Του: Παναγιώτη Περπερίδη
Kαι τί έγινε που οι μικρές εθνικές ομάδες δεν προκρίθηκαν στα παγκόσμια πρωταθλήματα εφήβων και νεανίδων; Και τί έγινε που νωρίτερα η εθνική παίδων τα είχε καταφέρει; Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι πέριξ της πετοσφαίρισης έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα...
συμπολιτευτικό ή αντιπολιτευτικό , αναλόγως του αποτελέσματος , αδιαφορώντας για τον κύριο σκοπό των μικρών εθνικών ομάδων. Ποιός είναι αυτός;
Μα οι πιτσιρικάδες και οι πιτσιρίκες να μάθουν σωστά τα βασικά του αθλήματος, να σφυρηλατήσουν χαρακτήρα αθλητή (και ουχί παίκτη , όπως έχουμε συνηθίσει να τους παράγουμε με το σωρό) και αργότερα να είναι έτοιμοι να γίνουν νικητές! Αργότερα όμως. Η νίκη στην παρούσα φάση δεν είναι αυτοσκοπός. Δε λέω , καλό είναι για τα παιδιά να παίρνουν προκρίσεις, να διεκδικούν μετάλλια, να πιάνουν κορυφές. Για τα παιδιά όμως, όχι για όλους εσάς ρε μεγαλοσχήμονες του βόλεϊ που ντραπήκατε λέει , γιατί οι νεάνιδες έχασαν σετ παίρνοντας μόνο 3 πόντους. Να ντρέπεστε που δεν τους μάθατε πως να μην χάνουν σετ με 3 πόντους. Αλλά ποιός και πότε να τους το μάθει. Επίσης ποιός να μάθει στους έφηβους να διεκδικούν νίκες;
Ο ομοσπονδιακός προπονητής των 15 ημερών; Ούτε να συστηθούν πρόλαβαν με τον Μπουτσουρή. Ο προπονητής δεν πρόλαβε καν να μάθει σωστά τα ονόματά τους. Πόσο μάλλον τις ικανότητές τους. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι ούτε η εθνική παίδων θα είχε προκριθεί στο παγκόσμιο αν δεν υπήρχε ο Δημητριάδης που τους ήξερε και τον ήξεραν. Η παραγωγική διαδικασία κάθε αθλήματος είναι αδιανόητο να αλλάζει ''δάσκαλο'' κάθε τρις και λίγο , ανάλογα με το όνομα του προέδρου της ομοσπονδίας και της αυλής του. Αλλά τί να καταλάβει απο αυτά ο Μαυρομάτης, που δεν ξέρει ο χριστιανός πώς παίζεται το άθλημα; Εδώ δεν κατάλαβε ο Προσαλίκας, δεν κατάλαβε ούτε ο Μπελιγράτης που είχε κατασκευάσει το πιο ''υπανάπτυκτο'' αναπτυξιακό όλων των εποχών παγκοσμίως. Θα παρακαλούσα ,λοιπόν, όλους να μην μεταθέτουν τη δική τους αποτυχία στις πλάτες ανήλικων που ουδεμία ευθύνη φέρουν για το ότι εμείς δεν ξέρουμε να τους δείξουμε. Σε όλο τον ανεπτυγμένο αθλητικό πλανήτη οι εθνικές ομάδες υποδομής είναι μαζί όλο τον χρόνο , όχι όποτε λάχει. Ή εν πάση περιπτώσει κάνουν καμπ 4-5 φορές κάθε χρόνο και σίγουρα οι προπονητές τους όχι μόνο γνωρίζουν καλά τα ονόματά τους, αλλά ξέρουν και την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής τους , τις δεξιότητες, τις σωματικές ικανότητες , ακόμα και τους τραυματισμούς τους με λεπτομέρειες.
Τί απο όλα αυτά γνωρίζουν αυτοί που σήμερα έχουν στα χέρια τους τις μικρές εθνικές ομάδες; Τίποτα! Όλοι οι φωστήρες ,λοιπόν, της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης καλό θα ήταν να «σκάσουν» μια και καλή και να δουλέψουν όλοι μαζί , γιατί τα παιδιά δεν τους φταίνε σε τίποτα. Μην γελιέστε, δεν έχασαν οι πιτσιρίκες σετ με 3 πόντους. Όλοι εσείς το χάσατε, όλοι εμείς το χάσαμε με αυτό τον τρόπο , απλούστατα γιατί - ο καθένας στον τομέα του- είμαστε ανεπαρκείς. Πέρυσι τον Μάρτιο ο Μέιφορθ μιλούσε στην Κυψέλη με τον Μηνούδη και τελειώνοντας την συζήτηση ζήτησε την άποψη του για τον... Μηνούδη!
Του είπε το ιστορικό ''my friend one more question please. What about Minoudis?'' που αργότερα έγινε ανέκδοτο στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού και της εθνικής ομάδας. Δυστυχώς όμως όσο κομήτης ήταν ο Μέιφορθ , αλλό τόσο κομήτες είμαστε όλοι μας, γιατί ακόμα δεν γνωρίζουμε πώς να μάθουμε σε αυτά τα παιδιά τα βασικά και κυρίως -το πιο βασικό απ' όλα- να είναι ομάδα. Εδώ παίκτες γυρίζουν απο την μια θέση στην άλλη χωρίς κάποιο σχέδιο, χωρίς να δουλεύουν συγκεκριμένες δεξιότητες , χωρίς να ξέρουμε καν για ποιά θέση στην πραγματικότητα κάνουν.
Βάζουμε τον Περπερίδη -λόγου χάριν- διαγώνιο ή κεντρικό, απλώς γιατί μας λείπει ένας διαγώνιος ή ένας κεντρικός. Καλό θα ήταν ,λοιπόν, άπαντες να σταματήσουν τις κριτικές για τους μικρούς και τις μικρές και να καταστρώσουν κανένα σχέδιο. Κι εμείς οι δημοσιογραφάρες να σταματήσουμε να σχολιάζουμε τους αγώνες των παίδων και των εφήβων σα να είναι η εθνική ανδρών (αντιστοίχως για κορασίδες και γυναίκες). Τις επιτυχίες και τις αποτυχίες σε αυτές τις ηλικίες έχουμε την υποχρέωση να τις αντιμετωπίζουμε καθαρά ειδησεογραφικά, να τις καταγράφουμε. Αν έχουμε τις γνώσεις , ας σχολιάσουμε για τις δεξιότητες των αθλητών , όχι για το εκάστοτε αποτέλεσμα (επιτυχές ή μη). Αν πάλι δεν τις έχουμε ας γράψουμε το σκορ κι ας το γράψουμε σωστά , διότι συχνά κι εκεί λάθη κάνουμε. Για την ακρίβεια θέλω να δω Λεώνη και Δρίκο να καταστρώνουν εθνικό σχέδιο εκμάθησης και ανάπτυξης , το οποίο θα ακολουθούν άπαντες ευλαβικά και χωρίς συζητήσεις. Επίσης οι ομοσπονδιακοί (και ιδιαίτερα των παίδων, των κορασίδων, των εφήβων και των νεανίδων) να είναι σταθεροί απο τούδε και εις το εξής και να μην κρίνονται βάσει προκρίσεων ή μεταλλίων. Να κρίνονται με μοναδικό γνώμονα την παραγωγή παικτών υψηλού επιπέδου. Δεν έχει καμιά σημασία το ότι οι παίδες ''πέτυχαν''. Δεν έχει καμία σημασία το ότι οι έφηβοι ''απέτυχαν''.
Σημασία έχει πόσοι απ΄ όλους αυτούς θα παίξουν βόλεϊ σε υψηλό επίπεδο, όταν ενηλικιωθούν. Άλλωστε στο ελληνικό μπάσκετ (που έχει σύστημα παραγωγικής διαδικασίας εγνωσμένης αξίας και δασκάλους μεγάλης εμπειρίας) μερικοί απο τους κορυφαίους παίκτες (μαζί κι Ο κορυφαίος σύγχρονος παίκτης) ουδέποτε πέρασαν απο τις μικρές εθνικές που πήραν μετάλλια σε διοργανώσεις και ''αποθεώθηκαν''. Ας σταματήσουμε ,λοιπόν, όλοι την ανέξοδη κριτική και κυρίως σταματήστε εσείς οι ''παραγοντάρες'' κι οι ''προπονητάρες'' να κάνετε πολιτική με όπλα το αύριο του αθλήματος μας. Δεν υπάρχουν ούτε ΕΘΝΙΚΟΙ ΘΡΙΑΜΒΟΙ, ούτε ΕΘΝΙΚΟΙ ΔΙΑΣΥΡΜΟΙ, όταν πρωταγωνιστές είναι αθλητές και αθλήτριες απο 12-18 ετών. Αφήστε να βαρύγδουπα για αργότερα, όταν θα έχετε φροντίσει να τους δώσετε τα κατάλληλα εφόδια, την απαραίτητη ''παιδεία''. Αν ξέρετε τον τρόπο. Αν όχι, απλώς ... ΣΚΑΣΜΟΣ!
