Λίγο πριν εκπνεύσει το 2010, η ιστορία του του νεαρού Νικ Γουίλιαμς συγκινεί. Ο βολεϊμπολίστας του Gibbons, πριν από δυο χρόνια έμεινε παράλυτος εξαιτίας αυτοκινητιστικού ατυχήματος, αλλά με τη δύναμη ψυχής του έκανε ξανά τα πρώτα του μικρά βήματα.
Ο Γουίλιαμς πλέον χαμογελάει, βλέποντας ότι κάνει έστω και μικρά βήματα αφού η πρόοδός του είναι εντυπωσιακή. Πριν από δυο χρόνια ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα «έριξε» τον αθλητή σε κώμα και όταν συνήλθε ήταν παράλυτος από το θώρακα και κάτω. Οι γιατροί αμφέβαλλαν για το αν θα μπορέσει να ξαναπερπατήσει αλλά ο ίδιος δεν θα μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο.
Αφού επέτρεψε στο εαυτό του να κλάψει μια ολόκληρη νύχτα, ο Γουίλιαμ επαναπροσδιόρισε: «Απλά σκέφτηκα τον εαυτό μου. Κοίτα με, είπα. Συνήθιζα να παλεύω στους αγώνες. Αυτός εδώ είναι άλλος ένας αγώνας. Δεν είναι μια μάχη με το χρόνο ή για κάποια άλλη ομάδα αλλά μάχομαι για μένα και τις ικανότητές μου». Το Νοέμβριο ο Γουίλιαμ έκανε τα πρώτα του βήματα, στηριζόμενος στο «Π».
Ήταν ένα συγκινητικό θέαμα που άγγιξε φυσιοθεραπευτές, συναδέλφους, ασθενείς και το σημαντικότερο, την οικογένειά του. «Φωνάζω ακόμα κάθε φορά που το βλέπω», είπε η μητέρα του Γουίλιαμς, Ντόνα. «Όταν είδα το μωρό μου σε όρθια θέση, το αγόρι μου, για πρώτη φορά μέσα σε δύο έτη και έξι μήνες, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν τα πρώτα του βήματα που έκανε ως μωρό. Υπήρχε τόσο πολύ συναίσθημα».
Με τη δύναμη ψυχής του καθισμένος στην αναπηρική καρέκλα, κατάφερε να προσπεράσει τα εμπόδια, και να τελειώσει το σχολείο. Καθηγητές, συμμαθητές και φίλοι τον υποστήριξαν και τον υποστηρίζουν στο έπακρο.
Η οικονομική και ηθική βοήθεια ήταν μεγάλη, ακόμα και από τους «αντίπαλες» ομάδες (στα σχολεία). Παράλληλα, η ιστορία του «άγγιξε» τους ιδιοκτήτες του «SpectraCare», μια μονάδα φυσικοθεραπείας, οι οποίοι επειδή κατάλαβαν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της οικογένειας του Γουίλιαμ, πρόσφεραν δωρεάν τις θεραπείες. «Αν μπορούμε να κάνουμε τον Νικ να περπατήσει και να του δώσουμε την ελευθερία του ώστε να είναι ανεξάρτητος, αυτό είναι το όνειρό μας», δήλωσαν οι άνθρωποι που έκαναν αυτή τη γενναιόδωρη προσφορά.
Πλέον, ο νεαρός ασχολήθηκε με τον εθελοντισμό ως εκπαιδευτικός, καθηγητής μαθηματικών στο παλιό σχολείο του και αυτό το φθινόπωρο, έγινε βοηθός προπονητή στην ομάδα μπάσκετ του Gibbons, όταν ο προπονητής τον προσκάλεσε να ενταχθεί στο σταφ. Ο στόχος του παραμένει πάντα ο ίδιος, να περπατήσει ξανά μόνος του!
ΠΗΓΗ : www.liberovolley.blogspot.com
