Η ώρα του ταμείου
Του Παναγιώτη Περπερίδη
Η Ευρωλίγκα τέλειωσε και οι διεθνείς καλούνται μετά των κηδεμόνων τους να παραλάβουν τους ελέγχους τριμήνου. Όλο αυτό το διάστημα ακούστηκαν πολλά, γράφτηκαν περισσότερα, αλλά επί της ουσίας το ζητούμενο είναι τί δεξαμενή έχουμε στην πραγματικότητα...
Η Ευρωλίγκα τέλειωσε και οι διεθνείς καλούνται μετά των κηδεμόνων τους να παραλάβουν τους ελέγχους τριμήνου. Όλο αυτό το διάστημα ακούστηκαν πολλά, γράφτηκαν περισσότερα, αλλά επί της ουσίας το ζητούμενο είναι τί δεξαμενή έχουμε στην πραγματικότητα...
Έχω την εντύπωση ότι αυτή η διοργάνωση δεν μας εξέπληξε , αλλά αποκάλυψε τις αδυναμίες που πρέπει να δουλέψουμε στο χτίσμιο που έχουν αρχίσει ο Λεώνης με τον Δρίκο. Ο καθένας αναλόγως με τις καταβολές , τις παραστάσεις και ενδεχομένως τα όποια μικροσυμφέροντά του μπορεί να διαβάσει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους όσα έγιναν απο τον Μάιο μέχρι χθες. Η αφοριστική λογική λέει ότι οι τρεις νίκες και οι εννιά ήττες συνιστούν αποτυχία. Η πλήρης αλήθεια πάντως είναι ότι το αποτέλεσμα ελάχιστη σημασία έχει. Το ίδιο ακριβώς θα έγραφα ακόμα κι αν είχαμε προκριθεί στο Φάιναλ Φορ της διοργάνωσης. Ο στόχος είναι σαφής. Απλή πρόκριση στο Πανευρωπαϊκό του 2013 και η δημιουργία μιας ομάδας που θα πρωταγωνιστήσει το 2015. Οποιοδήποτε άλλο πλάνο είναι ανέφικτο και ανούσιο.
Θα ήθελα να κωδικοποιήσω τα πεπραγμένα του τριμήνου:
Αποτελέσματα:
3 νίκες (όλες επί της Αυστρίας) και 9 ήττες.
Εικόνα:
Μια κρύο (Αλάσκα) μια ζέστη (μην φανταστείτε κανέναν αφόρητο καύσωνα). Κάποιες φορές μια ομάδα που παλεύει να ανταποκριθεί σε πολύ υψηλές στροφές, άλλες φορές μια ομάδα παραδομένη στις χτυπητές εγγενείς αδυναμίες της, που δεν έχει εγωϊσμό και δεν τσαντίζεται όταν χάνει. Χτυπητές αδυναμίες υπήρχαν στα άκρα, συχνά τέθηκε θέμα συνεργασιών (αγωνιστικής επικοινωνίας) που γρήγορα ξεπεράστηκε, παρατηρήσαμε λογική έλλειψη εναλλακτικών λύσεων. Το μόνο που με στενοχώρησε είναι η αντιμετώπιση τύπου ''δε βαριέσαι, αυτά μπορούμε, αυτά κάνουμε» και η χρήση επαναλαμβανόμενων υπάρκτών μεν, ανούσιων δε δικαιολογιών. Και μια επισήμανση. Στο πλαίσιο των εμπειριών συμπεριλαμβάνεται και το ... μαθαίνω να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου, να έχω απαιτήσεις, να κερδίζω.
Δεδομένα:
Η ομάδα έπαιξε χωρίς βασικά στελέχη της (αδικαιολόγητα ή δικαιολογημένα). Τζούριτς, Φράγκος, Λάππας έβαλαν τις μπότες τους και περπατούσαν με πατερίτσες. Προύσαλης, Ανδρεάδης, Σμαραγδής, Πανταλέων, Κανέλλος ζήτησαν εξαίρεση. Ο Χριστοφιδέλης αποκλείστηκε εξ αρχής (συνέχισαν ατύπως να τον τιμωρούν για μια υπόθεση που πλήρωσε τζάμπα και βερεσέ για έναν ολόκληρο χρόνο). Ο Κουρνέτας άρχισε τους αγώνες και εν συνεχεία αποχώρησε. Κοκκινάκης, Κουμεντάκης και λοιπές νεαρές δημοκρατικές δυνάμεις ήταν μεταξύ εθνικής παίδων και πανελλήνιου πρωταθλήματος παίδων. Αυτό κι αν ήταν επιτυχία. Μιλάμε δηλαδή για μια ολόκληρη δωδεκάδα απουσιών , τέσσερις εκ των οποίων δεν καλύπτονται με τίποτα, απλούστατα γιατί δεν είμαστε οι ΗΠΑ, η Βραζιλία ή η Ρωσία , δεν είμαστε δηλαδή μια χώρα που έχει τις άπειρες επιλογές απο μια ανεξάντλητη δεξαμενή. Η δική μας δεξαμενή είναι επαρκής , αλλά πεπερασμένη.
Οι υπάρχοντες:
Άλλοι ανταποκρίθηκαν , άλλοι έκαναν απλώς ό,τι μπορούσαν και κάποιοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν.
Πασαδόροι: Ο Φιλίπποφ είναι το μέλλον , έχει εξαιρετικές δυνατότητες να παίξει βόλεϊ υψηλότατου επιπέδου σε διεθνές επίπεδο. Επί του παρόντος πάντως χρειάζεται δίπλα του (ούτε μπρος , ούτε πίσω) έναν έμπειρο (τον Κουρνέτα δηλαδή) για να μαζεύει τα γκέμια, να τον νουθετεί, να τον «απειλεί» (με την καλή έννοια) και εν πάση περιπτώσει να του ξεριζώσει απο το μυαλό την ιδέα πως ό,τι κι αν κάνει αυτός είναι. Ο Μαρούλης είναι ένας ικανότατος πασαδόρος που θα πρωταγωνιστεί για χρόνια στην Α1 , αλλά επι του παρόντος δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Λίγο η εμπειρία του που δεν βοηθάει , λίγο τα χαμένα χρόνια της πρώτης νιότης του (χωρίς δική του ευθύνη ασφαλώς), είναι για πολύ συγκεκριμένη χρήση, η οποία πάντως δεν είναι αυτή που χρειάζεται η ομάδα για να πρωταγωνιστήσει σε διεθνές επίπεδο. Έχω την εντύπωση ότι κακώς ξεχάστηκε ο Δρογκάρης που ήταν δηλωμένος , αλλά δεν έκανε ούτε καν μια προπόνηση με την ανδρών.
Διαγώνιοι: Ο παίκτης Ρουμελιώτης είναι αυτός που είναι. Δεν θα τον κρίνουμε απο την Ευρωπαϊκή Λίγκα. Τσαντίστηκε λογικά που σχεδόν ολομόναχος απο τους παλιούς τράβηξε το ζόρι αυτού του καλοκαιριού. Πέρυσι όμως τον ίδιο δρόμο επέλεξε και ο ίδιος. Αυτό που πρέπει να προσθέσει στο ρεπερτόριο του ως αρχηγός είναι να πείσει τους συμπαίκτες του ότι δεν είναι δυνατόν να μην παρίστανται στο γήπεδο και να μην θυμώνουν όταν τρώνε ξύλο. Πρέπει να βγάλει απο το μυαλό του τη λογική της εύκολης δικαιολογίας που χρόνια τώρα μας κρατάει καθηλωμένους πολύ κάτω απο τις πραγματικές μας ικανότητες. Ο Ασπιώτης τώρα δεν είναι ακόμα διαγώνιος. Μπορεί να γίνει , αλλά ακόμα δεν είναι. Όπως επίσης δεν είναι και ακραίος , αφού υποδοχή δεν έχει. Είναι ένα ακατέργαστο αγρίμι που αν μάθει -έστω και αργά- μερικά απο τα τεχνικά βασικά θα είναι ένα τεράστιο όπλο για την εθνική ομάδα, αλλά και για τον όποιο σύλλογό του.
Ακραίοι: Άπειροι και με συγκεκριμένες δυνατότητες σχεδόν όλοι. Το στοιχείο υποδοχή απουσίασε σχεδόν παντελώς. Φιλότιμη και αρκετές φορές επιπέδου η προσπάθεια του Μαντέκα, θετικά στοιχεία απο τον Σαρικεϊσογλου , το πάλεψε όσο μπορούσε ο Χατζηλιάδης. Ο Κοκκινάκης ξέρει σπουδαία μπάλα , αλλά του λείπουν φυσικά προσόντα για το πολύ υψηλό (και ψηλό) επίπεδο στην συγκεκριμένη θέση και ασφαλώς εμπειρία. Το συμπέρασμα είναι προφανές. Μετά τον Φράγκο , τον Χριστοφιδέλη και τον Λάππα (στα καλά του, γιατί ειλικρινά δεν μπορώ να εκτιμήσω σε τί κατάσταση είναι και θα είναι εν όψει προ-ολυμπιακού) δεν υπάρχει υλικό έτοιμο να καλύψει την θέση παίζοντας βόλεϊ υψηλών στροφών και απαιτήσεων.
Κεντρικοί: Ο Πελεκούδας βελτιώθηκε 1000% , έφτιαξε πολύ το μπλοκ του, εξέλιξε την γρήγορη προσέγγισή του στο φιλέ και την επίθεση, αλλά έχει ακόμα δουλίτσα. Ο Πετρέας είχε λίγα πολύ καλά παιχνίδια και άλλα στα οποία έμεινε μακριά απο τις πραγματικές του δυνατότητες. Αμφότεροι μπορούν και πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή για την συνέχεια. Όσοι άλλοι πέρασαν, δεν ακούμπησαν. Δεν αναφέρομαι ασφαλώς στον Παντελέοντα που έπαιξε ένα παιχνίδι προσαρμογής και επανένταξης με την Αυστρία.
Λίμπερο: Εδώ είμαστε μια χαρά. Παπαδημητρίου και Στεφάνου είναι εξαιρετικοί, αναντικατάστατοι , ενώ η εναλλαγή τους σε άμυνα και υποδοχή έχω την αίσθηση ότι δούλεψε και θα δουλέψει ακόμα καλύτερα , όταν αλλάζουν κατά περίσταση και δεν θεωρούμε δεδομένο τον Γιώργο στην υποδοχή και τον Αχιλλέα στην άμυνα.
Οι προπονητές: Λεώνης και Δρίκος έχουν απολύτως μοιρασμένους ρόλους. Δουλεύον επιστημονικά. Αναλύουν άρτια. Δείχνουν στους μικρούς πράγματα και αυτό φαίνεται. Έχουν βάλει συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού (το έχουμε αναλύσει στο παρελθόν , ας μην επανέλθουμε), ασχέτως αν αυτό δεν ήταν δυνατόν να εξυπηρετηθεί αποτελεσματικά απο τους υπάρχοντες παίκτες. Επέλεξαν τους καλύτερους διαθέσιμους και αυτό είναι αναμφισβήτητο. Αυτό που θα ήθελα να δω σε μεγλύτερο βαθμό είναι ένας πιο ζωηρός πάγκος, λίγο πιο αυστηρός όταν χρειάζεται (μερικά ''καντήλια'' δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν) , προκειμένου να τους ξυπνάει. Επαναλαμβάνω είναι στο χέρι των προπονητών να δημιουργήσουν παίκτες πειθαρχημένους, με στοχοπροσήλωση που θα μάθουν να στενοχωριούνται όταν χάνουν έναν στόχο. Στο παρελθόν χάναμε τζάμπα και βερεσέ στόχους και ήμασταν ''χα-χα'' και ''χου-χου''. Πέρα βρέχει δηλαδή. Αυτός ο κίνδυνος υπάρχει ακόμα. Εάν δεν τα καταφέρουν οι δυο κορυφαίοι προπονητές της χώρας , δεν έχουμε τύχη...
Οι 16 του προ-ολυμπιακού:
Νομίζω ότι είναι μετρημένα κουκιά. Κουρνέτας, Φιλίπποφ στην πάσα μας καλύπτουν απολύτως για όλες τις ανάγκες.
Διαγώνιοι ο Τζούριτς με τον Ρουμελιώτη και είμαστε σούπερ.
Στα άκρα θεωρώ αυτονόητη την κλήση του Κώστα Χριστοφιδέλη για δυο πάρα πολύ απλούς λόγους. Αφενός ταλαιπωρήθηκε αδίκως έναν χρόνο και αφετέρου άλλον Χριστοφιδέλη δεν έχουμε. Ελπίζω η ομοσπονδία να μην λειτουργήσει «κοντόφθαλμα» και ανοήτως «ηθικοπλαστικά». Η νέα εθνική θα χτιστεί πάνω στον Φράγκο. Θα ήθελα πολύ να δω καλά και παρόντα τον απολύτως απαραίτητο Λάππα, αλλά δεν το 'χω σίγουρο. Άρα στους 16 χρειαζόμαστε δυο ακόμη παίκτες. Κοκκινάκης-Κουμεντάκης έχουν το παγκόσμιο παίδων άρα λογικά είναι εκτός πλάνων. Τί μένει; Δύσκολη απόφαση, διότι λίγο πολύ όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν. Μαντέκας , Σαρικεϊσογλου και Ασπιώτης για δυο θέσεις.
Στη θέση των κεντρικών Πελεκούδας , Πετρέας πρέπει να πλαισιωθούν απο την εμπειρία των Σμαραγδή, Πανταλέοντα.
Βάλτε και τα δυο λίμπερο , Παπαδημητρίου-Στεφάνου και κλείσαμε.
Όλα αυτά δεν συνιστούν πληροφορίες , αλλά ταπεινές εκτιμήσεις του υπογράφοντος. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, επομένως δεν δένουμε τίποτα σχοινί-κορδόνι. Σημειώστε ότι στην κρίση των προπονητών ενδεχομένως παίξει ρόλο και ο χαρακτηρισμός α/α (όχι αύξων αριθμός) δίπλα απο κάποια ονόματα.
Το δια ταύτα
Όσοι βιάστηκαν να κράξουν για τα αποτελέσματα της Ευρωλίγκας ας μην βιάζονται. Πιστεύω σταθερά ότι αυτή η ομάδα σύντομα θα κάνει σπουδαία πράγματα. Δεν θα προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες , αλλά όταν φτάσει στο σημείο να έχει τις προκρίσεις για πρωϊνό (όπως κάποτε) θα μεγαλουργεί και στις διοργανώσεις , να είστε βέβαιοι γι αυτό. Αρκεί να στηριχθεί πρώτα απο τα ίδια τα μέλη της και μετά απο την Ομοσπονδία και όλους εμάς τους... παρατρεχάμενους. Και σε αυτή την περίπτωση οι παίκτες είναι αυτοί που είτε θα κάνουν εαυτούς και αλλήλους μάγκες, είτε θα καταβαραθρωθούμε όλοι μαζί.
Υ.Γ : Θεωρώ περιττό να πω κι εγώ πόσο καταθλιπτικό είναι για όλους μας το θέαμα του World League, απο τη στιγμή που για την ώρα είναι έτη φωτός μπροστά απο εμάς σαν παραγόμενο αθλητικό και ... τηλεοπτικό προϊόν. Για το τηλεοπτικό του πράγματος πρέπει να πω (αποδεχόμενος κυρίως τις δικές μου ευθύνες) ότι εάν δεν αμπαλάρουμε σωστά το προϊόν μας , προκοπή πολύ δύσκολα θα δούμε. Όταν οι Πολωνοί ερχόντουσαν κατα χιλιάδες στο ΣΕΦ για το world league κι εμείς μοιάζαμε φιλοξενούμενοι στη χώρα μας, δεν ντραπήκαμε, δεν διδαχθήκαμε. Ούτε οι παίκτες, ούτε οι προπονητές, ούτε οι παράγοντες , ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι... «τηλεοπτικοί». Δεν έχουμε μάθει να ντρεπόμαστε και να θυμώνουμε μαζί μας. Όλα όσα σήμερα μας προκαλούν κατάθλιψη , τα έχουμε δει μπροστά μας την ώρα της δημιουργίας τους, όταν έμπαιναν οι βάσεις. Ας κόψουμε λοιπόν τις καταθλίψεις και τα αντικαταθλιπτικά και ας δουλέψουμε. Όλοι. Δεν κάνουν πυρηνική φυσική. Μεθοδικοί υπήρξαν οι άνθρωποι!
Υ.Γ (2): Ο βολεϊκός Βαρούχας πώς λέγεται;
Υ.Γ (3): Εγώ δεν θα πω μπράβο στους διεθνείς που έκαναν το αυτονόητο, συμμετείχαν δηλαδή στις δραστηριότητες της εθνικής ομάδας. Ούτε ήρωες θα τους πω. Μην τρελαθούμε τελείως. Θα πω στους άλλους όμως ότι ,όταν η εθνική θα είναι ξανά μαγαζί γωνία, μπορεί και να μην τους χρειάζεται.
Θα ήθελα να κωδικοποιήσω τα πεπραγμένα του τριμήνου:
Αποτελέσματα:
3 νίκες (όλες επί της Αυστρίας) και 9 ήττες.
Εικόνα:
Μια κρύο (Αλάσκα) μια ζέστη (μην φανταστείτε κανέναν αφόρητο καύσωνα). Κάποιες φορές μια ομάδα που παλεύει να ανταποκριθεί σε πολύ υψηλές στροφές, άλλες φορές μια ομάδα παραδομένη στις χτυπητές εγγενείς αδυναμίες της, που δεν έχει εγωϊσμό και δεν τσαντίζεται όταν χάνει. Χτυπητές αδυναμίες υπήρχαν στα άκρα, συχνά τέθηκε θέμα συνεργασιών (αγωνιστικής επικοινωνίας) που γρήγορα ξεπεράστηκε, παρατηρήσαμε λογική έλλειψη εναλλακτικών λύσεων. Το μόνο που με στενοχώρησε είναι η αντιμετώπιση τύπου ''δε βαριέσαι, αυτά μπορούμε, αυτά κάνουμε» και η χρήση επαναλαμβανόμενων υπάρκτών μεν, ανούσιων δε δικαιολογιών. Και μια επισήμανση. Στο πλαίσιο των εμπειριών συμπεριλαμβάνεται και το ... μαθαίνω να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου, να έχω απαιτήσεις, να κερδίζω.
Δεδομένα:
Η ομάδα έπαιξε χωρίς βασικά στελέχη της (αδικαιολόγητα ή δικαιολογημένα). Τζούριτς, Φράγκος, Λάππας έβαλαν τις μπότες τους και περπατούσαν με πατερίτσες. Προύσαλης, Ανδρεάδης, Σμαραγδής, Πανταλέων, Κανέλλος ζήτησαν εξαίρεση. Ο Χριστοφιδέλης αποκλείστηκε εξ αρχής (συνέχισαν ατύπως να τον τιμωρούν για μια υπόθεση που πλήρωσε τζάμπα και βερεσέ για έναν ολόκληρο χρόνο). Ο Κουρνέτας άρχισε τους αγώνες και εν συνεχεία αποχώρησε. Κοκκινάκης, Κουμεντάκης και λοιπές νεαρές δημοκρατικές δυνάμεις ήταν μεταξύ εθνικής παίδων και πανελλήνιου πρωταθλήματος παίδων. Αυτό κι αν ήταν επιτυχία. Μιλάμε δηλαδή για μια ολόκληρη δωδεκάδα απουσιών , τέσσερις εκ των οποίων δεν καλύπτονται με τίποτα, απλούστατα γιατί δεν είμαστε οι ΗΠΑ, η Βραζιλία ή η Ρωσία , δεν είμαστε δηλαδή μια χώρα που έχει τις άπειρες επιλογές απο μια ανεξάντλητη δεξαμενή. Η δική μας δεξαμενή είναι επαρκής , αλλά πεπερασμένη.
Οι υπάρχοντες:
Άλλοι ανταποκρίθηκαν , άλλοι έκαναν απλώς ό,τι μπορούσαν και κάποιοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν.
Πασαδόροι: Ο Φιλίπποφ είναι το μέλλον , έχει εξαιρετικές δυνατότητες να παίξει βόλεϊ υψηλότατου επιπέδου σε διεθνές επίπεδο. Επί του παρόντος πάντως χρειάζεται δίπλα του (ούτε μπρος , ούτε πίσω) έναν έμπειρο (τον Κουρνέτα δηλαδή) για να μαζεύει τα γκέμια, να τον νουθετεί, να τον «απειλεί» (με την καλή έννοια) και εν πάση περιπτώσει να του ξεριζώσει απο το μυαλό την ιδέα πως ό,τι κι αν κάνει αυτός είναι. Ο Μαρούλης είναι ένας ικανότατος πασαδόρος που θα πρωταγωνιστεί για χρόνια στην Α1 , αλλά επι του παρόντος δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Λίγο η εμπειρία του που δεν βοηθάει , λίγο τα χαμένα χρόνια της πρώτης νιότης του (χωρίς δική του ευθύνη ασφαλώς), είναι για πολύ συγκεκριμένη χρήση, η οποία πάντως δεν είναι αυτή που χρειάζεται η ομάδα για να πρωταγωνιστήσει σε διεθνές επίπεδο. Έχω την εντύπωση ότι κακώς ξεχάστηκε ο Δρογκάρης που ήταν δηλωμένος , αλλά δεν έκανε ούτε καν μια προπόνηση με την ανδρών.
Διαγώνιοι: Ο παίκτης Ρουμελιώτης είναι αυτός που είναι. Δεν θα τον κρίνουμε απο την Ευρωπαϊκή Λίγκα. Τσαντίστηκε λογικά που σχεδόν ολομόναχος απο τους παλιούς τράβηξε το ζόρι αυτού του καλοκαιριού. Πέρυσι όμως τον ίδιο δρόμο επέλεξε και ο ίδιος. Αυτό που πρέπει να προσθέσει στο ρεπερτόριο του ως αρχηγός είναι να πείσει τους συμπαίκτες του ότι δεν είναι δυνατόν να μην παρίστανται στο γήπεδο και να μην θυμώνουν όταν τρώνε ξύλο. Πρέπει να βγάλει απο το μυαλό του τη λογική της εύκολης δικαιολογίας που χρόνια τώρα μας κρατάει καθηλωμένους πολύ κάτω απο τις πραγματικές μας ικανότητες. Ο Ασπιώτης τώρα δεν είναι ακόμα διαγώνιος. Μπορεί να γίνει , αλλά ακόμα δεν είναι. Όπως επίσης δεν είναι και ακραίος , αφού υποδοχή δεν έχει. Είναι ένα ακατέργαστο αγρίμι που αν μάθει -έστω και αργά- μερικά απο τα τεχνικά βασικά θα είναι ένα τεράστιο όπλο για την εθνική ομάδα, αλλά και για τον όποιο σύλλογό του.
Ακραίοι: Άπειροι και με συγκεκριμένες δυνατότητες σχεδόν όλοι. Το στοιχείο υποδοχή απουσίασε σχεδόν παντελώς. Φιλότιμη και αρκετές φορές επιπέδου η προσπάθεια του Μαντέκα, θετικά στοιχεία απο τον Σαρικεϊσογλου , το πάλεψε όσο μπορούσε ο Χατζηλιάδης. Ο Κοκκινάκης ξέρει σπουδαία μπάλα , αλλά του λείπουν φυσικά προσόντα για το πολύ υψηλό (και ψηλό) επίπεδο στην συγκεκριμένη θέση και ασφαλώς εμπειρία. Το συμπέρασμα είναι προφανές. Μετά τον Φράγκο , τον Χριστοφιδέλη και τον Λάππα (στα καλά του, γιατί ειλικρινά δεν μπορώ να εκτιμήσω σε τί κατάσταση είναι και θα είναι εν όψει προ-ολυμπιακού) δεν υπάρχει υλικό έτοιμο να καλύψει την θέση παίζοντας βόλεϊ υψηλών στροφών και απαιτήσεων.
Κεντρικοί: Ο Πελεκούδας βελτιώθηκε 1000% , έφτιαξε πολύ το μπλοκ του, εξέλιξε την γρήγορη προσέγγισή του στο φιλέ και την επίθεση, αλλά έχει ακόμα δουλίτσα. Ο Πετρέας είχε λίγα πολύ καλά παιχνίδια και άλλα στα οποία έμεινε μακριά απο τις πραγματικές του δυνατότητες. Αμφότεροι μπορούν και πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή για την συνέχεια. Όσοι άλλοι πέρασαν, δεν ακούμπησαν. Δεν αναφέρομαι ασφαλώς στον Παντελέοντα που έπαιξε ένα παιχνίδι προσαρμογής και επανένταξης με την Αυστρία.
Λίμπερο: Εδώ είμαστε μια χαρά. Παπαδημητρίου και Στεφάνου είναι εξαιρετικοί, αναντικατάστατοι , ενώ η εναλλαγή τους σε άμυνα και υποδοχή έχω την αίσθηση ότι δούλεψε και θα δουλέψει ακόμα καλύτερα , όταν αλλάζουν κατά περίσταση και δεν θεωρούμε δεδομένο τον Γιώργο στην υποδοχή και τον Αχιλλέα στην άμυνα.
Οι προπονητές: Λεώνης και Δρίκος έχουν απολύτως μοιρασμένους ρόλους. Δουλεύον επιστημονικά. Αναλύουν άρτια. Δείχνουν στους μικρούς πράγματα και αυτό φαίνεται. Έχουν βάλει συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού (το έχουμε αναλύσει στο παρελθόν , ας μην επανέλθουμε), ασχέτως αν αυτό δεν ήταν δυνατόν να εξυπηρετηθεί αποτελεσματικά απο τους υπάρχοντες παίκτες. Επέλεξαν τους καλύτερους διαθέσιμους και αυτό είναι αναμφισβήτητο. Αυτό που θα ήθελα να δω σε μεγλύτερο βαθμό είναι ένας πιο ζωηρός πάγκος, λίγο πιο αυστηρός όταν χρειάζεται (μερικά ''καντήλια'' δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν) , προκειμένου να τους ξυπνάει. Επαναλαμβάνω είναι στο χέρι των προπονητών να δημιουργήσουν παίκτες πειθαρχημένους, με στοχοπροσήλωση που θα μάθουν να στενοχωριούνται όταν χάνουν έναν στόχο. Στο παρελθόν χάναμε τζάμπα και βερεσέ στόχους και ήμασταν ''χα-χα'' και ''χου-χου''. Πέρα βρέχει δηλαδή. Αυτός ο κίνδυνος υπάρχει ακόμα. Εάν δεν τα καταφέρουν οι δυο κορυφαίοι προπονητές της χώρας , δεν έχουμε τύχη...
Οι 16 του προ-ολυμπιακού:
Νομίζω ότι είναι μετρημένα κουκιά. Κουρνέτας, Φιλίπποφ στην πάσα μας καλύπτουν απολύτως για όλες τις ανάγκες.
Διαγώνιοι ο Τζούριτς με τον Ρουμελιώτη και είμαστε σούπερ.
Στα άκρα θεωρώ αυτονόητη την κλήση του Κώστα Χριστοφιδέλη για δυο πάρα πολύ απλούς λόγους. Αφενός ταλαιπωρήθηκε αδίκως έναν χρόνο και αφετέρου άλλον Χριστοφιδέλη δεν έχουμε. Ελπίζω η ομοσπονδία να μην λειτουργήσει «κοντόφθαλμα» και ανοήτως «ηθικοπλαστικά». Η νέα εθνική θα χτιστεί πάνω στον Φράγκο. Θα ήθελα πολύ να δω καλά και παρόντα τον απολύτως απαραίτητο Λάππα, αλλά δεν το 'χω σίγουρο. Άρα στους 16 χρειαζόμαστε δυο ακόμη παίκτες. Κοκκινάκης-Κουμεντάκης έχουν το παγκόσμιο παίδων άρα λογικά είναι εκτός πλάνων. Τί μένει; Δύσκολη απόφαση, διότι λίγο πολύ όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν. Μαντέκας , Σαρικεϊσογλου και Ασπιώτης για δυο θέσεις.
Στη θέση των κεντρικών Πελεκούδας , Πετρέας πρέπει να πλαισιωθούν απο την εμπειρία των Σμαραγδή, Πανταλέοντα.
Βάλτε και τα δυο λίμπερο , Παπαδημητρίου-Στεφάνου και κλείσαμε.
Όλα αυτά δεν συνιστούν πληροφορίες , αλλά ταπεινές εκτιμήσεις του υπογράφοντος. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, επομένως δεν δένουμε τίποτα σχοινί-κορδόνι. Σημειώστε ότι στην κρίση των προπονητών ενδεχομένως παίξει ρόλο και ο χαρακτηρισμός α/α (όχι αύξων αριθμός) δίπλα απο κάποια ονόματα.
Το δια ταύτα
Όσοι βιάστηκαν να κράξουν για τα αποτελέσματα της Ευρωλίγκας ας μην βιάζονται. Πιστεύω σταθερά ότι αυτή η ομάδα σύντομα θα κάνει σπουδαία πράγματα. Δεν θα προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες , αλλά όταν φτάσει στο σημείο να έχει τις προκρίσεις για πρωϊνό (όπως κάποτε) θα μεγαλουργεί και στις διοργανώσεις , να είστε βέβαιοι γι αυτό. Αρκεί να στηριχθεί πρώτα απο τα ίδια τα μέλη της και μετά απο την Ομοσπονδία και όλους εμάς τους... παρατρεχάμενους. Και σε αυτή την περίπτωση οι παίκτες είναι αυτοί που είτε θα κάνουν εαυτούς και αλλήλους μάγκες, είτε θα καταβαραθρωθούμε όλοι μαζί.
Υ.Γ : Θεωρώ περιττό να πω κι εγώ πόσο καταθλιπτικό είναι για όλους μας το θέαμα του World League, απο τη στιγμή που για την ώρα είναι έτη φωτός μπροστά απο εμάς σαν παραγόμενο αθλητικό και ... τηλεοπτικό προϊόν. Για το τηλεοπτικό του πράγματος πρέπει να πω (αποδεχόμενος κυρίως τις δικές μου ευθύνες) ότι εάν δεν αμπαλάρουμε σωστά το προϊόν μας , προκοπή πολύ δύσκολα θα δούμε. Όταν οι Πολωνοί ερχόντουσαν κατα χιλιάδες στο ΣΕΦ για το world league κι εμείς μοιάζαμε φιλοξενούμενοι στη χώρα μας, δεν ντραπήκαμε, δεν διδαχθήκαμε. Ούτε οι παίκτες, ούτε οι προπονητές, ούτε οι παράγοντες , ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι... «τηλεοπτικοί». Δεν έχουμε μάθει να ντρεπόμαστε και να θυμώνουμε μαζί μας. Όλα όσα σήμερα μας προκαλούν κατάθλιψη , τα έχουμε δει μπροστά μας την ώρα της δημιουργίας τους, όταν έμπαιναν οι βάσεις. Ας κόψουμε λοιπόν τις καταθλίψεις και τα αντικαταθλιπτικά και ας δουλέψουμε. Όλοι. Δεν κάνουν πυρηνική φυσική. Μεθοδικοί υπήρξαν οι άνθρωποι!
Υ.Γ (2): Ο βολεϊκός Βαρούχας πώς λέγεται;
Υ.Γ (3): Εγώ δεν θα πω μπράβο στους διεθνείς που έκαναν το αυτονόητο, συμμετείχαν δηλαδή στις δραστηριότητες της εθνικής ομάδας. Ούτε ήρωες θα τους πω. Μην τρελαθούμε τελείως. Θα πω στους άλλους όμως ότι ,όταν η εθνική θα είναι ξανά μαγαζί γωνία, μπορεί και να μην τους χρειάζεται.
πηγη www.volleynews.gr
