Αυτό το πρωτάθλημα δεν το κατέκτησε ο Ολυμπιακός. Αυτό το πρωτάθλημα το κατέκτησε ο Καλμαζίδης. Αυτό το πρωτάθλημα το έφεραν ο Τζούριτς, ο Φιλίπποφ, ο Ντεσπέιν, ο Φράγκος, ο Ανδρεάδης, ο Εστράδα, ο Κουζούνης , ο Γιαμπλόνσκι, ο Παπάζογλου, ο Κοκκινάκης...
Αυτό το πρωτάθλημα το κέρδισαν ο Μπλέτσας (ήρωα Σπύρο έχεις όλο τον σεβασμό και την αγάπη μας, γιατί το ''Μελίνα Μερκούρη'' είναι ο ναός και το σπίτι σου, γιατί οι πάικτες είναι τα παιδιά σου), ο Παπαγεωργίου και ο Τσικούρης (που ''επισκεύαζαν'' ερείπια σε συνθήκες πολικού ψύχους), ο Καλιμάνης (που μια ζωή τρέχε για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα) και ο Θεοφανόπουλος. Αυτό το πρωτάθλημα ήταν μια χορηγία και του κόσμου που προσκυνάει τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο όπου γης. Αυτοί! Τελεία και παύλα! Ποιός Ολυμπιακός όμως; Πού ήταν ο Ολυμπιακός; Τώρα βέβαια θα μου πείτε ο Ολυμπιακός (και ο κάθε Ολυμπιακός) είναι η ιδέα , δεν είναι οι άνθρωποι που περιστασιακά τον διοικούν. Ναι σύμφωνοι, αλλά επί του παρόντος τον εκπροσωπούν και δεν τους αξίζει ούτε το μισό χερούλι της κούπας (της τρίτης φέτος) που σήκωσε ο Ανδρεάδης. Αυτός ο τίτλος ήταν ο δυσκολότερος , ο πιο μάγκικος (τίτλος με ''καρύδια'' που θα έλεγε στο περίπου και ο αδελφός μου ο Φράγκος), ο πιο ουσιαστικός, ο κορυφαίος στην ιστορία του συλλόγου. Οι λόγοι είναι απλοί:
1. Ήρθε σε καθεστώς πείνας και πλήρους εξαθλίωσης. Eίναι ο τίτλος που ήρθε με επιτόκια δανεισμού (που είναι και στη μόδα).
2. Ήρθε με μυθικές ανατροπές , τρεις φορές επί του Παναθηναϊκού και άλλες τόσες επί του Ηρακλή.
3. Ήρθε με παίκτες νεαρούς , άβγαλτους, πρωτόπειρους που δεν ήξεραν ούτε την σαμπάνια να ανοίξουν στα αποδυτήρια για να πανηγυρίσουν και ο Κουζούνης βρήκε αποκούμπι στον έμπειρο Σπύρο μπας και τα καταφέρει. Μπορεί να μην ήξεραν να ανοίγουν σαμπάνιες, ξέρουν όμως να παίζουν σπουδαίο βόλεϊ και στο μέλλον θα παίξουν ακόμα καλύτερο , μέχρι να μας φτάσουν (ως Ελλάδα) ξανά σε κάποιον Όλυμπο απο τις παρυφές του Υμητού (ή μήπως εμετού) όπου βρισκόμαστε τώρα.
Αυτά τα παιδιά ,λοιπόν, δεν αξίζουν κάποιον καλό άνθρωπο να τα υιοθετήσει, να τα χρηματοδοτήσει, να εξασφαλίσει το μέλλον τους; Το αξίζουν σίγουρα περισσότερο απο αυτούς που συμμετέχουν κάθε εβδομάδα σε ένα πανηγύρι ντροπής, σε ένα «μπουρδέλο» όπως είπε εύγλωττα ο Δώνης μετά τον τελικό του ποδοσφαιρικού κυπέλλου το Σάββατο. Και δεν χρειάζονται πολλά. Το κόστος ενός ενδεκαδάτου ποδοσφαιριστή της ΠΑΕ φτιάχνει προϋπολογισμό ομάδας βόλεϊ που με αυτό το υλικό ως έχει (άντε και με μια καλή προσθήκη) θα είναι ισόβια πρωταθλήτρια και κυπελλούχος Ελλάδας και με μαθηματική ακρίβεια θα φέρει τον τρίτο και πιθανότατα τον σημαντικότερο, τον μεγαλύτερο, τον κορυφαίο ευρωπαϊκό τίτλο στον σύλλογο. Τα ίδια τα παιδιά πάντως δεν θέλουν πολλά. Συνέπεια για τα φετινά ζητάνε , αλλιώς το μήνυμα Φράγκου ήταν σαφές. Ο καθένας θα τραβήξει τον δρόμο του και καλή τύχη. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Τζούριτς που εξέφρασε κατηγορηματικά την βούληση (που θα γίνει πράξη) να παίξει στο εξωτερικό. Τα ίδια θα κάνει και ο Φιλίπποφ. Καλά για τους ξένους δεν το συζητώ καν. Ο αθλητισμός στην χώρα μας θα πάει κατά διαόλου , θα ξεμείνει απο ανθρώπους που θα μας κάνουν υπερήφανους , όπως αυτά τα πιτσιρίκια του Ολυμπιακού. Την ίδια ώρα θα βασιλεύει ο ''βασιλεύς-μπουρδέλο'' , που είναι πιο... της μάζας βρε παιδί μου. Αυτό κι αν είναι ψέμα. Ο κόσμος , ο αγνός φίλαθλος ξέρει να εκτιμά τον αθλητισμό. Εμείς τον κρατάμε μακρυά, εμείς τον καθοδηγούμε αλλού. Πάρτε έναν ποδοσφαιριστή λιγότερο αγαπητοί παράγοντες , κέρδος θα έχετε και άμεση ανταποδοτικότητα στις επενδύσεις σας, βοηθήστε τον αθλητισμό. Αυτό δεν αφορά μόνο στον Ολυμπιακό, αλλά η αφετηρία πρέπει να γίνει απο τον κορυφαίο αθλητικό οργανισμό της χώρας.
Γι ' αυτό επιμένω! Ποιός Ολυμπιακός, ποιός Παναθηναϊκός , ποιά ΑΕΚ; Αφήστε τους συλλόγους, αφήστε τους παράγοντες , κάντε focus στα παιδιά , στο αύριο, στον αθλητισμό. Τουλάχιστον όσοι είστε αγνοί φίλαθλοι , όσοι αγαπάτε τον αθλητισμό.
Άκουγα τις δηλώσεις Θεοδωρακάκη ότι δήθεν «αυτά τα παιδιά έκαναν υπερήφανο τον σύλλογο» και πρέπει να στηριχθούν. Πού ήταν όλη την χρονιά ο -δεδομένα- κορυφαίος αθλητικός παράγοντας αυτής της χώρας; Φρόντιζε για το πόλο. Σιγά που τον ένοιαζε το βόλεϊ. Μετά άκουσα και τον κύριο πρόεδρο της λίγκας να λέει ότι «Δεν παίζει ρόλο η ηλικία και η απειρία τον παίκτων. Μπορούν να νικήσουν και καλύτερους όταν είναι στην οικογένεια του Ολυμπιακού και φορούν αυτή την βαριά φανέλα». Η φανέλα αγαπητέ Παντελή κέρδισε το πρωτάθλημα; Την φανέλα του ερασιτέχνη την κάνανε ξεσκονόπανο. Ποιά οικογένεια; Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε την κάνανε την οικογένεια. Ξέρεις ποιοί. Μπορείς να τους βγάλεις στην σέντρα; Τον τίτλο αγαπητέ πρόεδρε της Λίγκας και μέλος της διοίκησης του ΤΑΑ (που υπηρετείς με συνέπεια και αληθινή αγάπη το τμήμα της πετοσφαίρισης και αυτό το γράφω με πλήρη συνείδηση του τί γράφω) τον κέρδισαν οι παίκτες , ο προπονητής τους, ο Σπύρος, ο Βασίλης και οι γιατροί. Τον τίτλο αυτό θα τον κέρδιζαν ακόμα κι αν (ακριβώς οι ίδιοι) φορούσαν την φανέλα του Αθλητικού Ομίλου Άνω Μαγούλας. Δεν υποτιμώ τον Ολυμπιακό. Κάθε άλλο, τον τιμώ και τον σέβομαι απεριόριστα. Όμως τον φετινό τίτλο δεν τον κέρδισε κανένας Ολυμπιακός! Αντιθέτως ο σύλλογος έκανε ότι μπορούσε για να χαθεί όχι ο τίτλος , αλλά και η ίδια η ομάδα. Εξαιρώ απο το χάος τον Καραχάλιο και μόνο.
Ιστορίες «ερυθρόλευκης» τρέλας!
Δεν επιθυμώ ούτε απόψε να γράψω ύμνους και επαίνους, γιατί τους έχω γράψει ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ακόμα η κανονική περίοδος.Μετά το αποτέλεσμα όλοι μάγκες σχολιαστές είναι. Νομίζω ,άλλωστε, ότι δεν χρειαζόταν να έχει κάποιος τις γνώσεις του Μπερναρντίνιο για να καταλάβει ότι ο Ολυμπιακός είχε το καλύτερο υλικό απο όλες τις ομάδες και κυρίως τον καλύτερο προπονητή μακράν του δεύτερου. Απόψε θέλω να διηγηθώ μερικές ιστορίες που έχουν ιστορική αξία, διότι συν τοις άλλοις αυτά τα παιδιά αποτελούν ήδη σημείο αναφοράς για την ιστορία της πετοσφαίρισης σε αυτή την χώρα.
*Δυο ημέρες πριν τον πρώτο τελικό ο Φιλίπποφ μου ζήτησε το dvd του τελικού του κυπέλλου Ελλάδας. Του είπα: «Εντάξει Ντίμα, έχουμε καιρό, θα στο μεταγράψω». Μου απάντησε: «Δεν έχουμε καιρό , την Δευτέρα θα έχουμε πάρει το πρωτάθλημα με 3-0 και την Τετάρτη θα φύγω για Ουκρανία. Θέλω να το δείξω στην οικογένειά μου». Ανταπάντησα να πάει να κοιταχθεί σε κάποιον γιατρό, γιατί αυτός ο τελικός δεν πρόκειται να τελειώσει 3-0. Βάλαμε και στοίχημα. Το στοίχημα το έχασα, το dvd δεν το έχω ετοιμάσει και πιθανότατα θα του το στείλω στην πατρίδα με κούριερ. Στον ημιτελικό μου είχε προαναγγείλει ότι όλα τα ματς θα τα νικήσουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχαν ανατρέψει και το σκορ της αναμέτρησης της τελευταίας αγωνιστικής. Αύριο κιόλας θα τον πάρω και θα πάμε να παίξουμε συνεταιρικά ένα τζόκερ. Αν κερδίσουμε υπόσχομαι να αγοράσουμε το ΤΑΑ Ολυμπιακός.
*Πάμε στα σοβαρά τώρα. Μέσα στην χρονιά ο Τζούριτς είχε ένα μόνιμο οστικό οίδημα, θέμα στο γόνατο, ήταν απλήρωτος , με απλήρωτο ενοίκιο, με απλήρωτες βίζες παραμονής στην χώρα για την οικογένεια του, χωρίς βενζίνη για το αυτοκίνητο και δανειζόταν απο όπου έβρισκε. Οι διοικούντες αδιαφορούσαν. Ξέσπαγε στις προπονήσεις σκίζοντας μπλούζες , χτυπώντας μπάλες, σπάζοντας πράγματα. Στον αγώνα όμως ήταν πάντα εκεί και πάντα σπουδαίος.
Ζορίστηκε τόσο πολύ όλη την χρονιά που ούτε σκέφτεται την παραμονή του εδώ. Πικράθηκε τόσο πολύ που δεν θέλει να βλέπει κανέναν μας. Η κίνηση να δώσει το μετάλλιο στην αδελφή του , την οποία η ομάδα ξέχασε ακόμα και στην απονομή του κυπέλλου γυναικών τα λέει όλα! Για τον μικρό Φιλίπποφ καθάριζε ο Γιούρι ''σκοτώνοντας την εν Ουκρανία περιουσία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φρίκη που έφαγε ο άνθρωπος για να εξασφαλίσει τα λεφτά για την Ουκρανική Ομοσπονδία προκειμένου ο μικρός να παίζει σαν Έλληνας απο του χρόνου. Το σκέφτηκες καλά ρε Γιούρι; Μήπως το παιδί να έμενε Ουκρανός; Πολύς μας πέφτει νομίζω! Ο Φράγκος επίσης ''τα έτρωγε'' απο τους δικούς του, αλλά για πόσο; Έξοδοι περιορισμένες και έξοδα με φειδώ. Ο έρημος Κουζούνης το έριξε στο τργούδι. Ο Ανδρεάδης κάποια στιγμή βρέθηκε να μην έχει πάνες για το μωρό. Του χρωστάνε απο ''τα πέρυσι'' (που έλεγε κι η γιαγιά μου , καλή της ώρα).
Ο Παπάζογλου στριμώχτηκε πολύ. Κάποια στιγμή του δώσανε 500 ευρώ έναντι και τους τα έτριψε στη μούρη. Σε κάποιον άλλον ζήτησαν να μην πληρωθεί για να πάρουν τα λεφτά οι φροντιστές και εκείνος δέχθηκε, ενώ τα είχε κι εκείνος ανάγκη. Δεν είχε όμως οικογένεια. Οι γονείς των παιδιών (όσοι μπορούσαν εν πάση περιπτωσει) βαριαναστέναξαν. Οι οικογένειες των μεγαλύτερων βλαστήμησαν. Οι ξένοι έτρωγαν τα έτοιμα. Ο έρημος Κραλ ,μέχρι να φύγει, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Στο τσακ το γλίτωσε. Για την έλλειψη θέρμανσης και ζεστού νερού στο «Μελίνα Μερκούρη» τα έχετε ακούσει ξανά και ξανά, αλλά σκεφτείτε τί καταπόνηση είναι αυτή για το σώμα τον παιδιών. Ο Φράγκος στα 21 του κοντεύει να φτάσει τις ''βλάβες'' του Λάππα στα 30 του, ο Τζούριτς επίσης, ο Φιλίπποφ λίγο έλειψε να καταστρέψει την μέση του με τις αηδίες του απίθανου Γκουλινέλι και οι υπόλοιποι όλο κι απο κάτι υπέφεραν. Αλλά εδώ δεν μάσησαν απο τροφική δηλητηρίαση , θα μασούσαν απο το κρύο νερό. «Κομάντα» κανονικά τα πιτσιρίκια. Η διοίκηση που ήταν σε όλα αυτά; Ποιά;
*Kάποια στιγμή πρέπει να μαθευτεί πώς πήραν το πριμ κυπέλλου και το πριμ πρόκρισης στο τελικό του πρωταθλήματος απο τον Μαρινάκη , έχει αξία. Επίσης κάποια στιγμή πρέπει να μας πουν που πήγαν τα λεφτά απο το υστέρημα του κόσμου. Γιατί προς το παρόν στους λογαριασμούς των παικτών δεν έχουν πάει. Εγώ σταματώ εδώ. Για την ώρα τουλάχιστον...
Δεν ήταν παρέα, έχουν φιλοδοξίες
Άκουγα συνεχώς την γνωστή ιστορία ότι οι παρέες ξεπερνούν κάθε εμπόδιο. Στον Ολυμπιακό δεν υπήρχε καμία παρέα. Απλούστα τα παιδιά κατάλαβαν νωρίς ότι μέσα στο γήπεδο πρέπει να παίζουν ένας για όλους κι όλοι για έναν. Έτσι αξιοποίησαν το τεράστιο ταλέντο τους , το ανέδειξαν και κέρδισαν τρεις τίτλους. Αυτή η ομάδα θριάμβευσε χάρη στην φιλοδοξία των μελών της. Ταλεντάρες και παικταράδες όλοι τους. Δεν βγήκαν ποτέ για ποτό όλοι μαζί. Ούτε καν μετά απο κούπες. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η επιτυχία της διαχείρισης αυτής της ιδιαιτερότητας ανήκει εξ ολοκλήρου στον Γιάννη Καλμαζίδη που διαχειρίστηκε δύσκολες προσωπικότητες, «παιδάκια» (όπως έλεγε βλέποντας τους πανηγυρισμούς στα αποδυτήρια απο το μόνιτορ της NOVA)και παιχταράδες.
Στα δικά μου μάτια MVP της χρονιάς δεν ήταν ο Ντεσπέιν , αμάν αυτή η ξενομανία μας. MVP των τελικών (αφού τον τίτλο δεν μπορούμε εξ ορισμού να τον δώσουμε στον προπονητή, αν και θα έπρεπε) ήταν κατά σειρά ο Τζούριτς , ήταν ο Φιλίπποφ, ήταν ο Κουζούνης. Και οι τρεις υπερέβαλαν πολλές φορές και τον εαυτό τους και την ηλικία τους. Ο Ντεσπέιν -κατά την ταπεινή μου άποψη- δεν ήταν αυτός που έκανε την διαφορά , δεν έβγαλε μάτια, έκανε απλώς αυτό για το οποίο (θεωρητικώς τουλάχιστον) πληρώνεται (Ή μήπως όντως πληρώνεται; Δεν μπορώ να τσεκάρω τον τραπεζικό του λογαριασμό, δεν είναι ο Τσοχατζόπουλος σε προανακριτική).
Όλα αυτά τα παιδιά με έκαναν να κλάψω για πρώτη φορά στη ζωή μου για έναν αγώνα, για ένα πρωτάθλημα. Και όχι γιατί μικρός ήμουν Ολυμπιακός. Δεν ήμουν και δεν είμαι. Δεν δίνω δεκάρα για όλα αυτά πλέον. Είμαι Φράγκος (κυρίως), είμαι Φιλίπποφ, είμαι Τζούριτς, είμαι Κουζούνης, είμαι Κανέλλος, είμαι Πετρέας, είμαι Κοκκινάκης, είμαι Τζιουμάκας, είμαι Δρογκάρης, είμαι Μαρούλης , είμαι Πελεκούδας, είμαι Κουμεντάκης, είμαι Λιόντας, είμαι Ζήσης, είμαι Ασπιώτης και όχι μόνο. Και μάλιστα φανατικότατος. Επίσης είμαι σκληροπυρηνικός οπαδός του κοουτσαρίσματος Καλμαζίδη. Έχω εξηγήσει πάμπολλες φορές το γιατί και δεν θα ήθελα να επανέλθω.
Τι δεν είχαν όλοι οι αντίπαλοι...
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε την φρεσκάδα του Ολυμπιακού, την δίψα του για διάκριση , ούτε το ταλέντο, ούτε την προπονητική επιρροή (για διάφορους λόγους). Δάσκαλε (με όλο τον ειλικρινέστατο σεβασμό) ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ποτέ και σε τίποτα καλύτερος απο τον Ολυμπιακό.
Ο Ηρακλής δεν είχε ακραίους καν, δεν είχε έναν επαρκή διαγώνιο και δεν είχε τα ύψη για να βγει στα ίσια πάνω στο φιλέ. Σε όλες τις μάχες ήταν απο κάτω εξ ορισμού. Επίσης δεν είχε ποτέ ηρεμία στο παιχνίδι του. Σε όλες τις θέσεις απο τον πασαδόρο μέχρι τον λίμπερο υστερούσε πολύ. Γι αυτό και «εσκουπίσθη» συνοπτικώς. Επίσης δεν είχε Καλμαζίδη. Είχε έναν Μπρούκς φοβισμένο και μαθημένο στου κασίδι το κεφάλι. Ο συμπαθέστατος Φρέντι είχε να αντιμετωπίσει και την δημόσια αμφισβήτηση του «μπορώ να τα κάνω όλα και να γίνω ήρωας σας ξανά» Αντρέι Κράβαρικ. Ο γηραιός για να επανέλθει εκεί που ο παίκτης Κράβαρικ τον είχε φέρει κάποτε, πρέπει να ξαναβρεί έναν Λεώνη , να καθαρίσει πλήρως τα αποδυτήρια και να μιλάει ένας. Η ομάδα ήταν εμφανέστατα υπο την μόνιμη απειλή άποψης είτε του Boco , είτε του κόσμου, είτε κάποιον παραγόντων που θεωρούν ότι ξέρουν. Στις μεγάλες ομάδες , στις ομάδες τίτλου μιλάει ένας και μόνο ένας.
Επίλογος...
Η χρονιά που ολοκληρώνεται είναι η χρονιά της ανάδειξης των νεαρών παικτών. Κάποιοι το έκαναν απο τον Σεπτέμβριο και δικαιώθηκαν (βλέπε Ολυμπιακός). Κάποιοι το κάνουν τώρα. Έχουν ήδη αρχίσει να ''σκανάρονται'' οι παίκτες της γενιάς των spreads, οι παίκτες της γενιάς των 500 ευρώ, οι παίκτες της κρίσης, οι 16 άνω! Το νου σας όμως να τους φέρεστε σωστά, να τους περιβάλλεται με αγάπη, να τους φροντίζετε , γιατί αλλιώς θα μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και θα μας στέλνουν καρτούλες απο την ''Αστραλία'' , που έλεγε κι η Γεωργία Βασιλειάδου στον καιρό του μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος. Το μεγαλύτερο στην ιστορία πάντως μόλις άρχισε. Σε αυτό το κεφάλαιο της αθλητικής (και όχι μόνο) ιστορίας του τόπου σημείο αναφοράς μας θα είναι το πρωτάθλημα των παικτών του Ολυμπιακού. Μέσα στην κούπα , εκεί στην πλούσια ερυθρόλευκη τροπαιοθήκη (την πλουσιότερη ελληνικού αθλητικού σωματείου), βάλτε και την πρόσφατη επιστολή - κραυγή - κάλεσμα των παιδιών. Έχει αξία!
Συγχαρητήρια μάγκες και ευχαριστώ... (ξέρετε εσείς)!
http://www.volleynews.gr/
