Ο
Άντερς Κρίστιανσον είναι ο τελευταίος ξένος προπονητής που κατέκτησε το
πρωτάθλημα στην βόλεϊ λιγκ, πανηγυρίζοντας μάλιστα το νταμπλ με τον
Ολυμπιακό την σεζόν 2008-2009. Από εκείνη την περίοδο και μετά τις
κούπες τις σηκώνουν μόνο Έλληνες προπονητές αλλά αυτό μάλλον δεν τους
βγαίνει σε καλό.
του Δημήτρη Τυχάλα tihalas@sportsfeed.gr
Τι εννοούμε; Την τελευταία εξαετία το ντάμπλ έχουν πανηγυρίσει ο Γιάννης Καλμαζίδης (2010-2011 με τον Ολυμπιακό, 2014-2015 με τον ΠΑΟΚ), ο Σωτήρης Δρίκος (2011-2012 με τον Ηρακλή) και ο Δημήτρης Καζάζης (2012-2013 και 2013-2014 με τον Ολυμπιακό).
Τι κοινό έχουν και οι τρεις; Δεν έχουν δουλειά σε σωματείο με τους Καλμαζίδη, Καζάζη να μπαίνουν στο ταμείο ανεργίας το περασμένο καλοκαίρι.
Ο πρώτος έχοντας χαρίσει στον ΠΑΟΚ τους πρώτους τίτλους της ιστορίας του, κι ο δεύτερος έχοντας κατακτήσει 6 τίτλους (από τους 9 διαθέσιμους) στα τρία χρόνια που βρέθηκε στον ερυθρόλευκο πάγκο.
Θέλετε να το προχωρήσουμε κι άλλο; Ο Νίκος Ζαλμάς, ο οποίος με τον Παμβοχαϊκό έφτασε, την πρώτη χρονιά της ομάδας στην μεγάλη κατηγορία, στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος χάνοντας με δραματικό τρόπο από τον Ηρακλή, ενώ την επόμενη έπαιξε στους τελικούς με τον Ολυμπιακό (κι αν δεν έχανε με τραυματισμό τον Γιοβάνοβιτς μετά τον πρώτο τελικό, όπου κέρδισε στην έδρα των ερυθρόλευκων, κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν) επίσης παραμένει χωρίς ομάδα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Γιάννη Νικολάκη που επίσης μετά από δύο σερί νταμπλ με τον Ολυμπιακό στις γυναίκες, είναι χωρίς ομάδα από το φετινό καλοκαίρι.
Φυσικά κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, ωστόσο η ουσία δεν αλλάζει κι είναι ξεκάθαρο ότι για την πλειοψηφία των παραγόντων οι προπονητές είναι οι απλοί κομπάρσοι (άντε ας τους πούμε διαχειριστές) που έχουν το μικρότερο μερίδιο στις επιτυχίες και το μεγαλύτερο στις αποτυχίες.
Γι’ αυτό λοιπόν αν κάποιος προπονητής κατακτήσει φέτος το νταμπλ, για καλό και για κακό ας είναι έτοιμος για να βρει νέα δουλειά.
Γιατί στην βόλεϊ λιγκ οι παραδόσεις τηρούνται ευλαβικά και κουμάντο στις (περισσότερες) ομάδες κάνουν κάποιοι οι οποίοι είτε νομίζουν ότι ξέρουν βόλεϊ, είτε κάποτε το ήξεραν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα…
Αύξηση των ξένων
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι η δεξαμενή με τους έλληνες προπονητές βγάζει πολλούς και καλούς, ωστόσο αυτό καταρρίπτεται από το γεγονός ότι φέτος μετά από πολλά χρόνια έχουμε τέσσερις ξένους προπονητές στην Α1 (πέρσι ήταν 2 στην αρχή, οι Ελγέτα-ΑΕΚ, Παβλίσεβιτς-Φοίνικας, για να φύγει ο Ελγέτα και να έρθει ο Μέρτεν στον Παμβοχαϊκό).
Ξεχωρίζει φυσικά ο Ρομπέρτο Πιάτσα ο οποίος έχει περάσει από τον πάγκο της μεγάλης Σίσλεϊ Τρεβίζο, ενώ με το Κούνεο κατέκτησε το CEV Cup κι έφτασε ως τον τελικό του τσάμπιονς λιγκ.
Σαν όνομα φυσικά ακολουθεί ο Νίκι Ζελιάσκοφ με την σπουδαία καριέρα ως παίκτης στην Ελλάδα, ο οποίος είναι το μεγάλο στοίχημα στον πάγκο του ΠΑΟΚ, ενώ για δεύτερη σερί σεζόν ο Φοίνικας Σύρου εμπιστεύτηκε την ομάδα σε Σερβικά χέρια με τον έμπειρο Ντούσκο Νίκολιτς να διαδέχεται τον Ράτκο Παβλίσεβιτς.
Τέλος στον πάγκο της Ορεστιάδας θα καθίσει ο Σουηδός Γιόχαν Ίσαακσον, ο πρώτος μετά τον Άντερς Κρίστιανσον Σκανδιναβός που αναλαμβάνει ελληνική ομάδα.
Από τους τέσσερις ξένους ο μόνος που έχει προϋπηρεσία στην Ελλάδα είναι ο Νίκι Ζελιάσκοφ, ο οποίος όμως είχε θητεύσει στην Α2 ως προπονητής της Ορεστιάδας.
Από κει και πέρα σταθεροί παρέμειναν οι Αρσενιάδης (ΑΟ Κηφισιάς), Ανδρεόπουλος (Παναθηναϊκός), Μουστακίδης (Εθνικός), Λυκούδης (Παναχαϊκή), Πάτρας (Ηρακλής), Κατσιγιάννης (Λαμία), Μέλκας (Άρης), ενώ υπάρχει κι η μεγάλη επιστροφή του Γιώργου Χριστόπουλου.
Ο Αχαιός είχε το ρεκόρ συνεχόμενων παρουσιών στους πάγκους της Α1 με 12 σερί χρονιές (Ολυμπιάδα Πατρών, ΠΑΟΚ, ΕΑ Πατρών) και τώρα επιστρέφει στον πάγκο του Παμβοχαϊκού.
ΠΗΓΗ www.sportsfeed.gr
του Δημήτρη Τυχάλα tihalas@sportsfeed.gr
Τι εννοούμε; Την τελευταία εξαετία το ντάμπλ έχουν πανηγυρίσει ο Γιάννης Καλμαζίδης (2010-2011 με τον Ολυμπιακό, 2014-2015 με τον ΠΑΟΚ), ο Σωτήρης Δρίκος (2011-2012 με τον Ηρακλή) και ο Δημήτρης Καζάζης (2012-2013 και 2013-2014 με τον Ολυμπιακό).
Τι κοινό έχουν και οι τρεις; Δεν έχουν δουλειά σε σωματείο με τους Καλμαζίδη, Καζάζη να μπαίνουν στο ταμείο ανεργίας το περασμένο καλοκαίρι.
Ο πρώτος έχοντας χαρίσει στον ΠΑΟΚ τους πρώτους τίτλους της ιστορίας του, κι ο δεύτερος έχοντας κατακτήσει 6 τίτλους (από τους 9 διαθέσιμους) στα τρία χρόνια που βρέθηκε στον ερυθρόλευκο πάγκο.
Θέλετε να το προχωρήσουμε κι άλλο; Ο Νίκος Ζαλμάς, ο οποίος με τον Παμβοχαϊκό έφτασε, την πρώτη χρονιά της ομάδας στην μεγάλη κατηγορία, στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος χάνοντας με δραματικό τρόπο από τον Ηρακλή, ενώ την επόμενη έπαιξε στους τελικούς με τον Ολυμπιακό (κι αν δεν έχανε με τραυματισμό τον Γιοβάνοβιτς μετά τον πρώτο τελικό, όπου κέρδισε στην έδρα των ερυθρόλευκων, κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν) επίσης παραμένει χωρίς ομάδα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Γιάννη Νικολάκη που επίσης μετά από δύο σερί νταμπλ με τον Ολυμπιακό στις γυναίκες, είναι χωρίς ομάδα από το φετινό καλοκαίρι.
Φυσικά κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, ωστόσο η ουσία δεν αλλάζει κι είναι ξεκάθαρο ότι για την πλειοψηφία των παραγόντων οι προπονητές είναι οι απλοί κομπάρσοι (άντε ας τους πούμε διαχειριστές) που έχουν το μικρότερο μερίδιο στις επιτυχίες και το μεγαλύτερο στις αποτυχίες.
Γι’ αυτό λοιπόν αν κάποιος προπονητής κατακτήσει φέτος το νταμπλ, για καλό και για κακό ας είναι έτοιμος για να βρει νέα δουλειά.
Γιατί στην βόλεϊ λιγκ οι παραδόσεις τηρούνται ευλαβικά και κουμάντο στις (περισσότερες) ομάδες κάνουν κάποιοι οι οποίοι είτε νομίζουν ότι ξέρουν βόλεϊ, είτε κάποτε το ήξεραν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα…
Αύξηση των ξένων
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι η δεξαμενή με τους έλληνες προπονητές βγάζει πολλούς και καλούς, ωστόσο αυτό καταρρίπτεται από το γεγονός ότι φέτος μετά από πολλά χρόνια έχουμε τέσσερις ξένους προπονητές στην Α1 (πέρσι ήταν 2 στην αρχή, οι Ελγέτα-ΑΕΚ, Παβλίσεβιτς-Φοίνικας, για να φύγει ο Ελγέτα και να έρθει ο Μέρτεν στον Παμβοχαϊκό).
Ξεχωρίζει φυσικά ο Ρομπέρτο Πιάτσα ο οποίος έχει περάσει από τον πάγκο της μεγάλης Σίσλεϊ Τρεβίζο, ενώ με το Κούνεο κατέκτησε το CEV Cup κι έφτασε ως τον τελικό του τσάμπιονς λιγκ.
Σαν όνομα φυσικά ακολουθεί ο Νίκι Ζελιάσκοφ με την σπουδαία καριέρα ως παίκτης στην Ελλάδα, ο οποίος είναι το μεγάλο στοίχημα στον πάγκο του ΠΑΟΚ, ενώ για δεύτερη σερί σεζόν ο Φοίνικας Σύρου εμπιστεύτηκε την ομάδα σε Σερβικά χέρια με τον έμπειρο Ντούσκο Νίκολιτς να διαδέχεται τον Ράτκο Παβλίσεβιτς.
Τέλος στον πάγκο της Ορεστιάδας θα καθίσει ο Σουηδός Γιόχαν Ίσαακσον, ο πρώτος μετά τον Άντερς Κρίστιανσον Σκανδιναβός που αναλαμβάνει ελληνική ομάδα.
Από τους τέσσερις ξένους ο μόνος που έχει προϋπηρεσία στην Ελλάδα είναι ο Νίκι Ζελιάσκοφ, ο οποίος όμως είχε θητεύσει στην Α2 ως προπονητής της Ορεστιάδας.
Από κει και πέρα σταθεροί παρέμειναν οι Αρσενιάδης (ΑΟ Κηφισιάς), Ανδρεόπουλος (Παναθηναϊκός), Μουστακίδης (Εθνικός), Λυκούδης (Παναχαϊκή), Πάτρας (Ηρακλής), Κατσιγιάννης (Λαμία), Μέλκας (Άρης), ενώ υπάρχει κι η μεγάλη επιστροφή του Γιώργου Χριστόπουλου.
Ο Αχαιός είχε το ρεκόρ συνεχόμενων παρουσιών στους πάγκους της Α1 με 12 σερί χρονιές (Ολυμπιάδα Πατρών, ΠΑΟΚ, ΕΑ Πατρών) και τώρα επιστρέφει στον πάγκο του Παμβοχαϊκού.
ΠΗΓΗ www.sportsfeed.gr
