Αλεξανδρούπολη. Του: Γιώργου Πανταζίδη
Είναι ωραίο τελικά να βλέπεις βόλεϊ στην Αλεξανδρούπολη. Ο κόσμος ξέρει το άθλημα. Οι κερκίδες είναι γεμάτες. Υπάρχει μια αίσθηση γιορτής, μια γλυκιά αίσθηση αναμονής
για το ραντεβού του Σαββάτου (ενίοτε και της Δευτέρας όπως σήμερα), μια διάθεση κουβέντας μετά το τέλος του παιχνιδιού.
Είναι όμορφο να βλέπεις γεμάτες εξέδρες από γονείς με τα παιδιά τους, νέους, αγόρια και κορίτσια, ηλικιωμένους και όποια άλλη φιγούρα μπορείς να φανταστείς. Όπως και το να βλέπεις μαθητική εξέδρα με χαρούμενες φατσούλες που ενθουσιάζονται με την ατμόσφαιρα.
Είναι κάτι το ξεχωριστό να παρακολουθείς αγώνα δίπλα σε «ιερά τέρατα» του ελληνικού βόλεϊ όπως τους Σάκη Μουστακίδη, Μάκη Δημητριάδη, Γιώργο Τεκτονίδη, Κούλη Μαρίνο (συγχωρήστε με φίλοι αν ξεχνάω κάποιον) και να μπορείς να ακούσεις τη γνώμη τους για το παιχνίδι.Είναι υπέροχο να μπορείς να φιλοξενήσεις οπαδούς και των δυο ομάδων δίπλα δίπλα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα (ελάχιστες οι εξαιρέσεις στα 20 χρόνια που παρακολουθώ το άθλημα στην πόλη).
Είναι χαρούμενο το να γεμίζει με παιδιά και μπάλες το τερέν μετά το τέλος του αγώνα (έστω και αν κινδυνεύεις την ώρα της δουλειάς σου να φας καμιά αδέσποτη). Είναι σημαντικό να βλέπεις να αγωνίζονται αθλητές δικοί σου, Εβρίτες, (μικρότερης ή μεγαλύτερης ηλικίας δεν έχει σημασία (όπως και το να ξέρεις ότι κάθε καλοκαίρι θα σηκώνεις κούπα πανελληνίου πρωταθλήματος μικρών ηλικιών).
Είναι ωραίο να σου λέει ο Αργεντίνος παίκτης της ομάδας ότι «καλύτερη μέρα θα ναι η επόμενη του αγώνα όταν θα κάνω βόλτα στην πόλη και θα με σταματάνε για να μου δίνουν συγχαρητήρια».
Είναι μοναδικό το συναίσθημα να κερδίζεις δυο συνεχείς φορές το πρωταθλητή και πανίσχυρο Ολυμπιακό.
Τελικά είναι όμορφο το βόλεϊ στην Αλεξανδρούπολη. τι λέτε;
Photo Gallery
