Έχουν περάσει, κιόλας, 10 χρόνια από τότε που η φλόγα των Αγώνων έσβηνε από ένα κοριτσίστικο φύσημα μέσα στο ΟΑΚΑ, γράφοντας το τέλος...
Ήταν σαν σήμερα, 29 Αυγούστου 2004, και είχαν περάσει 17 ένδοξες -για τη χώρα μας- ημέρες από την, κατά το κλισέ, λαμπρή Τελετή Έναρξης. Οι 28οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούσαν παρελθόν – κι ενώ η Ελλάδα περίμενε 108 ολόκληρα χρόνια για να τους δεχτεί σπίτι της.
Το παραμύθι τελείωσε και είχε πολλούς ήρωες και πολλά στοιχεία που συνθέτουν έναν υπέροχο μύθο, από αυτούς που κάνουν τα παιδάκια -μικρά και μεγάλα- να γουρλώνουν τα ματάκια τους όλο αγωνία «και μετά, μπαμπά; Τι έγινε μετά;».
Είχε Τελετή Έναρξης, είχε αυγουστιάτικο φεγγάρι, είχε χρώματα, πυροτεχνήματα, ρεκόρ, αθλητικές φιγούρες, συγκίνηση, τέχνη του Καλατράβα, το πείσμα της Γιάννας, την έμπνευση του Δημήτρη Παπαϊωάννου – τι να πρωτοθυμηθείς. Ναι, όπως όλα τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους, είχε και «δράκους» – βλέπε την υπόθεση ντόπινγκ ή τα χρήματα που ξοδεύτηκαν.
Ήταν σαν σήμερα, 29 Αυγούστου 2004, και είχαν περάσει 17 ένδοξες -για τη χώρα μας- ημέρες από την, κατά το κλισέ, λαμπρή Τελετή Έναρξης. Οι 28οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούσαν παρελθόν – κι ενώ η Ελλάδα περίμενε 108 ολόκληρα χρόνια για να τους δεχτεί σπίτι της.
Το παραμύθι τελείωσε και είχε πολλούς ήρωες και πολλά στοιχεία που συνθέτουν έναν υπέροχο μύθο, από αυτούς που κάνουν τα παιδάκια -μικρά και μεγάλα- να γουρλώνουν τα ματάκια τους όλο αγωνία «και μετά, μπαμπά; Τι έγινε μετά;».
Είχε Τελετή Έναρξης, είχε αυγουστιάτικο φεγγάρι, είχε χρώματα, πυροτεχνήματα, ρεκόρ, αθλητικές φιγούρες, συγκίνηση, τέχνη του Καλατράβα, το πείσμα της Γιάννας, την έμπνευση του Δημήτρη Παπαϊωάννου – τι να πρωτοθυμηθείς. Ναι, όπως όλα τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους, είχε και «δράκους» – βλέπε την υπόθεση ντόπινγκ ή τα χρήματα που ξοδεύτηκαν.
Και φτάσαμε στην Τελετή Λήξης, εκεί που ο καθένας από εμάς μπορεί και πάλι να θυμάται πολλές λεπτομέρειες, αλλά έχει κρατήσει μέσα του έναν μοναδικό συμβολισμό. Στην καρδιά και στο μυαλό μου, λοιπόν, θα μείνει για πάντα η Φλόγα και η εκπνοή της. Ο βωμός χαμήλωνε, ένας αθλητής κι ένα παιδί με ένα φανάρι στα χεράκια του, που θύμιζε σπόρο, εμφανίστηκαν στην κορυφή της σκάλας. Μαζί κατέβηκαν τα σκαλιά κι ενώ ο αθλητής είχε ανάψει το φαναράκι του παιδιού, από την Ολυμπιακή Φλόγα. Την ίδια στιγμή τούς πλησίασαν παιδάκια και εκείνοι τους μεταλαμπάδευσαν το φως, τη γνώση, την αγάπη, την τόλμη - όπως και να το μεταφράζει ο καθένας. Η Φλόγα μοιράστηκε σε παιδιά και αθλητές που άναψαν τα φωτεινά τους μενταγιόν πάνω από τις καρδιές τους και έτσι, όλο το κοινό στο Στάδιο είχε το φως στα χέρια του. Ο βωμός γύρισε εντελώς κάθετα, η ένταση της Φλόγας μειώθηκε και ένα κοριτσάκι, με ένα φύσημα και με μια μελαγχολία στα μάτια, την έσβησε...
Λίγες φορές στη ζωή μου θυμάμαι παρόμοιο κόμπο στον λαιμό. Αυτός ο κόμπος μάλλον ήταν ίδιος μόνο με εκείνον που ένιωθα όταν έβλεπα τον Μίσα να δακρύζει - στην αντίστοιχη Τελετή Λήξης της Μόσχας, το 1980. Εκείνη η κατήφεια για τα όσα τελείωσαν και δεν θα τα δούμε ποτέ ξανά, δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, παρά μόνο αν γίνουν εικόνα τα δάκρυα που κύλησαν σε πολλά μάγουλα, (και) εκείνη τη νυχτιά. Ήταν, ταυτόχρονα, εκείνη η καταραμένη (δια)αίσθηση που μετέφραζε, σε απλά ελληνικά, πως ότι όσα ζήσαμε ως χώρα -δόξα, αποδοχή, ευγνωμοσύνη και πολλά άλλα, μοναδικά συναισθήματα- δεν θα τα ζήσουμε ποτέ ξανά. Δεν ήταν ένας κοινός πεσιμισμός, δεν ήταν κυνική απαισιοδοξία που προσέκρουε πάνω στην καρότσα του Ντάτσουν με τα καρπούζια. Ήταν η απόλυτη βεβαιότητα. Το κορίτσι φύσηξε κι έσβησε τη Φλόγα και μαζί έσβησε η ελπίδα ότι η χώρα μας θα είναι διαρκώς και καθημερινά στα στόματα όλου του κόσμου, με τόσο θαυμασμό και τόσο σεβασμό και τόση αποδοχή.
Λίγες φορές στη ζωή μου θυμάμαι παρόμοιο κόμπο στον λαιμό. Αυτός ο κόμπος μάλλον ήταν ίδιος μόνο με εκείνον που ένιωθα όταν έβλεπα τον Μίσα να δακρύζει - στην αντίστοιχη Τελετή Λήξης της Μόσχας, το 1980. Εκείνη η κατήφεια για τα όσα τελείωσαν και δεν θα τα δούμε ποτέ ξανά, δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, παρά μόνο αν γίνουν εικόνα τα δάκρυα που κύλησαν σε πολλά μάγουλα, (και) εκείνη τη νυχτιά. Ήταν, ταυτόχρονα, εκείνη η καταραμένη (δια)αίσθηση που μετέφραζε, σε απλά ελληνικά, πως ότι όσα ζήσαμε ως χώρα -δόξα, αποδοχή, ευγνωμοσύνη και πολλά άλλα, μοναδικά συναισθήματα- δεν θα τα ζήσουμε ποτέ ξανά. Δεν ήταν ένας κοινός πεσιμισμός, δεν ήταν κυνική απαισιοδοξία που προσέκρουε πάνω στην καρότσα του Ντάτσουν με τα καρπούζια. Ήταν η απόλυτη βεβαιότητα. Το κορίτσι φύσηξε κι έσβησε τη Φλόγα και μαζί έσβησε η ελπίδα ότι η χώρα μας θα είναι διαρκώς και καθημερινά στα στόματα όλου του κόσμου, με τόσο θαυμασμό και τόσο σεβασμό και τόση αποδοχή.
Τώρα, δέκα χρόνια μετά, αναζητείται ακόμα εκείνη η Φλόγα που θα φωτίσει όλα τα «σκοτεινά» σημεία της Ελλάδας. Το κορίτσι εκείνο, όμως, έχει βρεθεί εδώ και πολλά χρόνια. Είναι η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου. Την ευχαριστώ, επειδή μέσα στο σκοτάδι που επέβαλε η ανάσα της, μπόρεσα -μέσα από τα μάτια της- τόσα χρόνια μετά, να δω την ελπίδα να τρεμοπαίζει σαν κεράκι σε ρεσό βεράντας, ότι κάτι καλό, τελικά, θα μας ξημερώσει. Τώρα, «απλώς» αναζητείται εναγωνίως εκείνη η Φλόγα, που θα δώσει πνοή στα όνειρά μας, να τους θυμίσει ότι δεν ξόφλησαν, δεν ξοφλήσαμε...
πηγη www.gazzeta.gr
Ήταν και εκείνο το παιχνίδι Ελλάδα - Η.Π.Α. 2-3 ........(στο οποίο προηγηθήκαμε 2-1 και 20-12 στο 4ο σετ και καταφέραμε να χάσουμε ένα παιχνίδι που οδήγούσε στους 4 των Ολυμπιακών.... τι να πει κανείς!)
