Από τη μία πλευρά ένας παλιός διαιτητής σε εποχές που το βόλεϊ ήταν ένα άλλο άθλημα κι από την άλλη ένας παλιός παίκτης επίσης σε εποχές που ήταν κάτι διαφορετικό. Αμφότεροι πλέον εδώ και αρκετά χρόνια είναι παράγοντες, συνεργάτες κι από τα πλέον επιφανή στελέχη του ευρωπαϊκού και όχι μόνο βόλεϊ.
Ωστόσο όπως στα μεγάλα τουρνουά συνηθίζουμε να λέμε ότι «η κορυφή χωράει μόνο έναν», έτσι και τώρα στις εκλογές της CEV η καρέκλα του προέδρου είναι μόνο για έναν. Κι είτε ο Αντρέ Μέγιερ θα την πάρει σπίτι του, αφού διοικεί την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία από το 2001, είτε ο Αλεξάντερ Μπόρισιτς θα ανοίξει μια νέα εποχή.
Τι πιστεύουμε εμείς ότι είναι το καλύτερο; Αν και ο υπογράφων είναι γνωστό ότι έχει σε τρομερή εκτίμηση τους Σέρβους και δεν μπορών να είμαι αντικειμενικός, όποιον άνθρωπο του βόλεϊ κι αν ρωτήσεις για το ποιον θα ήθελε να βγει νικητής, η απάντηση που θα πάρεις είναι δαγκωτό Μπόρισιτς.
Μετά από 14 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων το άθλημα παρέμεινε στάσιμο, αλλά κυρίως το προϊόν που λέγεται βόλεϊ ευτελίστηκε ήρθε η ώρα για μία αλλαγή. Σε πρόσωπα και κατεύθυνση.
Επιτέλους κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσουμε με τις εκδηλώσεις στην Βιέννη (όπου έχουμε δει μέχρι και αφρικανικά μπαλέτα να χορεύουν ανάμεσα σε τραπέζια), με τις αναθέσεις των φάιναλ φορ σε ομάδες που προκρίνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο απευθείας στην τελική φάση της κορυφαίας διοργάνωσης, με την γενικότερη παρακμή των ευρωπαϊκών κυπέλλων, με τους απίθανους τύπους από το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο, την Ολλανδία και τις τραγικές ιδέες τους.
Το ευρωπαϊκό βόλεϊ είναι ένας κοιμώμενος γίγαντας που μπορεί να κάνει θαύματα, αρκεί κάποιος να ξεκολλήσει το κάρο από την λάσπη.
Είναι ο Αλεξάντερ Μπόρισιτς ο ιδανικός άνθρωπος για να το πετύχει; Από τη στιγμή που το δίλημμα είναι Μπόρισιτς ή Μέγιερ, τότε σίγουρα ο Σέρβος έχει πολλές περισσότερες πιθανότητες και προσόντα για να τα καταφέρει. Ο πρόεδρος της σερβικής ομοσπονδίας δεν είναι κάποιος άγιος ή κάποιος μάγος ο οποίος μέσα σε μια ημέρα θα φέρει την… άνοιξη. Έχει όμως το υπόβαθρο για να το πετύχει και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και 20 χρόνια έχει καταφέρει να κρατάει το σερβικό βόλεϊ (σε όλα τα επίπεδα) στον αφρό.
Τι πιστεύουμε εμείς ότι είναι το καλύτερο; Αν και ο υπογράφων είναι γνωστό ότι έχει σε τρομερή εκτίμηση τους Σέρβους και δεν μπορών να είμαι αντικειμενικός, όποιον άνθρωπο του βόλεϊ κι αν ρωτήσεις για το ποιον θα ήθελε να βγει νικητής, η απάντηση που θα πάρεις είναι δαγκωτό Μπόρισιτς.
Μετά από 14 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων το άθλημα παρέμεινε στάσιμο, αλλά κυρίως το προϊόν που λέγεται βόλεϊ ευτελίστηκε ήρθε η ώρα για μία αλλαγή. Σε πρόσωπα και κατεύθυνση.
Επιτέλους κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσουμε με τις εκδηλώσεις στην Βιέννη (όπου έχουμε δει μέχρι και αφρικανικά μπαλέτα να χορεύουν ανάμεσα σε τραπέζια), με τις αναθέσεις των φάιναλ φορ σε ομάδες που προκρίνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο απευθείας στην τελική φάση της κορυφαίας διοργάνωσης, με την γενικότερη παρακμή των ευρωπαϊκών κυπέλλων, με τους απίθανους τύπους από το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο, την Ολλανδία και τις τραγικές ιδέες τους.
Το ευρωπαϊκό βόλεϊ είναι ένας κοιμώμενος γίγαντας που μπορεί να κάνει θαύματα, αρκεί κάποιος να ξεκολλήσει το κάρο από την λάσπη.
Είναι ο Αλεξάντερ Μπόρισιτς ο ιδανικός άνθρωπος για να το πετύχει; Από τη στιγμή που το δίλημμα είναι Μπόρισιτς ή Μέγιερ, τότε σίγουρα ο Σέρβος έχει πολλές περισσότερες πιθανότητες και προσόντα για να τα καταφέρει. Ο πρόεδρος της σερβικής ομοσπονδίας δεν είναι κάποιος άγιος ή κάποιος μάγος ο οποίος μέσα σε μια ημέρα θα φέρει την… άνοιξη. Έχει όμως το υπόβαθρο για να το πετύχει και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και 20 χρόνια έχει καταφέρει να κρατάει το σερβικό βόλεϊ (σε όλα τα επίπεδα) στον αφρό.
πηγη http://sportsfeed.gr/
