Εθνική ομάδα με προοπτική
Του Παναγιώτη Περπερίδη
Αποστολή εξετελέσθη. Η πλήρης εθνική ομάδα (πληρέστερη πάντως σε σχέση με το Ευρωπαϊκό Λιγκ και με απουσίες για διαφορετικούς λόγους του Τζούριτς και του Χριστοφιδέλη) αυτά τα παιχνίδια τύπου Βοσνία τα έχει για ... πρωϊνό. Έχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι...
Αποστολή εξετελέσθη. Η πλήρης εθνική ομάδα (πληρέστερη πάντως σε σχέση με το Ευρωπαϊκό Λιγκ και με απουσίες για διαφορετικούς λόγους του Τζούριτς και του Χριστοφιδέλη) αυτά τα παιχνίδια τύπου Βοσνία τα έχει για ... πρωϊνό. Έχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι...
η ίδια ομάδα θα είχε για πρωϊνό και όλο European League και φυσικά ,εάν δεν είχε γίνει το σώσε πέρυσι, θα ήταν πολύ χαλαρά στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, όπως είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρει για το 2013.
Εδώ και τρία τέσσερα χρόνια έχουμε ξεχαστεί ελαφρώς και αυτομαστιγωνόμαστε με τις διάφορες κακές επιλογές , ρίχνοντας ταυτόχρονα το επίπεδο αυτής της ομάδας που έχει το υλικό για να είναι σταθερά ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες. Δεν βγάζω αυτό το συμπέρασμα επειδή νικήσαμε δυο φορές την Βοσνία. Το αντιλαμβάνομαι κάθε φορά που βλέπω τους καλύτερους έλληνες βολεϊμπολίστες να είναι παρόντες σε μια επίσημη υποχρέωσή μας. Τί λείπει απο αυτή την ομάδα; Νομίζω τίποτα. Ούτε η εμπειρία λείπει, ούτε το ταλέντο, ούτε η επόμενη μέρα της. Οργάνωση και προπονητική επιρροή δεν υπήρχαν. To πρώτο αναζητείται ακόμα , το δεύτερο (δόξα τω Θεώ) το βρήκαμε. Τα στοιχεία που εμπνέουν τους ψυχολογικά ευαίσθητους πετοσφαιριστές προκειμένου να αποδίδουν σε κάθε περίπτωση τα μέγιστα.
Με τους παίκτες θα ζήσουμε, με τους παίκτες θα πεθάνουμε...
Ας καταστήσουμε κάτι σαφές και ας το κατανοήσουμε πριν είναι πολύ αργά για όλους. Το ελληνικό βόλεϊ θα ξαναϋπάρξει όταν η εθνική ομάδα των ανδρών ξαναβρεί τον παλιό καλό της εαυτό. Για να συμβεί αυτό πρέπει να προσεχθεί πριν απο ο,τιδήποτε άλλο, πρέπει να εμπεδωθεί το αξίωμα της απόλυτης προτεραιότητας στον μοναδικό πρωταγωνιστή, στον παίκτη. Αυτόν που θα μας αποθεώσει όλους ή θα μας εξαφανίσει όλους. Ουδείς πρόκειται ποτέ να υπερβεί τον αθλητή, ουδείς μπορεί να διοικήσει ή να υπάρξει χωρίς τον απόλυτο ρυθμιστή και πρωταγωνιστή στις ζωές όλων ημών των δορυφόρων του αθλητισμού (επί του προκειμένου του βόλεϊ).
Αυτό δε σημαίνει ότι οι παίκτες θα είναι κακομαθημένοι και θα διοικούν, αλλά δεν σημαίνει και ότι θα παραμένουν αδρανείς και άφωνοι (ή παράφωνοι) παρατηρητές των γεγονότων , ειδικά όταν αυτά οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην δική τους εξαθλίωση.
Δεν θέλω αγκαλιές και φιλιά. Ουσία θέλω...
Όταν ο παίκτης έχει κίνητρο τρώει σίδερα. Αυτή τη φορά το κίνητρο ήταν να αποδειχθεί το οφθαλμοφανές, ότι αυτή η ομάδα έχει τις δυνατότητες να κάνει σπουδαία πράγματα και να αναστήσει τον... μακαρίτη. Αν σε όλες τις επερχόμενες υποχρεώσεις της η Ελλάδα έχει αυτή τη διάθεση παρά τις δυσκολίες , αν παραμείνει οικογένεια όπως πρωτοφανώς συνέβη στην Πορταριά και αργότερα στα Τρίκαλα, αν δει την κρίση σαν ευκαιρία τότε ετοιμαστείτε για μεγάλα πράγματα. Αρκεί να μην τους εμποδίσει κάποιος και ταυτοχρόνως να γίνονται τα αυτονόητα. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο Αχιλλέας Μαυρομάτης (παρά το όποιο γινάτι) το έχει κατανοήσει πλήρως και θα το αποδείξει σε λιγότερο απο 24 ώρες. Για τους υπόλοιπους δεν γνωρίζω και δεν με απασχολεί. Όπως δεν με απασχολεί ότι δεν κατέβηκε χθες να συγχαρεί τους παίκτες. Άλλωστε και να κατέβαινε οι αγκαλιές και τα φιλιά θα ήταν ψεύτικα, θα ήταν για τις φωτογραφίες. Προτιμώ να κατέβει στον αγωνιστικό χώρο όταν και οι δυο πλευρές θα έχουν κατανοήσει τον κοινό στόχο, όταν ο πρόεδρος κάνει πράξη την εμπεδωμένη σκέψη για απόλυτη προτεραιότητα σε αυτά τα παιδιά. Θέλω οι αγκαλιές να είναι γνήσιες. Είναι ώρα για πράξεις και όχι για... «χαρούλες» άνευ ουσίας. Προτιμώ ο Αχιλλέας Μαυρομάτης να πράξει τα δέοντα αύριο σαν καλός «πατερούλης» και ας μην τους αγκάλιασε τρυφερά στα Τρίκαλα. Και είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα το κάνει, γιατί -ανεξαρτήτως εάν οι εντυπώσεις του επιτρέπουν να το εκδηλώσει- ξέρει πολύ καλά τί πρέπει να γίνει και ποιά λάθη έχουν προηγηθεί.
Ο Λεώνης δείχνει τον δρόμο...
«Οι παίκτες της εθνικής ομάδας τιμούν την φανέλα με το εθνόσημο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο». Δεν το λέω εγώ (αν και συμφωνώ απολύτως), το είπε ο Αλέκος Λεώνης, ο οποίος στις συμβουλές να πάρει κεφάλια μετά την ... αποστασία (τί εύκολα βγάζουμε τίτλους σε αυτή τη χώρα;) χαμογέλασε, αδιαφόρησε και πήγε παρακάτω κρατώντας την ομάδα ενωμένη με τεράστια ψυχραιμία και υπομονή. Όχι μόνο την κράτησε ενωμένη , αλλά την έκανε πιο ... οικογένεια απο ποτέ. Ο μεγάλος προπονητής δεν κρίνεται μόνο απο την αγωνιστική εικόνα , αλλά και απο την διαχείριση κρίσεων. Ο Λεώνης στάθηκε βράχος και δείχνει με την στάση του τον δρόμο και στην διοίκηση της Ομοσπονδίας. Απορρόφησε ο Αλέκος όλους τους κραδασμούς , έσπασε το στομάχι του, αλλά τελικώς διαχειρίστηκε την φουρτούνα με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο που θα ζήλευε και ο ... Σάιρους Βανς.
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...
Η τελευταία καλοκαιρινή εικόνα της εθνικής ανδρών ήταν θαυμάσια. Η προετοιμασία βγήκε στο γήπεδο, όπως και η διάθεση. Ο Κουρνέτας και ο Προύσαλης έκοβαν και έραβαν (ο Βασίλης μάλιστα έσωσε την παρτίδα όταν το καράβι βρήκε τρικυμία στο πρώτο ματς) . Ο Ρουμελιώτης πυροβολούσε με ασύλληπτη διάθεση (απο τα προκριματικά του παγκόσμιου στη Λάρισα το 2005 είχα να τον δω τόσο κεφάτο) . Ο Πετρέας ήταν αψεγάδιαστος χωρίς ίχνος υπερβολής , ο Σμαραγδής η σταθερή αξία που προσθέτει κύρος, εμπειρία και αποτελεσματικότητα στο φιλέ, ο Πελεκούδας η ανερχόμενη δύναμη. Ο Φράγκος έδωσε ρεσιτάλ ειδικά στο δεύτερο παιχνίδι, ο Καριπίδης ήταν ξανά ο παίκτης που αγάπησα (κυρίως είχε την διάθεση και τον δυναμισμό του παίκτη που αγάπησα). Ο Στεφάνου με τον Παπαδημητρίου συναποτελούν το απόλυτο δίδυμο λίμπερο, δεν χρειάζεται κανένα άλλο σχόλιο. Όσοι ήρθαν απο τον πάγκο έκαναν καλή δουλειά.
Και θα παραμείνουμε...
Και όλα αυτά μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μόνο απερίσπαστους δεν άφησε τους φτωχούς πλην τίμιους παίκτες μας. Κι όμως στα δύσκολα πάντα συσπειρωνόμαστε. Όπερ και εγένετο. Και μην γελιέστε , δεν υπάρχει σε εξέλιξη κάποιος πόλεμος. Δεν υπάρχει κανένα σκοτεινό πολιτικό σχέδιο ανατροπής σε εξέλιξη. Όπως επίσης απο την πλευρά του Μαυρομάτη δεν υπάρχει πρόθεση εξαθλίωσης των παικτών. Λάθη υπήρξαν , αλλά ποιός δεν κάνει λάθη; Αρκεί να μην επιμένει σε αυτά και ασφαλώς να καθαρίζει το τοπίο απο αυτούς που προκαλούν τα προβλήματα. Ο πρόεδρος τοποθετεί τα γρανάζια. Απο εκεί και πέρα είναι δική τους δουλειά το εάν θα κινήσουν τη μηχανή ή όχι και πως. Και στην περίπτωση της εθνικής ομάδας τα διοικητικά γρανάζια τον πρόδωσαν άσχημα. Αλλά ούτε αυτό είναι της ώρας. Το δεδομένο είναι ότι και οι δυο πλευρές έχουν απόλυτη συναίσθηση του τί έγινε και ποιός έκανε ποιά λάθη. Έχει έρθει η ώρα της σύγκλισης. Οι υποχρεώσεις που έρχονται (συνέχεια του προ-ολυμπιακού και προκριματικά Eurovolley) δίνουν ευκαιρία για την υπέρβαση και την ανάσταση. Υλικό υπάρχει, διάθεση υπάρχει. Το τί δεν υπάρχει το ξέρουμε όλοι οι παροικούντες την βολεϊκή Ιερουσαλήμ. Αύριο πρέπει να γεφυρωθεί κάθε διάσταση και απο Νοέμβριο πρώτα ο Θεός να ξανανταμώσουμε για τον κοινό στόχο όσων αγαπούν το άθλημα και όχι την πάρτη τους. Αν αύριο η διάσταση παραμείνει ή μεγαλώσει τότε ο Θεός να βάλει το χέρι του. Είμαι σίγουρος όμως ότι αύριο το απόγευμα θα έχει γίνει η πρώτη κίνηση καλής θέλησης. Το αυριανό ΔΣ της ΕΟΠΕ είναι η μεγάλη ευκαιρία να ξαναγίνουμε οικογένεια. Σε αυτή τη συγκυρία ένας μεγάλος ηγέτης έχει υποχρέωση στον εαυτό του πάνω απ' όλα να αφουγγραστεί τον παλμό των πρωταγωνιστών. Ναι να τους τραβάει το αφτί όποτε παρίσταται ανάγκη , αλλά τώρα να τους πάρει μαζί του. Και όλοι μαζί θα προχωρήσουμε. Αλλιώς αντίο !
Έφτασε η ώρα να χωρίσουμε...
Μέσα σε ένα περιβάλλον που θύμισε μεγαλεία παρελθόντων ετών που ευελπιστούμε ότι δεν έχουν περάσει ανεπιστρεπτί , στο ζεστό περιβάλλον των Τρικάλων (που πάντως δεν έμαθαν ξαφνικά βόλεϊ , αλλά υπάκουσαν στις τρομερές διοικητικές ικανότητες ενός μπασκετικού, του μεγάλου Ευθύμη Ρετζιά) αποχαιρετίσαμε τα 3 παιδιά που αύριο θα ετοιμάσουν βαλίτσες, θα πάρουν αεροπλάνα (Ρουμελιώτης και Φράγκος) και πλοίο (Παπαδημητρίου) και θα μας αφήσουν στα προβλήματά μας. Χωρίς να ξεχνούν όμως ποτέ ότι είναι και δικά τους. Τα παιδιά φεύγουν για να διαφημίσουν το ελληνικό βόλεϊ, να αποκτήσουν διαφορετική αθλητική παιδεία εμπεδώνοντας νέες προσλαμβάνουσες, να μετουσιώσουν σε εμπειρία νέες εικόνες και πρακτικές, οι οποίες -επιστρέφοντας- θα τους δώσουν την ευκαιρία να γίνουν μπροστάρηδες στην μεγάλη αλλαγή που άμεσα θα συντελεστεί και στην δική μας πραγματικότητα. Απλώς γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Τους πρεσβευτές μας πρέπει να τους εκμεταλλευτουμε , να τους βοηθήσουμε, να τους στηρίξουμε, να τους «ξεζουμίζουμε» με την έννοια τις μεταλαμπάδευσης βολεϊκού «know how» σε κάθε ευκαιρία , κάθε φορά που θα είναι πίσω στην πατρίδα. Αυτοί είναι η τελευταία ελπίδα μας , αυτοί είναι οι σκαπανείς του δρόμου της μεγάλης επιστροφής. Ας τους ξεπροβοδίσουμε όπως τους αξίζει, χωρίς εμπόδια , αλλά με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη για τις υπηρεσίες που ήδη προσφέρουν και όσες δυνητικά (και εφόσον τους το επιτρέψουμε) θα μας προσφέρουν στο άμεσο μέλλον. Μέσα απο το δικό τους παιχνίδι , μέσα απο το GRE στη στήλη με την εθνικότητα του ρόστερ της Τρεντίνο, της Λατίνα, της Μόντσα , της Μποβέ ας δούμε την μεγάλη μας ευκαιρία να ΥΠΑΡΞΟΥΜΕ!
Η πιο μεγάλη ώρα είναι αύριο...
Το μέλλον του ελληνικού βόλεϊ κρίνεται σε έναν μεγάλο βαθμό αύριο. Κρίνεται απο αποφάσεις που είτε θα μας δώσουν τη δυνατότητα της επανεκκίνησης , είτε θα μας τελειώσουν οριστικά και αμετάκλητα. Και δεν αναφέρομαι στην διοίκηση της ομοσπονδίας. Μιλάω για όλους μας. Οι πιο κρίσιμες αποφάσεις του ενός έτους διοίκησης Μαυρομάτη είναι οι αυριανές. Αυτές είναι που τελικώς θα αποτιμήσουν το έργο του στο μέλλον. Με αφετηρία της αυριανές αποφάσεις ο ιστορικός του μέλλοντος θα κατατάξει αυτή τη διοίκηση. Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται οι πιο μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον του αθλήματος είναι αυτές που θα ληφθούν αύριο. Σε αυτές τις αποφάσεις οι πιθανοί τιμωροί θα εξαφανίσουν το άθλημα. Οι νουνεχείς κι οι διορατικοί θα ανοίξουν έναν νέο οριστικό δίαυλο επικοινωνίας. Θα αποδείξουν ότι αναγνωρίζουν προβλήματα και στραβοτιμονιές τους. Θα μας πείσουν ότι έχουν διάθεση για συναίνεση και επι της ουσίας δουλειά. Η θέση μου είναι σαφής και έχει διατυπωθεί κατ' επανάληψη. Δεν θα επανέλθω. Δεν έχει νόημα. Τώρα όμως η παρτίδα μπορεί να σωθεί οριστικά ή να χαθεί για πάντα. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτές είναι οι σκέψεις και του ίδιου του Μαυρομάτη. Αύριο πρέπει να τελειώνουμε με οποιαδήποτε διάσταση. Κι αυτό είναι θέμα ... πολιτικής βούλησης. Και μην ξεχνάτε ότι απο την εθνική ομάδα ουδείς περισσεύει. Οι αθλητές το ξέρουν και στηρίζουν. Αρκεί να μην καταφέρετε να τους ξενερώσετε οριστικώς. Νομίζω όμως ότι το διήμερο στα Τρίκαλα έδωσε το στίγμα του τί σημαίνει εθνική ομάδα ανδρών και πόσο πρέπει να την φροντίζουμε ΟΛΟΙ!
Υ.Γ: Το να σας πω ότι πετάω απο την χαρά μου τώρα που έφτασε η ώρα να τους αποχαιρετίσω θα είναι ένα τεράστιο ψέμα. Το να σας πως ότι είμαι ευτυχής γι' αυτό που θα αντικρίζουν τα ματάκια μας χωρίς αυτούς στην ελληνική Α1 κι ότι δεν θα μου λείψουν θα είναι σα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Όταν με κάποιους ανθρώπους έχεις μοιραστεί δυσκολίες, προβληματισμούς, σκέψεις, λύπες αλλά και χαρές, η ώρα του αντίο (έστω και προσωρινού ) είναι δύσκολη. Όλη η θετική μου ενέργεια στο δικό τους ταξίδι που εύχομαι να τελειώσει όταν θα ολοκληρωθεί η αθλητική τους διαδρομή.ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΜΑΓΚΕΣ!
Εδώ και τρία τέσσερα χρόνια έχουμε ξεχαστεί ελαφρώς και αυτομαστιγωνόμαστε με τις διάφορες κακές επιλογές , ρίχνοντας ταυτόχρονα το επίπεδο αυτής της ομάδας που έχει το υλικό για να είναι σταθερά ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες. Δεν βγάζω αυτό το συμπέρασμα επειδή νικήσαμε δυο φορές την Βοσνία. Το αντιλαμβάνομαι κάθε φορά που βλέπω τους καλύτερους έλληνες βολεϊμπολίστες να είναι παρόντες σε μια επίσημη υποχρέωσή μας. Τί λείπει απο αυτή την ομάδα; Νομίζω τίποτα. Ούτε η εμπειρία λείπει, ούτε το ταλέντο, ούτε η επόμενη μέρα της. Οργάνωση και προπονητική επιρροή δεν υπήρχαν. To πρώτο αναζητείται ακόμα , το δεύτερο (δόξα τω Θεώ) το βρήκαμε. Τα στοιχεία που εμπνέουν τους ψυχολογικά ευαίσθητους πετοσφαιριστές προκειμένου να αποδίδουν σε κάθε περίπτωση τα μέγιστα.
Με τους παίκτες θα ζήσουμε, με τους παίκτες θα πεθάνουμε...
Ας καταστήσουμε κάτι σαφές και ας το κατανοήσουμε πριν είναι πολύ αργά για όλους. Το ελληνικό βόλεϊ θα ξαναϋπάρξει όταν η εθνική ομάδα των ανδρών ξαναβρεί τον παλιό καλό της εαυτό. Για να συμβεί αυτό πρέπει να προσεχθεί πριν απο ο,τιδήποτε άλλο, πρέπει να εμπεδωθεί το αξίωμα της απόλυτης προτεραιότητας στον μοναδικό πρωταγωνιστή, στον παίκτη. Αυτόν που θα μας αποθεώσει όλους ή θα μας εξαφανίσει όλους. Ουδείς πρόκειται ποτέ να υπερβεί τον αθλητή, ουδείς μπορεί να διοικήσει ή να υπάρξει χωρίς τον απόλυτο ρυθμιστή και πρωταγωνιστή στις ζωές όλων ημών των δορυφόρων του αθλητισμού (επί του προκειμένου του βόλεϊ).
Αυτό δε σημαίνει ότι οι παίκτες θα είναι κακομαθημένοι και θα διοικούν, αλλά δεν σημαίνει και ότι θα παραμένουν αδρανείς και άφωνοι (ή παράφωνοι) παρατηρητές των γεγονότων , ειδικά όταν αυτά οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην δική τους εξαθλίωση.
Δεν θέλω αγκαλιές και φιλιά. Ουσία θέλω...
Όταν ο παίκτης έχει κίνητρο τρώει σίδερα. Αυτή τη φορά το κίνητρο ήταν να αποδειχθεί το οφθαλμοφανές, ότι αυτή η ομάδα έχει τις δυνατότητες να κάνει σπουδαία πράγματα και να αναστήσει τον... μακαρίτη. Αν σε όλες τις επερχόμενες υποχρεώσεις της η Ελλάδα έχει αυτή τη διάθεση παρά τις δυσκολίες , αν παραμείνει οικογένεια όπως πρωτοφανώς συνέβη στην Πορταριά και αργότερα στα Τρίκαλα, αν δει την κρίση σαν ευκαιρία τότε ετοιμαστείτε για μεγάλα πράγματα. Αρκεί να μην τους εμποδίσει κάποιος και ταυτοχρόνως να γίνονται τα αυτονόητα. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο Αχιλλέας Μαυρομάτης (παρά το όποιο γινάτι) το έχει κατανοήσει πλήρως και θα το αποδείξει σε λιγότερο απο 24 ώρες. Για τους υπόλοιπους δεν γνωρίζω και δεν με απασχολεί. Όπως δεν με απασχολεί ότι δεν κατέβηκε χθες να συγχαρεί τους παίκτες. Άλλωστε και να κατέβαινε οι αγκαλιές και τα φιλιά θα ήταν ψεύτικα, θα ήταν για τις φωτογραφίες. Προτιμώ να κατέβει στον αγωνιστικό χώρο όταν και οι δυο πλευρές θα έχουν κατανοήσει τον κοινό στόχο, όταν ο πρόεδρος κάνει πράξη την εμπεδωμένη σκέψη για απόλυτη προτεραιότητα σε αυτά τα παιδιά. Θέλω οι αγκαλιές να είναι γνήσιες. Είναι ώρα για πράξεις και όχι για... «χαρούλες» άνευ ουσίας. Προτιμώ ο Αχιλλέας Μαυρομάτης να πράξει τα δέοντα αύριο σαν καλός «πατερούλης» και ας μην τους αγκάλιασε τρυφερά στα Τρίκαλα. Και είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα το κάνει, γιατί -ανεξαρτήτως εάν οι εντυπώσεις του επιτρέπουν να το εκδηλώσει- ξέρει πολύ καλά τί πρέπει να γίνει και ποιά λάθη έχουν προηγηθεί.
Ο Λεώνης δείχνει τον δρόμο...
«Οι παίκτες της εθνικής ομάδας τιμούν την φανέλα με το εθνόσημο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο». Δεν το λέω εγώ (αν και συμφωνώ απολύτως), το είπε ο Αλέκος Λεώνης, ο οποίος στις συμβουλές να πάρει κεφάλια μετά την ... αποστασία (τί εύκολα βγάζουμε τίτλους σε αυτή τη χώρα;) χαμογέλασε, αδιαφόρησε και πήγε παρακάτω κρατώντας την ομάδα ενωμένη με τεράστια ψυχραιμία και υπομονή. Όχι μόνο την κράτησε ενωμένη , αλλά την έκανε πιο ... οικογένεια απο ποτέ. Ο μεγάλος προπονητής δεν κρίνεται μόνο απο την αγωνιστική εικόνα , αλλά και απο την διαχείριση κρίσεων. Ο Λεώνης στάθηκε βράχος και δείχνει με την στάση του τον δρόμο και στην διοίκηση της Ομοσπονδίας. Απορρόφησε ο Αλέκος όλους τους κραδασμούς , έσπασε το στομάχι του, αλλά τελικώς διαχειρίστηκε την φουρτούνα με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο που θα ζήλευε και ο ... Σάιρους Βανς.
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...
Η τελευταία καλοκαιρινή εικόνα της εθνικής ανδρών ήταν θαυμάσια. Η προετοιμασία βγήκε στο γήπεδο, όπως και η διάθεση. Ο Κουρνέτας και ο Προύσαλης έκοβαν και έραβαν (ο Βασίλης μάλιστα έσωσε την παρτίδα όταν το καράβι βρήκε τρικυμία στο πρώτο ματς) . Ο Ρουμελιώτης πυροβολούσε με ασύλληπτη διάθεση (απο τα προκριματικά του παγκόσμιου στη Λάρισα το 2005 είχα να τον δω τόσο κεφάτο) . Ο Πετρέας ήταν αψεγάδιαστος χωρίς ίχνος υπερβολής , ο Σμαραγδής η σταθερή αξία που προσθέτει κύρος, εμπειρία και αποτελεσματικότητα στο φιλέ, ο Πελεκούδας η ανερχόμενη δύναμη. Ο Φράγκος έδωσε ρεσιτάλ ειδικά στο δεύτερο παιχνίδι, ο Καριπίδης ήταν ξανά ο παίκτης που αγάπησα (κυρίως είχε την διάθεση και τον δυναμισμό του παίκτη που αγάπησα). Ο Στεφάνου με τον Παπαδημητρίου συναποτελούν το απόλυτο δίδυμο λίμπερο, δεν χρειάζεται κανένα άλλο σχόλιο. Όσοι ήρθαν απο τον πάγκο έκαναν καλή δουλειά.
Και θα παραμείνουμε...
Και όλα αυτά μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μόνο απερίσπαστους δεν άφησε τους φτωχούς πλην τίμιους παίκτες μας. Κι όμως στα δύσκολα πάντα συσπειρωνόμαστε. Όπερ και εγένετο. Και μην γελιέστε , δεν υπάρχει σε εξέλιξη κάποιος πόλεμος. Δεν υπάρχει κανένα σκοτεινό πολιτικό σχέδιο ανατροπής σε εξέλιξη. Όπως επίσης απο την πλευρά του Μαυρομάτη δεν υπάρχει πρόθεση εξαθλίωσης των παικτών. Λάθη υπήρξαν , αλλά ποιός δεν κάνει λάθη; Αρκεί να μην επιμένει σε αυτά και ασφαλώς να καθαρίζει το τοπίο απο αυτούς που προκαλούν τα προβλήματα. Ο πρόεδρος τοποθετεί τα γρανάζια. Απο εκεί και πέρα είναι δική τους δουλειά το εάν θα κινήσουν τη μηχανή ή όχι και πως. Και στην περίπτωση της εθνικής ομάδας τα διοικητικά γρανάζια τον πρόδωσαν άσχημα. Αλλά ούτε αυτό είναι της ώρας. Το δεδομένο είναι ότι και οι δυο πλευρές έχουν απόλυτη συναίσθηση του τί έγινε και ποιός έκανε ποιά λάθη. Έχει έρθει η ώρα της σύγκλισης. Οι υποχρεώσεις που έρχονται (συνέχεια του προ-ολυμπιακού και προκριματικά Eurovolley) δίνουν ευκαιρία για την υπέρβαση και την ανάσταση. Υλικό υπάρχει, διάθεση υπάρχει. Το τί δεν υπάρχει το ξέρουμε όλοι οι παροικούντες την βολεϊκή Ιερουσαλήμ. Αύριο πρέπει να γεφυρωθεί κάθε διάσταση και απο Νοέμβριο πρώτα ο Θεός να ξανανταμώσουμε για τον κοινό στόχο όσων αγαπούν το άθλημα και όχι την πάρτη τους. Αν αύριο η διάσταση παραμείνει ή μεγαλώσει τότε ο Θεός να βάλει το χέρι του. Είμαι σίγουρος όμως ότι αύριο το απόγευμα θα έχει γίνει η πρώτη κίνηση καλής θέλησης. Το αυριανό ΔΣ της ΕΟΠΕ είναι η μεγάλη ευκαιρία να ξαναγίνουμε οικογένεια. Σε αυτή τη συγκυρία ένας μεγάλος ηγέτης έχει υποχρέωση στον εαυτό του πάνω απ' όλα να αφουγγραστεί τον παλμό των πρωταγωνιστών. Ναι να τους τραβάει το αφτί όποτε παρίσταται ανάγκη , αλλά τώρα να τους πάρει μαζί του. Και όλοι μαζί θα προχωρήσουμε. Αλλιώς αντίο !
Έφτασε η ώρα να χωρίσουμε...
Μέσα σε ένα περιβάλλον που θύμισε μεγαλεία παρελθόντων ετών που ευελπιστούμε ότι δεν έχουν περάσει ανεπιστρεπτί , στο ζεστό περιβάλλον των Τρικάλων (που πάντως δεν έμαθαν ξαφνικά βόλεϊ , αλλά υπάκουσαν στις τρομερές διοικητικές ικανότητες ενός μπασκετικού, του μεγάλου Ευθύμη Ρετζιά) αποχαιρετίσαμε τα 3 παιδιά που αύριο θα ετοιμάσουν βαλίτσες, θα πάρουν αεροπλάνα (Ρουμελιώτης και Φράγκος) και πλοίο (Παπαδημητρίου) και θα μας αφήσουν στα προβλήματά μας. Χωρίς να ξεχνούν όμως ποτέ ότι είναι και δικά τους. Τα παιδιά φεύγουν για να διαφημίσουν το ελληνικό βόλεϊ, να αποκτήσουν διαφορετική αθλητική παιδεία εμπεδώνοντας νέες προσλαμβάνουσες, να μετουσιώσουν σε εμπειρία νέες εικόνες και πρακτικές, οι οποίες -επιστρέφοντας- θα τους δώσουν την ευκαιρία να γίνουν μπροστάρηδες στην μεγάλη αλλαγή που άμεσα θα συντελεστεί και στην δική μας πραγματικότητα. Απλώς γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Τους πρεσβευτές μας πρέπει να τους εκμεταλλευτουμε , να τους βοηθήσουμε, να τους στηρίξουμε, να τους «ξεζουμίζουμε» με την έννοια τις μεταλαμπάδευσης βολεϊκού «know how» σε κάθε ευκαιρία , κάθε φορά που θα είναι πίσω στην πατρίδα. Αυτοί είναι η τελευταία ελπίδα μας , αυτοί είναι οι σκαπανείς του δρόμου της μεγάλης επιστροφής. Ας τους ξεπροβοδίσουμε όπως τους αξίζει, χωρίς εμπόδια , αλλά με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη για τις υπηρεσίες που ήδη προσφέρουν και όσες δυνητικά (και εφόσον τους το επιτρέψουμε) θα μας προσφέρουν στο άμεσο μέλλον. Μέσα απο το δικό τους παιχνίδι , μέσα απο το GRE στη στήλη με την εθνικότητα του ρόστερ της Τρεντίνο, της Λατίνα, της Μόντσα , της Μποβέ ας δούμε την μεγάλη μας ευκαιρία να ΥΠΑΡΞΟΥΜΕ!
Η πιο μεγάλη ώρα είναι αύριο...
Το μέλλον του ελληνικού βόλεϊ κρίνεται σε έναν μεγάλο βαθμό αύριο. Κρίνεται απο αποφάσεις που είτε θα μας δώσουν τη δυνατότητα της επανεκκίνησης , είτε θα μας τελειώσουν οριστικά και αμετάκλητα. Και δεν αναφέρομαι στην διοίκηση της ομοσπονδίας. Μιλάω για όλους μας. Οι πιο κρίσιμες αποφάσεις του ενός έτους διοίκησης Μαυρομάτη είναι οι αυριανές. Αυτές είναι που τελικώς θα αποτιμήσουν το έργο του στο μέλλον. Με αφετηρία της αυριανές αποφάσεις ο ιστορικός του μέλλοντος θα κατατάξει αυτή τη διοίκηση. Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται οι πιο μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον του αθλήματος είναι αυτές που θα ληφθούν αύριο. Σε αυτές τις αποφάσεις οι πιθανοί τιμωροί θα εξαφανίσουν το άθλημα. Οι νουνεχείς κι οι διορατικοί θα ανοίξουν έναν νέο οριστικό δίαυλο επικοινωνίας. Θα αποδείξουν ότι αναγνωρίζουν προβλήματα και στραβοτιμονιές τους. Θα μας πείσουν ότι έχουν διάθεση για συναίνεση και επι της ουσίας δουλειά. Η θέση μου είναι σαφής και έχει διατυπωθεί κατ' επανάληψη. Δεν θα επανέλθω. Δεν έχει νόημα. Τώρα όμως η παρτίδα μπορεί να σωθεί οριστικά ή να χαθεί για πάντα. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτές είναι οι σκέψεις και του ίδιου του Μαυρομάτη. Αύριο πρέπει να τελειώνουμε με οποιαδήποτε διάσταση. Κι αυτό είναι θέμα ... πολιτικής βούλησης. Και μην ξεχνάτε ότι απο την εθνική ομάδα ουδείς περισσεύει. Οι αθλητές το ξέρουν και στηρίζουν. Αρκεί να μην καταφέρετε να τους ξενερώσετε οριστικώς. Νομίζω όμως ότι το διήμερο στα Τρίκαλα έδωσε το στίγμα του τί σημαίνει εθνική ομάδα ανδρών και πόσο πρέπει να την φροντίζουμε ΟΛΟΙ!
Υ.Γ: Το να σας πω ότι πετάω απο την χαρά μου τώρα που έφτασε η ώρα να τους αποχαιρετίσω θα είναι ένα τεράστιο ψέμα. Το να σας πως ότι είμαι ευτυχής γι' αυτό που θα αντικρίζουν τα ματάκια μας χωρίς αυτούς στην ελληνική Α1 κι ότι δεν θα μου λείψουν θα είναι σα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Όταν με κάποιους ανθρώπους έχεις μοιραστεί δυσκολίες, προβληματισμούς, σκέψεις, λύπες αλλά και χαρές, η ώρα του αντίο (έστω και προσωρινού ) είναι δύσκολη. Όλη η θετική μου ενέργεια στο δικό τους ταξίδι που εύχομαι να τελειώσει όταν θα ολοκληρωθεί η αθλητική τους διαδρομή.ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΜΑΓΚΕΣ!
www.volleynews.gr
