Άλλαξαν τον χάρτη του βόλεϊ
O Kώστας Ασημακόπουλος γράφει για το 18ο Παγκόσμιο πρωτάθλημα βόλεϊ ανδρών, για το οποίο στο μικρόκοσμο του ελληνικού αθλητικού Τύπου δυστυχώς ή ευτυχώς δεν γράφτηκαν και πολλά.
Στο μικρόκοσμο του ελληνικού αθλητικού Τύπου δυστυχώς ή ευτυχώς δεν γράφτηκαν και πολλά για το 18ο Παγκόσμιο πρωτάθλημα βόλεϊ ανδρών. Τα τηλεοπτικά δικαιώματα κρίθηκαν ασύμφορα και αντιεμπορικά από τους κλειδοκράτορες των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών κι έτσι όσοι επέμειναν να αναζητούν εικόνα και πληροφόρηση από τους αγώνες του Μουντιάλ απέκτησαν την αίσθηση πως έκαναν και κάτι παράνομο.
Πως αλλιώς να περιγράψεις το συναίσθημα του να προσπαθείς να «κατεβάσεις» πειρατική εικόνα στο διαδίκτυο για να δεις λίγες στιγμές από τον τελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος βόλεϊ ανδρών στη χώρα που πριν από δέκα χρόνια διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και που υποτίθεται πως το βόλεϊ είναι το τρίτο σε δημοτικότητα άθλημα;
Πως να χαρακτηρίσεις το γεγονός πως αθλητές, παράγοντες, διαιτητές του υπηρετούν το ελληνικό βόλεϊ δεν γνώριζαν καν πως γίνεται παγκόσμιο πρωτάθλημα;
Βέβαια, όσοι έχουν μάθει να ζουν στην... πειρατεία, να αντέχουν την απόρριψη της μάζας, της καφρίλας και κυρίως την δημοσιογραφικής «ελίτ» του τόπου μπορούν και να αντέξουν όλες τις κακουχίες, να επιλέξουν τις καλύτερες στιγμές απ΄ όλες τις κορυφαίες στιγμές των σπορ και να απολαύσουν θέαμα.
Το 18ο Παγκόσμιο πρωτάθλημα δεν έγινε στις μακρινές... Ινδίες, ούτε στις χώρες του Κολόμβου, ούτε στη χώρα του Ποτέ, ούτε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Έγινε εδώ στη κοντά μας.
Στην ωραία Πολωνία που στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 κοιτούσαμε με συμπάθεια για την φτώχεια και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε αλλά που πλέον βλέπουμε με το κιάλι. Οταν κάποτε πριν από 20 χρόνια είχε έρθει ο Πολωνός Λέσεκ Ουρμπάνοβιτς στον Ολυμπιακό αντιμετωπίζονταν με σεβασμό ως βολεϊμπολίστας αλλά κανείς δεν ήθελε να είναι στη θέση του...
Στην Ελλάδα της άγνοιας και της υπεροψίας δεν είναι η οικονομική κρίση που προκαλεί τα προβλήματα. Είναι η έλλειψη παιδείας, αθλητικής κουλτούρας, σεβασμού και γνώσεων που πολλαπλασίασαν τις συνέπειες. Αντίθετα, στην Πολωνία και στις περισσότερες χώρες το πρόβλημα ήταν μόνο οικονομικό κι έτσι η ανάπτυξη επιτεύχθηκε σχετικά σύντομα.
Στην Πολωνία του 2014 τα πάντα έχουν αλλάξει. Στις 22 ημέρες που κράτησε το Παγκόσμιο πρωτάθλημα έγιναν 103 αγώνες σε κατάμεστα γήπεδα, φιέστες για το βόλεϊ και λατρεία για το άθλημα από ένα έθνος 40 εκατομμυρίων.
Είναι βέβαιο πως από σήμερα θα αλλάξουν πολλά σε όλα τα επίπεδα τα οποία βέβαια αφορούν τους πάνω ορόφους από εκεί που έχει... νοικιάσει και μένει τα τελευταία χρόνια το ελληνικό βόλεϊ.
Ας πάρουμε, λοιπόν, το ανσανσέρ και για λίγο ας απολαύσουμε τη... θέα.
Η Πολωνία δημιούργησε πλέον πολλά πρότυπα σε αγωνιστικό και οργανωτικό επίπεδο.
Με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου εκθρόνισε τη Βραζιλία από την κορυφή.
Δημιούργησε μία νέα σχολή που «παντρεύει» τη δύναμη των πρώην ανατολικών χωρών και την ταχύτητα των βραζιλιάνων με σημασία στην άμυνα. Δεν αναφερόμαστε βέβαια σε υποδοχή και πάσα διότι αυτά είναι αυτονόητα σε υψηλό επίπεδο.
Το πρότυπο του ολοκληρωμένου βολεϊμπολίστα επανέρχεται με την ανάδειξη του Μάριους Βλάσλι ως MVP της διοργάνωσης, δηλαδή, ενός αθλητή που δεν είναι «γίγαντας», αλλά έχει πολύπλερες αρετές και διακρίνεται σε όλες τις θέσεις, από το σερβίς και την επίθεση μέχρι το μπλοκ και την άμυνα.
Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τον Πάβελ Ζαγκούμνι. Την κορυφαία βολεϊκή φυσιογνωμία που πέρασε από την πάσα του Παναθηναϊκού και πάτησε το Έβερεστ του Παγκοσμίου βόλεϊ. Αλλωστε μας το είχε υποσχεθεί μετά τον χαμένο τελικό του 2006 στην Ιαπωνία όταν τότε η Βραζιλία είχε νικήσει την Πολωνία στον τελικό.
Είναι η κορύφωση μιας γενιάς αθλητών που ξεκίνησαν πριν από μία δεκαετία. Η αποχώρηση των Βλάζλι, Ζαγκούμνι και του αρχηγού Μιχάλ Βινιάρσκι από την ενεργό δράση γίνεται με τον πλέον επιτυχημένο τρόπο και αφήνει προίκα σε εκατομμύρια που ακολουθούν.
Ο Στεφάν Αντιγκά είναι το νέο πρότυπο του προπονητή που διαψεύδει τον κανόνα πως οι μεγάλοι αθλητές δεν γίνονται και μεγάλοι προπονητές. Ο Γάλλος λίγους μήνες αφότου σταμάτησε την ενεργό δράση μπήκε στα βαθιά και επιβεβαίωσε τις φήμες πως ήταν ο πραγματικός προπονητής των ομάδων όπου και ο ίδιος αγωνίζονταν.
Η Βραζιλία μπορεί να έχασε τον τίτλο αλλά η πορεία της κρίνεται επιτυχημένη καθώς παρά την βαθιά ανανέωση έμεινε μέσα στους τελικούς και έβγαλε ασπροπρόσωπη τη λατινική Αμερική. Οι τρεις από τις τέσσερις ομάδες των ημιτελικών ήταν από την Ευρώπη αποδεικνύοντας πως η «γηραιά» ήπειρος έχει και πάλι τα πρωτεία. Η Γερμανία ξεπέρασε κάθε προσδοκία και κατέκτησε το πρώτο μετάλλιο (χάλκινο) στην ιστορία της με σχετικά νέα ομάδα.
Η αποκάλυψη ήταν η Γαλλία που όμως έμεινε από δυνάμεις στους αγώνες των μεταλλίων με μια πολύ δυναμική και ταχύτητα ομάδα.
Η Ρωσία αλλά και οι ΗΠΑ έμειναν μακριά από τους στόχους αλλά και το βάθρο. Κι αν για τους αμερικάνους η σεζόν κλείνει τουλάχιστον με το χρυσό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος για την Ρωσία η 5η θέση δείχνει την έλλειψη ενός αρχηγού και το μεγάλο κενό που αφησε ο Τετιουκχιν.
Με 13 αγώνες σε 22 ημέρες η επιτυχία της Πολωνίας αγγίζει τον άθλο. Έγινε η πρώτη οικοδέσποινα που κατακτά τίτλο μετά την πρώην Τσεχοσλοβακία στην Πράγα το 1966 και μαζί με την πρώην Τσεχοσλοβακία και την πρώην Σοβιετική Ένωση είναι οι μοναδικές χώρες που έχουν πάρει χρυσά μετάλλια σε διοργανώσεις που έγιναν στην έδρα τους.
Οι Πολωνοί αλλάζουν τον χάρτη του παγκοσμίου βόλεϊ και σε οργανωτικό επίπεδο.
Είναι δαπανηρές και κοστοβόρες αλλά αυτοχρηματοδοτούμενες από πολυεθνικές κολοσσούς που είναι διατεθειμένες να ρίξουν χρήμα αρκεί να βρουν ανοικτές πόρτες και κυρίως ανοικτά μυαλά.
Περισσότερο από μισό εκατομμύριο θεατές παρακολούθησαν τους αγώνες σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ θέασης αλλά και τηλεθέασης. Ακόμα και χωρίς την Ελλάδα στον τηλεοπτικό χάρτη όπως βλέπετε η γη συνεχίζει να γυρίζει.
Εκατομμύρια Πολωνοί κάθε ηλικίας υποστήριξαν την πανεθνική προσπάθεια που έγινε για να διοργανωθεί αυτό το Μουντιάλ. Δηλαδή, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που είχαμε κάνει εμείς το 1994 με το Κοσμοβόλεϊ. Η πρεμιέρα του Μουντιάλ στο ΣΕΦ ήταν ένα μεγαλοπρεπές μονόστηλο στη μεγαλύτερη πλειοψηφία του Τύπου και τέταρτο θέμα στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων.
Η διαφορά μας ήταν πως στην Ελλάδα οι αθλητικές εκδηλώσεις γίνονται με την παραδοσιακή και πάντα επιτυχημένη συνταγή «του ποδαριού» και της καχυποψίας, με διονυσιακού τύπου εκτέλεση και στο τέλος όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Η οργανωτική επιτυχία της Πολωνίας είναι μήνυμα ακόμα και για τα «παγωμένα» και «κρύα» στερεότυπα του προέδρου της CEV Αντρέ Μέγιερ και των συνεργατών του και θα κάνει πολλούς να αναθεωρήσουν πολλά και στο Ευρωπαϊκό βόλεϊ, στα ευρωπαϊκά κύπελλα αλλά και στον τρόπο που λειτουργεί το άθλημα.
Με άλλα λόγια το τέλος του 18ου Παγκοσμίου πρωταθλήματος βρίσκει το παγκόσμιο βόλεϊ πλουσιότερο με μία τεράστια προίκα και ένα νέο σημείο αναφοράς που θα αναβαθμίσει κι άλλο το άθλημα.
Όσοι αθλητές και προπονητές παρακολούθησαν τις εξελίξεις στην Πολωνία έπαθαν κατάθλιψη. Πολλοί θα ήθελαν να ήταν εκεί και να αγωνίζονταν. Νιώθουν πως είναι μόνοι τους και άλλοι δεν ξέρουν το πως θα γυρίσουμε στα παγκόσμια πρωταθλήματα. Είμαστε μακριά αλλά δεν είναι αργά.
Οι παράγοντες και οι προπονητές ας ενημερωθούν κι ας προβληματιστούν. Αυτό που υπηρετούν απέχει πολύ από τις εξελίξεις και τείνει να διαφοροποιηθεί κι από το πραγματικό βόλεϊ. Άλλο να παίζεις βόλεϊ κι άλλο «σαν βόλεϊ».
πηγη www.gazzetta.gr 