Ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης έδειξε και με τον Άρη πως μπορεί να κάνει τη διαφορά εκτός κι εντός Έβρου κι αν ο Σάκης Μουστακίδης μπορέσει να περάσει στα νέα παιδιά το πείσμα του «μόνιμου» νικητή η ακριτική ομάδα ίσως να κάνει το θαύμα στην εφετινή σεζόν.
(από το άρθρο ''Δεν έχουν παρκάρει'' του
Από το 1970 που για πρώτη φορά ελληνική ομάδα αγωνίστηκε στο Κύπελλο πρωταθλητριών μέχρι και τη σεζόν 2011-12 που ο Ηρακλής έκανε την τελευταία παρουσία στο Τσάμπιονς Λιγκ συμπληρώθηκαν 42 συναπτές παρουσίες των ελληνικών ομάδων στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του βόλεϊ. Από τον θρίαμβο του Οπόλε το 2002 όπου για πρώτη και τελευταία φορά δύο ελληνικές ομάδες (Ολυμπιακός και Ηρακλής) μετείχαν στο φάιναλ-4 του Τσάμπιονς Λιγκ συμπληρώθηκαν 10 χρόνια και το ελληνικό βόλεϊ για πρώτη φορά δεν έχει εκπρόσωπο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση που για τη σεζόν 2012-13 αρχίζει σήμερα με τις 28 καλύτερες ομάδες του ευρωπαϊκού βόλεϊ.
Έχουμε αναφέρει πολλές φορές για τις αδυναμίες της διοργάνωσης αλλά με κάθε κόστος μια τουλάχιστον ελληνική ομάδα θα έπρεπε να αγωνιστεί έστω και για την τιμή των όπλων. Είναι εξοντωτική για το ταμείο κάθε συλλόγου η συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ και παράλληλα απορρέουν και πολλές υποχρεώσεις για χορηγούς, τηλεοπτικά συμβόλαια και γεμάτα γήπεδα, αλλά η απουσία μακροπρόθεσμα θα έχει μεγαλύτερο κόστος...
Ουσιαστικά οι ελληνικές ομάδες αυτό που δεν άντεξαν δεν ήταν το κόστος συμμετοχής, αλλά τις προϋποθέσεις συμμετοχής. Εκτός από τον Ηρακλή τα τελευταία χρόνια ούτε ο Ολυμπιακός, αλλά ούτε και ο Παναθηναϊκός πληρούσαν τις προϋποθέσεις για γεμάτα γήπεδα και τηλεοπτικά συμβόλαια κι έτσι με την αδυναμία τους να συμμετάσχουν ανακούφισαν και τους διοργανωτές.
Η κρίση μπορεί να σαρώνει τα πάντα και να λυγίζει προϋπολογισμούς και ψυχολογία αλλά το να γεμίσει ένα γήπεδο με χαμηλό ακόμα και συμβολικό εισιτήριο δεν ήταν δα και ακατόρθωτο.
Ακόμα και ο σημερινός Ολυμπιακός (για παράδειγμα) θα μπορούσε να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για επαγγελματικό πρωτάθλημα και να μην υπάρχει εκπρόσωπος στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η πρακτική έδειξε πως και η απομάκρυνση των γυναικείων ομάδων από τους υψηλούς στόχους των ευρωπαϊκών κυπέλλων μας οδήγησε στην απομόνωση και τελικά δεν γνωρίζουμε ούτε το μέτρο σύγκρισης.
Αύριο Τετάρτη η ΑΕΚ θα υποδεχτεί την γαλλική Καλέ στη Νέα Φιλαδέλφεια για το CEV Cup γυναικών και θα έχει ενδιαφέρον να κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ της καλύτερης μέχρι στιγμής ελληνικής ομάδας με μια καλή γαλλική ομάδα που κατά τα 2/3 έχει αθλήτριες εκτός Γαλλίας. Το τελευταίο δεν μας ξενίζει λόγω των δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί , αλλά οι ομάδες που έχουν στόχο την ευρωπαϊκή διάκριση δε μπορούν να προχωρήσουν με αμιγώς «ντόπια» 12αδα. Αυτό είναι άγραφος νόμος, αλλά για ατις ομάδες που πηγαίνουν για τον τίτλο, όχι και για αυτές που θέλουν απλά μια καλή πορεία.
Η ουσία είναι να επενδύουμε στις ελληνίδες παίκτριες αλλά μένοντας σταθεροί σε κάποιες σταθερές αξίες όπως είναι ο προγραμματισμός και η δουλειά που γίνεται στις Εθνικές ομάδες αλλά και στους συλλόγους. Έχουμε βαρεθεί να λέμε πως έχουμε «υλικό» και ταλέντα αλλά μονίμως να χάνουμε έδαφος σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Πριν δύο χρόνια προσλήφθηκε ο Απόστολος Οικονόμου για να μάθει τα μυστικά από τον Τάκη Φλώρο και έμεινε απ΄ έξω ο Οικονόμου, ο Φλώρος γύρισε στις υποδομές και ήρθε από το ανδρικό ο Γιάννης Καλμαζίδης με την ταμπέλα «άφθαρτος». Λες και οι υπόλοιποι είναι «φθαρμένοι».
Τι να πει κανείς; Πραγματικά λυπάται από τις μεσαιωνικές αντιλήψεις ορισμένων παραγόντων που έχουν και το προφίλ του «γκουρού» στο ελληνικό βόλεϊ και αγνοούν βασικές αρχές για το πως παίζεται το βόλεϊ. Αμφιβάλουμε εάν έχουν δει έστω και ένα σετ από μεγάλη διοργάνωση ή από κάποιο προηγμένο πρωτάθλημα στο εξωτερικό . Μπορεί να είναι κι έτσι και να τους αδικούμε. Αλλά εάν με τόσες μανούβρες δεν έχουν καταφέρει να... παρκάρουν μάλλον θα πρέπει να ξαναδώσουν για δίπλωμα.
Το ευχάριστο, πάντως, είναι πως στο εφετινό πρωτάθλημα της Α1 γυναικών δεν θα έχουμε τον... διάλογο ΑΕΚ και Ολυμπιακού. Θα υπάρξουν κι άλλες... φωνές και δύο από αυτές θα είναι σίγουρα ο Ηρακλής Κηφισιάς και ο ΟΠΕ Ρεθύμνου. Και οι δύο έδειξαν μεγάλα πράγματα από την 2η κιόλας αγωνιστική και σημειωτέων πως μιλάμε για δύο ομάδες που ξεκίνησαν αργά προετοιμασία και με πολλά αγωνιστικά προβλήματα ενώ η Γκλιγκόροβιτς στον Ηρακλή μπήκε την παραμονή του αγώνα με τον ΑΕΚ και η Κολομβιανή Κορτέζ ήρθε στο Ρέθυμνο μετά τον αγώνα της πρεμιέρας με την ΑΕΚ.
Γενικά η περιφέρεια έχει την τιμητική της παντού και οι ομάδες των αστικών κέντρων βουλιάζουν στα προβλήματα. Για πρώτη φορά στην ιστορία ο Παναθηναϊκός μετά την 2η αγωνιστική σε άνδρες και γυναίκες δεν έχει πανηγυρίσει νίκη. Στους άνδρες υπάρχει ελπίδα εφόσον ξεπεραστούν τα τρέχοντα λειτουργικά προβλήματα, αλλά στις γυναίκες ήταν γνωστή από την αρχή η χαμηλή πτήση. Θα ήταν, πάντως, οξύμορο να έφτασε έως εδώ ο Παναθηναϊκός και να αρχίσουν οι... διαρροές επειδή δεν υπάρχει δυνατόητα συντήρησης της ομάδας...
Οι δύο ομάδες που κλέβουν την παράσταση στους άνδρες είναι ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης αλλά και ο Φοίνικας Σύρου για ξεχωριστούς λόγους, ενώ τα χνάρια τους ακολουθεί και η Νίκη Αιγινίου.
Ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης έδειξε και με τον Άρη πως μπορεί να κάνει τη διαφορά εκτός κι εντός Έβρου κι αν ο Σάκης Μουστακίδης μπορέσει να περάσει στα νέα παιδιά το πείσμα του «μόνιμου» νικητή η ακριτική ομάδα ίσως να κάνει το θαύμα στην εφετινή σεζόν.
Ο Φοίνικας είναι η... ήρεμη δύναμη. Ακόμα παίζει στο 50% των δυνατοτήτων του κι αν βελτιώσει την ταχύτητα στην ανάπτυξη θα κάνει ξεχωριστή σεζόν. Οι δύο αγώνες που έρχονται με την ελβετική Νάιφελς θα δώσουν μια καλή ευκαιρία για την δεύτερη ευρωπαϊκή παρέλαση ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου.
Η Νίκη Αιγινίου νίκησε τον νταμπλούχο Ηρακλή στην έδρα του σημειώνοντας μια ιστορική επιτυχία. Ήταν η πρώτη νίκη στην Βόλεϊ Λιγκ ακολουθώντας τα χνάρια του Φοίνικα, του Παμβοχαϊκού και του Εθνικού. Οι ομάδες της περιφέρειας δεν είναι πια η εξαίρεση, είναι ο κανόνας και η μοναδική ελπίδα για το ελληνικό βόλεϊ.
