίπεδο ήταν λίαν επικριτικοί και άκρως ανάγλυφοι και περιγραφικοί.
Για την ακρίβεια έπρεπε να είχαν φωνάξει και να είχαν πιέσει πολλούς μήνες νωρίτερα αλλά δεν το έκαναν για να μην «ενοχλήσουν». Το γιατί ίσως να το πουν οι ίδιοι όταν εκείνοι θα το κρίνουν. Έπρεπε να φωνάξουν για την απουσία της Εθνικής από το Ευρωπαϊκό Λιγκ και τους Μεσογειακούς. Αγώνες αλλά και για την προετοιμασία εξπρές. Δεν είναι όλα τα πράγματα «αντιπολίτευση» όπως θέλουν να τα βλέπουν οι παράγοντες. Είναι ζήτημα αρχών για να ζήσει το άθλημα.
Από τους παράγοντες της ΕΟΠΕ κανείς δεν περιμένει τίποτα. Ότι μπορούσαν το έκαναν. Έκοψαν τα πάντα για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Όπως λέει και ο Ψαρουδάκης με τον Στουραϊτη «το πάρτι τελείωσε». Για την ακρίβεια «το βόλεϊ τελείωσε».
Η πραγματική καταστροφή δεν είναι μόνο ο ενδεχόμενος αποκλεισμός από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα αλλά η ερημοποίηση των ναυαρχίδων των Εθνικών ομάδων. Της Εθνικής Ανδρών και της Εθνικής Γυναικών που τείνουν κυριολεκτικά να διαλυθούν αφού δεν έχουν καμία αγωνιστική δραστηριότητα και μάλιστα την τώρα που ιδρύθηκε και το κλαμπ «των φίλων των εθνικών ομάδων». Μεγάλη ιστορία αυτό το κλαμπ. Τώρα που έγινε η θάλασσα γιούρτι δεν έχουμε κουτάλια.
Ας κρατήσουμε μία αξιοπρεπή στάση μέχρι να επέλθει το «τέλος». Για αυτό καλό θα είναι να μην γίνονται δηλώσεις περί «μικρής και προβληματικής προετοιμασίας» για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.
Γιατί πρέπει οι ομοσπονδιακοί να πετάνε σπόντες μέσω του Τύπου όταν μπορούν να τα πουν κατάμουτρα στον Αχιλλέα Μαυρομάτη και τους συνεργάτες του; Γιατί πρέπει να γίνονται όλοι συνένοχοι και συμμέτοχοι για ζητήματα που πρέπει να τα προβλέπει ένας αξιοπρεπής – έστω και λιτός – προγραμματισμός μιας ομοσπονδίας;
Δεν υπάρχει δικαιολογία για τη «μικρή» προετοιμασία, ούτε για την Εθνική Ανδρών, ούτε για την Εθνική Γυναικών Για πρώτη φορά στην ιστορία το πρωτάθλημα της Βόλεϊ Λιγκ τελείωσε χωρίς προβλήματα στις 20 Απριλίου. Για 20 ολόκληρες μέρες οι διεθνείς κάθονταν χωρίς καμία μέριμνα για προπόνηση και κοινή προετοιμασία.
Ο Λεώνης με τον Δρίκο πήγαν μαζί με την Εθνική Εφήβων στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού, έστειλαν με e-mail ένα πρόγραμμα συντήρησης και μετά έτρεχαν και δεν έφταναν. Η προετοιμασία της Εθνικής Ανδρών ξεκίνησε όταν ήδη το Βέλγιο είχε δώσει στην Κωνσταντινούπολη τρία φιλικά με την Τουρκία και βρίσκονταν στο γήπεδο ένα μήνα νωρίτερα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στον αθλητισμό και ειδικά στο βόλεϊ. Όλα έχουν την εξήγηση τους. Ακόμα και τα θαύματα εξηγούνται. Εκεί έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας το άλλο Σάββατο αλλιώς από τις 8 Ιουνίου οι διεθνείς θα φιληθούν και θα ευχηθούν «καλό και ευτυχισμένο 2014».
